De broodnodige vitaminen voor de ziel

Goedgemutst prikte de zon door de sluiers heen terwijl de kleine blauwe Prins snorrend over de A27 reed. De staccato stem in mijn wegwijzer stuurde me regelrecht naar een straat, achter de singel waar ik eigenlijk heen moest, en vol van adrenaline om wat een eerste voorstelling zou zijn, volgde ik slaafs. Middenin de woonwijk werd me de fout duidelijk. Het was nog vroeg, want ik had een uur voor tijd uitgetrokken.

Het was een vreemde gewaarwording. Op die plek had ik anderhalf jaar geleden een van de laatste tentoonstellingen gehad, onwetend van het feit, dat een lange theaterloze periode zou ingaan. Alles was nog precies hetzelfde. Het beeld ‘De Draaiende Vrouw’ van Kunstenares Maïté Duval was nieuw en stond imposant de aandacht te vangen te midden van een uitbundig bloeiend bed bloemen. De vrouw van de brasserie wees me de weg naar de vertrouwde theaterzaal.

Silas Neumann en Joeso Peters waren al druk bezig met de opbouw van hun vernuftigd decor. Het geraamte van iets, blikken gebutste platen, en veel apparatuur, een gereedschapskist en een oude houten tafel. Alles stond klaar voor het mysterieuze verteltheater, dat geïnspireerd was op het nummer ‘Whats the building in there’ van Tom Waits. Ik zorgde voor de banner van Kunst Centraal en gaf haar een mooie opvallende plek. Niet te missen.

Het duurde even eer iedereen z’n plekje gevonden had. Het was wennen, dat stilzitten, maar de twee verteller/acteurs hadden maar weinig nodig om met dit geheimzinnige decor en de snel opeenvolgende wisselingen van scènes de kinderen mee te nemen op een reis met de twee vrienden Jan en Erik. In het dorp Guisbalg, waar nooit iets gebeurt, ontpopte zich een spannend avontuur aan de hand van opdrachten en met veel fantasie, versterkt door geheimzinnige licht en geluidseffecten, een zingende zaag, een minivoorstelling van het dorp, toen Erik ’s nachts door zijn verrekijker vanuit zijn raam een licht zag branden in een onbewoonde oude schuur.

Heerlijk om te zien hoe de kinderen meegesleurd werden door de effecten en meeleefden of schrokken door de onverwachte gebeurtenissen. Druk napratend verliet de eerste groep de zaal. De tweede groep was een stuk rustiger en ademloos volgden ook zij dit inkijkje in het leven van de twee jongens. Op het hoogtepunt was er een spectaculaire act, waarvan de kinderen aan het eind uitleg kregen over hoe de effecten waren opgebouwd. De verbeeldingskracht met de gereedschappen uit de kist, die samen met twee borstels het dorp vormden, waren iets om op voort te borduren in de groep, evenals het hoorspel dat eruit zou kunnen ontstaan. Een inspirerende en geslaagde eerste dag, waarop we alle drie met tevredenheid konden terugblikken. Koffie en het gewenste water was van het huis, waar de ontvangst gastvrij was.

De laatste groep had de les voorafgaande aan de voorstelling doorgenomen en dat was duidelijk te merken. Die kinderen hadden er zin in, waren al op hun hoede voor wat hen te wachten stond en de juf was enthousiast en blij, omdat de kinderen inspiratie konden opdoen op een plek, waar ze al zo lang niet meer waren geweest. De rode pluchen stoelen voor een absolute theaterervaring.

Alles kon blijven staan voor vandaag, de tweede en laatste dag, die vroeger dan gisteren zou beginnen. Voeding voor iedereen, zowel de spelers, als de toeschouwers. De broodnodige vitaminen voor de ziel.