Aangenaam verpozen

In de supermarkt neuriede ik het liedje van muis ‘tussen de jam en het blikgehakt, tussen de koffie en de gort, pom pom pom’ . Ik liep er, omdat ik een lunch zou verzorgen voor dochterlief en schone zoon, die heel hard aan het werk waren in hun tuin. Er moest een vloertje gelegd worden in hun glazen huis met de grote vloertegeles die het hele gezin, broers en zwagers hadden lopen sjouwen de dag ervoor. Met een trek-kar werden ze naar achter gekruid, een kilometer landinwaarts. Ongetwijfeld zware arbeid en nu dan de afwerking ervan. Broodje brie met walnoot en honing, vers geperste sinaasappelsap, ciabatta met kaas, vruchtensalade. Een luxe lunch, omdat het allemaal al voor me klaar stond. Inpakken en wegwezen. Toevallig kwam ik aan het eind van de rit de eigenaar van het kleine theater uit het stadje tegen. Hij liet zijn kar tegen de mijne botsen, omdat ik hem niet zag. Uitgerekend hij, de vriend en regisseur, bij wie ik ooit meedeed aan een ja zuster/nee zuster aflevering en nu, met dat lied in mijn hoofd ‘Daar in de zelfbedieningszaak, daar woont een muis, ik zie hem vaak, ik neem een karretje en ik rij, de muis rijdt altijd mee met mij’ hem ‘toevallig ontmoette. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Even wat wederwaardigheden uitgewisseld en daarna snel op de tuin aan.

Ach, wat was het al een paradijs aan het worden, De tegels pasten niet allemaal naast elkaar in de kas, scherp aftikken op maat was niet mogelijk, dan maar in grote scherven en brokken, bedachten ze inventief. Het was de wand waar de kast tegen geplaatst zou worden. Geen man overboord. Behept met het virus, geërfd van haar moeder, om alles met lappen en kleden een rustieke uitstraling te geven, had ze witte gordijnen als een voile hemeldak in de nok van de kas gehangen. Al heupwiegend kwam ze haar Turkse bruilofts-suite uit, nadat ze er in een handomdraai een sfeervolle draperie van had gemaakt.

Tijdens het genieten van de heerlijkheden, land van brie en honing, waarmee de tarwebol doordrenkt was, kwam er een klein vogeltje nieuwsgierig om de hoek kijken. Was het een vinkie, of een graspieper, we zochten het op. ‘Een roodborst’ meende schone zoon, maar er viel geen rode veer te bespeuren. Na het boek er op te hebben nageslagen en de natuurapp te hebben ingeschakeld, viel het plaatje op z’n plek samen met het gedrag van de kleine, totaal niet schuw en dichtbij, op de grond vooral of op een lage tak, kwamen we toch op de roodborst. Een juveniele nog, in in de kleuren van een nestverlater. Een schattig welkom, zo’n vaste klant, want ze kwam tot vier keer toe terug, steeds meer dichterbij. Een thuisfluiter.

Op een gegeven moment hoorden we een woeste brul van een hondenuitlater in het park. De man krijste een paar keer, wat ons wat gemopper over liefdevolle hondeneigenaren opleverde, tot we hem vaak en hard, steeds harder maar, hoorden roepen. We liepen naar het hek en zagen de dames schaap in blinde paniek galopperen, met hond er achteraan. Een van hen waagde een net te korte sprong over de sloot, in het nauw gedreven, en lag er middenin. De man tuurde de sloot af, en vroeg ons hoe de situatie was. Hij aarzelde geen moment, toen hij de hond te pakken had en stroopte zijn pijpen hoog op, gleed de sloot in en waadde zich een weg naar het onfortuinlijke dier. Met korte klapjes mende hij haar de goede kant op en daar klom ze, de schrik nog in de ogen en met een natte modderbroek, op de kant, terwijl haar zussen beschermend om haar heen kwamen staan. De man verontschuldigde zich en had net nog aan zijn metgezel verteld, dat zijn hond nooit, maar dan ook echt nooit, achter de schapen aanging. Verderop was het zwempoeltje, daar kon hij zich letterlijk en figuurlijk schoonspoelen en met een aangelijnde hond zijn weg vervolgen.

Terwijl de dames allang en breed weer aan het grazen waren, wij een perk met doorgeschoten dille hadden geslecht en de boel was aangeveegd en opgeruimd, gingen zij ook voor een duik en daarna op huis aan. Ik besloot nog even wat gras te grazen in mijn eigen tuin. Moe maar voldaan vertrok ik een uurtje later, een kruiwagen vol kleefkruid en grassen verder. Tijd voor de bank, het boek en wat aangenaam verpozen.