Hoe mooi en fijn dat kleine kan zijn

Er werd hard gewerkt bij de grote schuur vooraan op het tuinencomplex. Men was met ongeveer zes mensen bezig de boel leeg te halen, de container was voor het grootste gedeelte voor de bosmaaiers en de traktor en de kleine spullen uit de schuur werden in een schap gestald die mijn achterbuurman met verve van het oude hout in elkaar had getimmerd. Vooral de groepsbinding, die dergelijke klussen opleverden waren van groot belang. Het verwarmt om iedereen zo eensluidend bezig te zien.

Op de tuin waren er nog een paar noeste werkers. De mollen hadden in hun beleving vrij spel en groeven dat het een lieve lust was. Ik hou van mollen en kan er niet toe komen om ze van het erf te verdrijven, al doen hun molshopen een inbreuk op het toch al onder de droogte lijdende, grastapijt. Ik hoop altijd weer dat de natuur zichzelf regelt. Wie weet. Groeizin was alom aanwezig. Met name de grassen gedijden uitstekend en alles wat wilg was schoot omhoog. De achterbuuf gaf raadzaam advies voor de oude onwillige peer, die maar niet uit haar kluiten wilde schieten. Snoeien hier en daar en wat lavameel aan de voet was het advies. Straks als ik de tuin heb afgegrazen en het volop ruimte biedt aan de bloeiers, zal ik met het lavameel de rest bemesten. Goede voeding aan mineralen voor onze zurige en zompige veengrond.

Bij de buuf kletsten we bij met een klein glaasje Pinot blanc en wisselden tips uit voor fiets en wandeltochten, die we beiden graag maken. Ik met de zussen en zij met haar man. We sneden het onderwerp stalken aan naar aanleiding van de documentaire ‘Jij bent van mij’ die we beiden hadden gezien. Helaas heb ik ooit, nu 25 jaar geleden, aan den lijve ondervonden wat dat met een mens kan doen. De angst om het onverwachte werkt verlammend. Bij elke stap die je zet, registreer je in een oogwenk de omgeving, bij elke handeling die je doet, buiten de veiligheid van je huis, wordt dubbel gecheckt en dan nog wordt je erdoor overvallen. Duisternis is onbetrouwbaar, alle lichten gaan aan, ramen afgeschermd, maar het allerergste is dat je voortdurend op je hoede bent. Zelfs de slaap wordt lichter. Elk geluid werkt als een alarm. Bij mij duurde het een aantal maanden, waarna het veilig werd omdat de betreffende persoon werd vastgezet, maar bij Harry Sacksioni duurde het veertig jaar. Niet voor te stellen. Tevens een voorbeeld hoe een gebeurtenis je tot wanhoop en een eventuele wanhoopsdaad kan drijven. Met verbazing heb ik ook gekeken naar de man die zijn exvriendin had gedood en in de rechtbank zelf de vermoorde onschuld speelde. Niet eens speelde. Hij zat volkomen in zijn eigen narcistische bubbel en geloofde er zelf in. Ik kreeg de tip door van een boek, dat ik nog even geheim hou, omdt het als een cadeau gaat dienen, maar later meer hierover. Beloofd is beloofd.

Zo mijmerden we voort over onze inspiratiebronnen, terwijl de zwartkop en de pimpelmezen diefje met verlos speelden in de kersenboom, een vrouwtjesmerel aan een lange pier trok en de spreeuwen naarstig overvlogen naar de tuin van de oude, waar ze vogelzaad wisten. Vandaag ga ik verder met het grote grasproject. Kruiwagen ernaast en trekken maar. Zo vond ik de prachtige iris in volle glorie terug en de kamperfoelie met de grote clematis, die dankzij dat zelfde groeizame weer in grote getale tot wasdom komen. Op de terugweg deinden de gele plompen, overtuigend bewijs, hoe mooi en fijn dat kleine kan zijn