Kindervrienden bij uitstek

Het was luie zondag, gisteren met alleen maar een verjaardag van Franse schone zoon in de namiddag. Ze hadden het hele park Transwijk ter beschikking om het te vieren, met al die alarmerende grafieken was er geen betere plek dan deze. Vandaag was ik Zeb, naar het gelijknamige boek van Gideon Samson. Ooit schafte ik een broek met een zwart/wit print aan. Nauwelijks gedragen, want toch wel veel streep en gisteren, bij het terugkijken van de foto’s, zag ik inderdaad dat het opmerkelijk veel zebra was. Doe er je voordeel mee, dacht ik daarna. Draag het met stijl of gooi er iets zwarts en langs overheen. Soms kan het je zomaar overkomen, zo’n dwaling. We zaten op kleden op de grond, dat was een klein dingetje bij het opstaan. Iets met onwillige knie, stramme botten, zebrabroek enzovoort.

Het was weer heerlijk om met bijna iedereen samen te zijn, nu ze wisten dat mams helemaal veilig was mocht ik ze ook weer knuffelen. Dat was bij sommige allang gebeurd, maar bij anderen was het anderhalf jaar geleden voor het laatst. Dribbel trok volledig zijn eigen plan. Als hij behoefte had aan eten, dan snorde hij zijn kostje bij elkaar en stond het luim naar vermaak, dan konden we rekenen op een kostelijk ogenblik. Op een gegeven moment kwam hij al pieuwend, pieuw, pieuw, met een geweer in zijn kleine knuisten ter grootte van een fors stammetje, formaat bazooka. Hoe komen ze daar nou weer op.

Lang geleden toen de jongens klein waren, vond ik het mijn eer te na, als ze zich op geweertjes zouden storten, maar elk takje of elk stokje is om te vormen tot iets wat kan schieten en als dat niet voorhanden is, dan is er nog altijd een schietende wijsvinger. Waar is Banksy als je hem nodig hebt. ☺️

Kleindochter had een andere manier gevonden om de drukte te ontvluchten. Ze zat op een afstandje zoet in het gras, midden tussen de madelieven, die ze plukte en bestudeerde. Een kleine botanicus in de dop. Een stilleven om bij stil te staan. Een moment, waarop alle tijdspanne versmelt door een eeuwenoude handeling. Gras en madeliefjes in een kinderhand.

Het was gezellig druk met de vrienden van de jarige en hun kinderen, een kinderboerderij om af te wisselen en een enorm grasveld om stoom af te blazen en te ravotten. Aan het eind, iedereen moegestreden, werd het Pokemons zoeken voor de kleine mannen en konden wij nog even rustig nagenieten van een doorbrekende late middagzon. De weersvoorspellingen had dochterlief gelukkig getrotseerd, want we hebben geen druppel regen gezien. Het waren de volmaakte omstandigheden voor een parkfeest en een klein jubileum.

Vandaag is het alweer feest, maar dat wordt pas later gevierd. De tweeling is jarig. Altijd even een moment van weemoed, om de heugelijke herinnering, de dubbele vreugde die het gaf, het bijzondere van twee jongens in hun wiegjes, de aanloop die we kregen, omdat iedereen dat wonder wilde aanschouwen. Een tweeling voelt inderdaad dubbel feestelijk en een gang met de dubbele kinderwagen heel bijzonder. In een dubbele wolk hing ‘trots’ boven onze hoofden. Nog steeds trouwens. Nou ja, hun vader zit op die wolk trots te zijn en ik plaats hier nog maar eens een foto van die gelukkige periode uit ons samenzijn.

Op het feest vroeg mijn nieuwe aankomende dochter hoe wij elkaar hadden leren kennen. Het was een bijzondere ontmoeting met een inbraak, angst, kamers beneden en op zolder en een extra bed onder het schot, maar bijzonder was het inderdaad. Wat grappig om daar weer bij stil te staan. Door het gedruis heen is er die klank van het verleden, als een gamelan die altijd klinkt, door alles heen. De herhaling zag ik terug in de foto’s van nu. Die kleine garnalenvingers van het kleine lijf toen, 2300 gram schoon aan de haak, zijn uitgegroeid tot grote vertrouwde sterke handen net als die van hun vader. Kindervrienden bij uitstek.