Waar dit fijnzinnig venijn om vraagt

Spelen met de app Procreate is zo leuk om te doen. Ik heb er wel een aantal filminstructies van Youtube bij nodig, maar door het spelen, groeide er een nieuw idee voor een schilderij. De eerste sinds lange tijd. Het schept verwachtingen.

Gisteren al vroeg op pad om naar de opticien te gaan. Vriendinlief ontving me opnieuw allerhartelijkst. De druppels hadden geholpen, maar door observatie had ik ontdekt dat het rechter oog wat meedraaiende zwarte vlekken kende. Floaters vermoedelijk, wist ze, maar om het zekere voor het onzekere te nemen staat er een nieuwe afspraak voor de optimetrist.

Floaters heten in het Frans ‘Mouches Volantes’, vliegende vliegen. De associatie met het woord floating doet me denken aan drijvende wolken, wat de kwaal al verzacht. Niets is zo mooi dan een nieuwe werkelijkheid te ontdekken in zo’n zachte witte romige wolk. Als kind op je rug in het gras liggen, de handen onder het hoofd gevouwen en uren turen naar wat zich daarboven aan een sprookjeswereld afspeelde. Grote dombo’s kwamen langs of luie katers, oude trollen en woeste krokodillen. Toveren zonder een toverstaf, sprookjesboeken zonder letters en verhalen vol fantasie schoven voorbij. Zelfs nu nog is er niets fijners dan tegen een hemelsblauwe achtergrond die snelle of vertraagde amorfe wisselingen gade te slaan. Maar de floaters in mijn oog zijn mijn eigen amorfe wisselingen, de rafels van mijn fantasie, .

Net als Tinnitus kan je er veel of weinig last van hebben. Het ligt er maar aan of je in staat bent het voor het grootste deel te negeren. De grote geestelijke verdwijntruc. Het is er wel, maar het is er niet. Met het oorsuizen ben ik meester geworden in het negeren. Het zijn ouderdomskwalen en die heten in het Frans weer Maladies de la Vieillesse, wat poetischer klinkt. Bijturven op de tijdsbalk. Met het zicht op zich was niets mis. Dit onderzoek afwachten en dan een nieuwe bril. Zo leuk om er weer een uit te kunnen zoeken.

Vanmorgen stuurde de VPRO wat tips voor nieuwe films door, waaronder de animatiefilm ‘Josep’. Een animatiefilm over de Spanjaarden die op de vlucht waren voor het Franco-regime in 1939 en in Frankrijk in kampen werden geplaatst. Onder hen was een tekenaar, Josep Bartolli, die die vlucht aan den lijve had ondervonden en vastgelegd op beeld. Een bijzonder en getalenteerd man. Hij bleek bij het natrekken van zijn doopceel, nog drie jaar lang in 1946 liefdesbrieven te hebben uitgewisseld met Frida Kahlo in 1946.

Ooit zag ik de film ‘Louise en Hiver’. Volledig ondersteboven door het beeld van het ouder worden, vergeetachtig zijn en herinneringen dromen en herbeleven, verpakt in lieflijke beelden en sfeervolle muziek, met een prachtige doorleefde stem eronder, hoop ik op eenzelfde beleving bij deze Josep.

Het wachten is op de bui, die beloofd is. Zeer plaatselijk heeft ze zich overmoedig uitgestort, maar met smart smeken hier de planten op een gelijdelijke verdeling, zodat niet alle nieuw verworven bloemknoppen in een keer naar de ratsmodee geholpen gaan worden of worden verpletterd door hagelstenen als duiveneieren. Hier in de regio belooft de app vannacht pas zwaar weer. Dat zou betekenen dat ik vandaag naar de tuin kan. Gisteren noopte de luchtvochtigheidsgraad tot binnen blijven.

Ineke Riem met haar nieuwe gedichtenbundel Fantasii laat een gedicht op Youtube horen dat Yin heet. Ze begint aanvankelijk kabbelend en heeft het over mijmeren, gewoon zijn, geen hoogdravendheid, geen poses maar ze eindigt het gedicht met haar niet mis te verstane kritiek en de rehabilitatie van de vrouw op schuurpapier. De aanschaf van deze gedichtenbundel, dat is waar dit fijnzinnig venijn om vraagt.