Zien en beleven

De vaccinatie mag dan pijnlijk zijn geweest, maar daarna viel alles honderd procent mee. Misschien ook wel, omdat gisteren mijn wekelijkse bezoek aan de fysio gepland stond en voldoende afleiding opleverde. Lopen, balans en trap waren de oefeningen, waarbij de laatste het grootste tekort aan zuurstof leverde. Terwijl ik dat stond te doen op het grote rode kussen, opstappen, knie hoog en afstappen, stonden jonge fysiotherapeuten in opleiding achter mij iemand aan te moedigen die met twee benen vanuit niets op vijf van die kussens sprong. De tegenstelling uitvergroot. Als ik er met mijn rug naar toestond, leek het alsof het gejoel en het applaus mijn prestatie betrof. Ha ha, je moet een beetje inventief denken.

De legpress heeft een klein balletje dat een curve volgt, zodra het uit de curve valt, kleurt ze van groen naar rood, net als ik trouwens. Als ik eenmaal in het tempo zit, blijft ze keurig op haar plek, maar ga ik praten met mijn begeleider dan vliegt ze binnen de kortste keren uit de bocht. Gek balletje. Dochterlief kwam ook weer een half uurtje later met kleinzoon, die genadeloos aan de bak moest met zijn te revalideren knie. Ondertussen waren wij weer bijgepraat. Twee vliegen in een klap.

Vandaag mag ik eindelijk voor het eerst weer een theaterzaal binnen met hooguit 50 kinderen en hun begeleiders. Werktuig wordt opgevoerd voor de kinderen van groep 5 en 6. Morgen nog zo’n dag. Ben benieuwd hoe het zal zijn. De trailer is veelbelovend. Verteltheater met een muzikale inslag. Het blijven presentjes van de bovenste plank.

Vanmorgen heb ik met de paraplu boven mijn hoofd water aan de geraniums gegeven. Puber Kauw is nog net niet volwassen en de beide ouders zitten als een bok op de haverkist, als zij het idee hebben dat er gevaar dreigt. Iedere potentiele wandelaar wordt intimiderend gewaarschuwd en dat wordt steeds erger. Nog even en het gaat verder dan dreigen.

In de mail zat een bericht van het kunsttijdschrift See All This, met daarin een link naar een film van Claudy Jongstra waarin ze laat zien en uitlegt hoe haar monumentale, tactiele installaties van wol in zinderende kleuren tot stand komen. De blauwe weefsels heb ik als een zee gezien in de lakenhal in Leiden, evenals haar rood/witten die ophingen als vleselijke huiden.

In deze film over het tot stand komen van een kunstwerk neemt ze ons mee naar haar atelier, waar de verwerking van de wol van het Drents heideschaap plaats vindt. Het kleuren met natuurlijke kleurstoffen, het kaarden, de manier waarop ze de wol schikt als een schilder zijn palet, de invloeden van degene die aan het kaarden is en diens intuïtieve verbondenheid met het werk, net als de vrouw die aan het spinnen is. Alleen al de pigmenten, die zo ontstaan, zijn oogstrelend. Het kaarden met de hand wordt ook gebruikt om de verschillende tinten te mengen en met de gesponnen wol wordt later, als finishing touch, geborduurd. Van sommige informatie wordt ik blij. De kaardenbol laat ze zien en vertelt dat die vroeger daadwerkelijk gebruikt werd om te kaarden. Zo dicht bij de natuur te staan, opdat dergelijke oude gewoonten en gebruiken geroemd kunnen worden brengt een extra dimensie aan het werk, waardoor zo’n stekelige kaardenbol ineens respect oproept en verdient. Voor dit speciale nummer van het blad lanceren ze een aantal van haar Art rooms met kleuren, die behoren tot The Rainbow Series. In deze editie: De kleur Pink!

De zon klimt hoger, maar is nog omsluierd. Tijd om aan de slag te gaan en dan op pad om een nieuwe inspiratiebron ontmoeten. We gaan het zien en beleven.