Een hemels genoegen

Gelijkgestemde zielen zijn een zegen voor de geest. Een woord is genoeg voor de ander en vice versa. Begrijpen tot op de letter wat een ander op dat moment bedoelt, voelt, welke betekenis er aan het woord verleend wordt. Ik ben graag in zulk gezelschap. Het kleine vertrouwde compartiment van de blauwe prins werkte ook mee, ogen op de weg bij het verkeer, maar het hart bij het gesprek. Het heeft hetzelfde effect als een lange wandeling maken met elkaar om eens fijn te filosoferen of te sparren.

De ochtend was wenend begonnen, maar gaandeweg de rit kwamen de opklaringen. Vest en nieuwe kloffen leken aanvankelijk, bij het naar buiten stappen, te warm, maar niets was minder waar. Het bleek precies te kloppen. Van te voren had ik een parkeergarage uitgezocht aan de overkant van het museum. Dat was bijzonder plezierig, bleek achteraf. Met een hoofd zwaar van alle schoonheid, bleek het precies ver genoeg. Meer had er niet ingezeten.

Het enige dat nog aan corona herinnerde was de lange rij van bezoekers met ieder anderhalve meter ertussen. Al koutend werd die binnen de kortste keren geslecht. Tickets op de Iphone in de aanslag, kaarten in ontvangst en door. Dali lieten we links liggen. We kwamen in de eerste plaats voor die wonderlijke wereld van Eva Jospin. Een suppoost wees ons vriendelijk de weg. Dwars door Dali’s surrealisme heen, vonden we al gauw de drie zalen met deze bijzondere sculpturen. Aanvankelijk was er genoeg ruimte om alles uitgebreid te bestuderen, maar allengs liep het vol.

Indrukwekkende verbeeldingswereld, waarin het goed toeven was en alle luiken in het hoofd open gingen om dwalende bosnymfen, zonnebadende Circe’s, zingende Sirenen, wegduikende Kobolds en kreupele Izegrimmen hun weg te laten vervolgen door ‘La Fôret’ of op de rotspartijen van de ‘Nymphées’. Ook huisden er vast en zeker hobbits en elfen in die bomen van zes coulissen dik. Opgebouwd met zorgvuldig gestileerde zichtlijnen, doorkijkjes, diepte. Nergens viel het werk stil. Er was veel te bewonderen aan detail en aan het geheel.

Onder het smeedijzeren balkon, behangen met tere plantensprietsels, vaardig schuin versneden, zodat er een schijnbare lichtval meespeelde, stond de denkbeeldige Romeo die smachtend en verlangend naar zijn Julia keek. Alles ademde de sfeer van romantiek. Het vaardig versneden karton kende robuuste elementen tegen verfijne natuur. Dat werd vooral duidelijk in de zaal met de koepels, tegen een decor van een ruige onbeklimbare rotswand. Pilaren droegen de rondingen en beschermden de ragfijne natuur binnenin.

Er stond gelukkig een bankje. Even tot rust komen tussen de indringende sculpturen. Ondertussen druppelde een veelheid aan bezoekers binnen. Er was een man bij, die kennelijk al een tijd zijn eigen stem niet meer had gehoord en veelvuldig door beide zalen heen, het gesprek aanknoopte met vriendinlief, waarbij ik op een gegeven moment de kans nam om, om de koepels heen, te ontsnappen. De boodschap kwam nog niet binnen. Alleen zijn met onze verbeeldingskracht, dat wilden we graag.

Het was wennen, zo’n ruimte vol mensen. In de auto hadden we al de ‘cocoonings’-kracht van corona, het zoeken naar je eigen innerlijke stem en de stilte en de aangename ervaring, die dat gaf, ondanks de maatschappelijke ontwrichting, besproken. Een moment van bezinning.

Als toetje konden we de Carmontelle bewonderen, een aantal gelaagde kijkkasten, die op verschillende wijze waren uitgevoerd. Hun schoonheid, naast die van de enorme pentekeningen van het forest, was indrukwekkend. Zo gaaf om te zien. Eveneens een bron van inspiratie en het riep een diepgeworteld verlangen naar de pen op.

Na een heerlijke lunch, die nog net niet van het bord woei, buiten op het terras en een theezakje met de toepasselijke boodschap: ‘We do not remember days, we remember moments’ daalden we af naar de museumwinkel voor een cadeau en wandelden de twee zalen, gewijd aan ons beider idool, Isaac Israëls, binnen. Op dat moment met de broodnodige bankjes en met weinig passanten.

Uitgerust en opgetogen, maar ook vol van indrukken, reed de kleine blauwe ons naar huis. De koek was op, maar wat was het een hemels genoegen.