Gedeelde vreugde is dubbele vreugde

Voorzichtig manoeuvreerde ik de kleine Blauwe door de nauwe steeg om in de hof uit te komen, waar ik parkeerplaatsen wist. Tot mijn grote verbaxzing waren die ingewisseld voor uitgebreide en grote terrassen met nog een handvol parkeerplekken, die allang bezet waren. Had ik anders verwacht op zaterdagavond tegen zevenen. Er moest gekeerd worden en al snel had ik op loopafstand een nieuwe plek buiten de grachten gevonden. Meer mensen maakten die fout, bij gebrek aan aankondiging van de veranderde situatie. Waarom de binnenstad nog niet autovrij is gemaakt, uitgezonderd bestemmingsverkeer, is mij een raadsel.

Zoonlief kreeg een foto doorgestuurd, van mijn wachten bij de gérant, die mij de gereserveerde plek moest wijzen. Iemand had mij ongezien op de kiek gezet, haha. Wie de Sherlock Holmes was, stond er niet bij.

In de vroege morgen was ik naar de tuin gegaan en bij het uitstappen was de buuf van de hoek zeer blij mij te treffen. Net als ik, zat ze in de feestcommissie en was benaderd door twee muzikanten van Struinen door de Tuinen, die in het vroege najaar wel bij ons wilden struinen. Of ik dat ook een goed idee vond. Super idee natuurlijk, alles wat de feestvreugde van het tuinenccomplex kon verhogen was welkom. Ons eerste ‘feest’ na de lange lockdown. In de frisse buitenlucht op ruim afstand van elkaar, want het hele schapenweiland stond ter beschikking bij het maken van goede afspraken met de hoeder. 16 saxofoonspelers sterk was de groep. Die zouden ons omver komen blazen. De mensen, die poolshoogte van de plek kwamen nemen, waren verrukt van ons paradijs en terecht. Terwijl we nog voor de bloemeweide stonden en al het voorwerk was gedaan kwam dochterlief met kroost ons achterop fietsen. Wij liepen door en de buurvrouw handelde het verder af.

In de tuin van dochterlief was heel veel te doen. In ieder geval rigoureus onkruid trekken. De kinderen werden geinstalleerd. De kleine filosoof zou mee helpen wieden en dochterlief wilde springen op de kleine trampoline. Ik maaide, naast mijn gedachten, ook de grassen voor de voeten weg en kon toen aan een serie brandnetels beginnen, die zich gestaag, rijen dik, tot achter de kas hadden uitgebreid. Het stuif sloeg wel een beetje op de longen, maar wat zou het resultaat fijn zijn, als het allemaal weg was. Zo ver kwamen we niet. Het was drukkend warm en tegen de tijd van het slaapje van de jongste gingen we weer, langs mijn tuin met haar geschoren gras en mollen, terug. Kuierend, babbelend en wijzend op de schapen, 18 stuks bleek, vier pulletjes in de sloot, met verderop, al bijna volwassen, zes stuks. Dag lieve schatten, tot snel weer.

Thuis verpotte ik de goudsbloemen-en de afrikanenstekken en deed zelfs een middagdutje op de bank. Loom van de drukkende warmte en de benauwdheid, tot het tijd was om naar de Spanjaard in het naburige dorp te gaan. Onze boekenclub is een bijzondere groep mensen bij elkaar. We hadden een fantastische manier gevonden om boeken, die we gelezen hadden, te bespreken en altijd gingen de gesprekken de diepte in. Persoonlijke verhalen kwamen aan bod, het meeleven met elkaars bevindingen, de pijntjes werden gedeeld, maar er was ook mooie humor en er waren serieuze overwegingen over vaccineren en de nieuwe lockdown met verschillende meningen, zonder elkaar te veroordelen. Ieder in zijn of haar waarde laten is de vlag die de lading dekt en daarmee wordt onderschreven, waarom onze ontmoetingen zo bijzonder zijn. Er is ruimte voor eenieder om te delen. Gedeelde smart is halve smart, maar gedeelde vreugde is dubbele vreugde.