De kracht van het boek

Dat was een dagje grassen trekken. Niet allemaal. De dikke met de paarsige pluimen, die zo goed in het kleurenpalet van de tuin passen, mogen in een groep hier en daar blijven, maar de rest gaat eruit, anders is de tuin in augustus een weiland en dat was de bedoeling niet.

Het was een kabbelende dag, een uitrustdag, ondanks de lichamelijke inspanning. Grassen trekken is geestelijk een vlucht nemen en daarnaast oog houden voor het nieuwe. Het feit bijvoorbeeld dat achteraan de bosandoorn ineens bijna een meter hoog is geworden, waar ze elders in de tuin veel kleiner blijft. Dat de bergamot nagenoeg verdwenen is, dat een van de salies toch de strenge vorst en kou van de afgelopen maand heeft overleefd en bloemen draagt en dat de roos hoog de pruimenboom in schiet. Iets vloog de fluweelboom van de oude in en deed mijn adem stokken. Het was een jonge bonte specht. Standbeeldstilte van mijn kant, het fototoestel lag op het tafeltje aan de overkant, de iphone in de zak, maar ik wist dat elke beweging het prachtige dier zou doen opschrikken. Zodra ik mijn arm zacht naar achter bewoog, vloog hij op.

Steeds vaker zien we andere soorten dan gewoonlijk in de tuin en dat is dubbel genieten. De kauwen boven het bosschage in het Noorderpark waren in rep en roer omdat twee buizerds naarstig op zoek waren naar lekkere hapjes. Ze riepen elkaar en de familie kwam overal vandaan. Wie niet sterk is, kan beter met veel zijn. Dat herhaalde zich een paar keer en steeds was er veel kabaal mee gemoeid. Achterbuuf kwam de grasmaaier uit het schuurtje van de buren halen en haar rug was roodverbrand. Daar kon ze niet bij met de zonnebrand. Buuf achter haar en naast mij wilde wel een handje toesteken. ‘Waar werd oprechter trouw dan tussen de ene en de andere buurvrouw…’bedacht ik mijn variatie op een thema, toen ik ze zag smeren.

Toen mijn rug het welletjes vond, toog ik via het achterste pad naar huis. De dames schaap hadden hun winterjassen verruild voor een luchtig lentetuniekje. In hun ijverigheid om zoveel mogelijk mals gras naar binnen te werken reageerden ze niet op mij. Helemaal niet interessant als er zoveel mals groen op je bord ligt.

In de krant dit weekend in ‘De Omslag’ werd het boek ‘Middernacht bibliotheek’ besproken van Matt Haig. Een bibliotheek ergens tussen leven en dood met op de voorkant een ontwerp van Rafaela Romaya en op het schutblad een echte uitleenkaart met vlekkerige datumstempels. Het ziet er heel aantrekkelijk uit, voor de Nederlandse versie heeft Sander Patelski een sterretje op de i gezet. Het verhaal bracht me terug naar mijn jeugd. Van jongsaf aan, dat we met onze moeder meegingen naar de kleine bieb in de Elsstraat speelden we thuis bibliotheekje na, compleet met ingeplakte driehoeken aan de binnenkant waar de kaart ingeschoven kon worden. Het was, net als schooltje spelen met de poppen, een van de meest geliefde bezigheden. We kwamen dan om de beurt bij elkaar een boek lenen, kaartje uit de kaartenbak halen, zogenaamd de datum erop krabbelen, stempel erop zetten en in de driehoek steken. Wat leuk. Die herinnering was in een van de verste hoeken geschoven, maar staat nu helder op het netvlies.

Een van de boeiendste bibliotheken, waar ik over gelezen heb, was ‘Het Kerkhof der Vergeten Boeken’ in het centrum van het oude Barcelona. Carloz Ruiz Zafón begint zijn vierluik er mee in het boek ‘De Schaduw van de Wind’. Wat zou ik graag willen dat dat kerkhof echt had bestaan en te bezichtigen was. In de boekhandel Waanders in de oude Broerenkerk in Zwolle zou je je er inderdaad een beetje kunnen wanen, al is het daar te licht. Boekhandel Dominicanen in Maastricht roept eerder de juiste sfeer op. Natuurlijk deed de omlijsting van het spannende verhaal ook haar werk. De mysterieuze, in mijn fantasie Esscherachtige, trappen en de donkere gangen werden vanzelf beelden in mijn hoofd en het bracht momenten langs, waarop ik mijn eigen vergeten boeken bij elkaar sprokkelde. De rijkdom van het verhaal dat dat losmaakt, de schoonheid van een woord, de kracht van het boek.