Het dient zich vanzelf aan

Gisteren was een dag met een gouden rand. Een hele onverwachte en dat zijn de leukste. Ik had heerlijk in de tuin gewerkt en twee bedden, zo goed en zo kwaad als mogelijk, gevrijwaard van grassen en ander gebroedsel, dat belemmerend zou kunnen werken voor de anderen. De ontdekkingen waren groots en meeslepend in mijn kleine poeziepostzegel. Wilde Bertram bloeide en verspreidde zich net zoals zijn naam klonk, maar de oregano stond stevig op haar stengels. Wat kon ik daar dan blij om zijn. Tussen de geraniumsoorten en de bloeiende malve stond de anemoon fier in knop. Ze deed het al jaren nauwelijks, maar nu had ze zich gehard en kwam gesterkt naar boven. Kleinoden, die hartverwarmend werkten. Ik praatte met ze en verzekerde ze van mijn vreugde om hun bestaan. Planten groeien op aandacht en liefde.

Om 18.00 uur had ik een afspraak met vriendinlief om het afscheidsfeest van onze lieve vriendin en collega te vieren…dacht ik. Om kwart over vier kreeg ik een appje: ‘Ik stond bij het hek, ga nu naar binnen.’ Ach en wee. even onze afspraak natrekken. 18.00 uur bleek 16.00 uur. Als een hazenwindhond aan het werk om de schade te beperken met de hoop iets later toch van het feest te mogen genieten. Ze was me te dierbaar. Beiden trouwens. Na een stief kwartiertje van verbijten, vermijden van files, kortere sluiproutes en een flinke dosis geluk, stond ik voor de tuin van de school, waar mijn afspraakje al aan kwam lopen. Gelukkig. De blijdschap was enorm. Wat heerlijk. En overal oud-Overkantcollega’s, een grote reunie. Alle lieve vriendinnen en vrienden op een kluitje. Hapjes, drankjes en een stralend feestvarkentje met haar gezin, al net zo stralend, om haar heen.

Het werd een warm bad van ontmoetingen. Van lieverlee was nagenoeg de hele club compleet op dat nieuwe complex, dat daardoor bijna de warmte van de oude stek overnam. Tot mijn grote vreugde ontmoette ik door de gesprekken ook weer een nieuw lid voor mijn tuinentoneel in september. Mijn oud stagiair, waar ik zulke glorieuze toneeltjes had gespeeld, had er heel veel zIn in. Enthousiast vertelden we het aan mijn lieve afspraak. Er waaide spijt langszij. We ontdekten, dat er op die school nog een heleboel zakken lagen met de verkleedkleren van de oude school, die door de loop der jaren verzameld waren en waarvan een groot deel van de kringloop kwam, waar ik destijds werkte. Gekke oude hoedjes, malle broeken, een struisdvogelveren pellerine. De kaartjes van het gesorteerde goed zaten bij de zakken in. Vriendinlief, die in de Betuwe woonde en ruimte had, was net zo hooglijk verbaasd als wij. Waarom het nooit gebruikt werd, was ons een raadsel. Ze besloot om alles in haar auto te laden en in de vakantie uit te zoeken. Ik wist dat er unieke stukken bij zaten, want die toneelkleding kon ik dromen. Gelukkig, beter zo. Voor alles is altijd een bestemming te vinden. We waren net op tijd, want de week daarop zou alles weggegaan zijn. Wat was dat ook alweer met toeval? 😉

‘Zullen we samen ergens iets gaan eten’, vroeg mijn afspraakje. ‘Natuurlijk. Er stond geen andere afspraak, dan met mijn afspraak om 18.00 uur’, lachte ik. Zo kwamen we, nadat iedereen aanstalten maakte huiswaarts te keren, terecht bij het grote terras midden in het oude stadje, waar ze een heerlijke vegakaart hadden. Ik nam de Ramen en vriendinlief de Groene Risotto. Op mijn vraag of ze zin had om mee te doen met de Engelse tuindames, die op jacht zouden gaan naar de viervleugelige snuifmotkever, brak de zon door. Als vanouds en zo wij het als geen ander kunnen, associeerden we er op los.

Twee onverwachte zalige wendingen kreeg de dag en daarmee dat gouden randje. Soms moet je het niet zoeken, maar gewoon over je heen laten komen. Het dient zich vanzelf aan.