Een hart vol liefde

Alles in de stroomversnelling om vooral maar vroeg naar de tuin te kunnen. Ondanks de dreigende luchten voorspelde de buienradar droog met hier en daar een drupje. Er was nog een hoop werk te doen, voor zoonlief met zijn nieuwe liefde op bezoek zou komen.

Ik had er zin in. Eerst maaien, want met een glad geschoren gazon zag het er al weer veel netter uit. Twee borders nog te gaan om van grassen te ontdoen. Bovendien was het perzikkruid aan het eind van haar latijn, net als de dagkoekoeksbloemen. Van de oude had ik het kleefkruid geërfd, dat zich overal doorheen vlocht met een hardnekkige vasthoudendheid en de rozen en de brandnetels in een liefdevolle wurggreep omstrengeld hield.

Kruiwagen in de aanslag en los gaan was het devies. Wel het wiedkrukje met de handgrepen bij de hand voor als de rug zou protesteren. Trek, ruk, trek, ruk en dat alles onder het spreeuwengeschetter uit de naburige tuin, waar een jonge bonte specht het voederritueel kwam verstoren. De matkopmees kwam, om de drukte te ontvluchten, nieuwsgierig bij mij kijken en had zich in de appelboom verstopt, vanwaar ze met een scheef koppie de verrichtingen gadesloeg.

Alsof het groeisel door had dat er grote schoonmaak werd gehouden, richtten ze fier de kopjes op. ‘Wij zijn er wel, zoals je ziet, maar je zag ons niet’, lispelden en ritselden hun bladeren. Rode roos vormde dankbaar een nieuwe coulisse achterin samen met de uitbundige roze. De vrouwenmantel spreidde haar pandjes breed uit nu kleefkracht niet langer om haar heen woelde.

Op de plek van het perzikkruid en de dagkoekoeksbloem strooide ik lavameel en vlinderbloemenzaad. Het zou de volgende dagen toch regelmatig regenen, bij uitstek geschikt om te laten ontkiemen. Bij het uitpuffen schoot woelmuis onder de Bernagie. Ziezo, de laatste wilgentakken gesnoeid en verwerkt en tijd voor de gezelligheid. Tot mijn verbazing kwamen in het kielzog van zoonlief en vriendin, de beide dochters met hun gezinnen erachteraan. Vol huis.

Terwijl de klein Dribbel in het atelier op ontdekkingstocht ging, kwamen de meegebrachte lekkernijen op tafel. Turks brood, olijven, kaas, zelfgemaakte pompoenspread, worst, wraps door zoonlief eigenhandig in elkaar geknutseld, tomaat, komkommer en sla. Plat water en prik, rosé, witte wijn om de dorst te lessen. Maar het allereerste wat we deden was elkaar in de armen sluiten en lang en stevig vast houden om anderhalf jaar ruim te overbruggen, dat in liefdevolle, maar eenzame einzelgangerigheid was verstreken. De oudste dochter en beide schoonzonen vertrokken halverwege met de kinderen, de uittocht van een ware kinderkaravaan. We kregen het over kinderen van een partner, hoe noem je die. Bonuskind vond zoonlief maar niets, dat deed hem aan de Grootgruttersbonuskaart denken. Maar hoe dan. Je wil laten weten dat ze liefdevol opgenomen worden in de familie en dat verwoorden in taal. Bonus schrappen we dus, maar ik ga een woord verzinnen waarbij de vlag de lading dekt.

Ziezo, de dag, wat zeg ik, dit nieuwe tijdperk kon al niet meer stuk. Twee zonen met aanhang misten nog, maar we wilden snel een dag met elkaar plannen, naar zee of Amelisweerd, of waar dan ook. Als we maar samen waren. Moeilijker om te plannen, terwijl deze spontane actie zo snel tot stand kwam, maar daar valt vast een mouw aan te passen.

Zoveel mensen tegelijk was weer even wennen, maar tegelijkertijd ook iets om je heel rijk en dankbaar bij te voelen. Rond vijven vielen de eerste grote dikke zomerdruppels en dat was het teken om de boel in te pakken, alles wat stof was, in de hut te leggen en de rest zoveel mogelijk mee te nemen. Zoon speelde pakezel en sjouwde de wilgentakken en de zware koeltas mee. Iedereen droeg wat. Vooraan was er een bedrijvigheid onder de tuinders en werd er nog een heel verhaal opgestoken over versleten knieën en opnames, die maar uitgesteld werden, afgestoken in een heerlijke Turkse beeldspraak.

Een voldaan gevoel vulde de kleine blauwe prins op de weg terug, een hoofd vol beelden en een hart vol liefde.