Een paradijs van bloem en gezoem

De morgenstond heeft goud in de mond. Dat mag ook wel want goud is, wat de twee jarigen van vandaag verdienen. Dochterlief en zuslief zijn beiden jarig. Met de een heb ik een lunch en met de ander het diner. Vanavond rol ik rond als een tonnetje mijn bed weer in.

Op een mooie pinksterzondag, jaren geleden, reed ik naar het kleine streekziekenhuis in het hiernaast gelegen stadje. Kindlief wilde niet vanzelf komen, maar moest een handje geholpen worden. Eigenzinnig en niet bang zette ze een weeënstorm in gang en werd het infuus aan de kant geschoven. In mijn hoofd zong Carole King haar ‘You’ve got a Friend’ en binnen een stief half uurtje lag dochter tussen de stichtelijke ziekenhuislakens bij te komen van deze entre

Gistermorgen was de allereerste tred naar de bloemenwinkel, om een mooie bos op de kop te tikken voor vriendinlief. Terwijl ik van het ene op het andere been hipte, hoorde ik de oude man aan die voor mij aan de beurt was en een hele tirade hield over ‘de jeugd van tegenwoordig, die er geen idee van had, wat wij vroeger hadden doorstaan’. De vrouw achter het plexiglazen spatscherm bevestigde zijn gejerimieer, maar was aanzienlijk jonger dan ik. De ‘We’ uit het verhaal van de man bleef op die manier wat doelloos hangen tussen de bloemen.

Vriendin kwam me al tegemoet en we besloten eerst te gaan wandelen en daarna pas te gaan theeën. Al wandelend, ins freie hinein, praat het makkelijker en vrijer dan in de stadstuin bij haar achter, waar de buren, ongetwijfeld zonder het te willen, mee zouden kunnen genieten van onze uitwisseling.

Het werd een boeiende tocht door het park langs de Kromme Rijn, mede door het ons-kent-ons, dat warme gevoel dat nu al jaren gedeeld werd en omdat er herkenning was om een periode uit het leven, die me nog levendig voor ogen stond. Er tussen door waren er van die kleine verrassingen, een boot met een grappige naam, een klein meisje dat spontaan verheugd over de boot begon tegen ons, waarop we allebei de grappige naam van de boot noemden ‘De kus mij’ of iets dergelijks. Verderop zat een groepje scouting aan een lafenis terwijl hun zwemvesten als een klein oranje feest op de kant lagen en de roeiboten in een waaiervorm lagen te wachten tot de kinderen en hun begeleiders weer voort konden. Een van de kinderen was een kind uit de groep van vriendin.

Een klein kwispelend hondje, die hoog op wilde springen terwijl zijn wat zuur kijkende vrouw verwijtend zei: ‘Ik zei ‘laag’ tegen hem’. Jonge witte gansjes in hun donzig bestaan, beschermd door de groten rondom. Een hele dikke hond die verkoeling zocht in het water en roerloos als een reiger over het oppervlak tuurde, terwijl zijn bazin zat uit te puffen op een bankje. Na het bijkletsen was het goed toeven aan de tafel in de tuin en koesterde de lome middagzon het bleke vel. Met een heerlijke lunch van hapklare warme broodjes met verse feta, ui en alfalfa was het dubbel genieten. Het leven kan zo mooi zijn. We wisselden de techniek van het olieverf uit. Hoe pak je het aan, als je voor het eerst in die richting de schreden zette. Spannend. Het bracht een beetje de flow bij mij terug en hier en daar begon het alweer een beetje te kriebelen. Het was een heerlijk samenzijn en we gingen uit elkaar met de belofte binnenkort samen te schilderen.

Op de tuin was het een paradijs aan paars, roze, geel en wit. De buurvrouw was er ook en lag heerlijk te zonnen, maar door het gerinkel van mijn sleutels en het neervallen van de klink werd ze toch uit haar gedoezel gewekt en groette uitbundig. Ze had een pompoen, die achter het bankje mocht woekeren, omdat we daar geen brandnetels meer wilden en ik besloot uit de andere borders ook de brandnetels vast te elimineren. Want die groeiden als paddestoelen. Alles schoot trouwens uit de grond omhoog.

De akeleien stonden in een dikke bos en vol in bloei en aan de achterkant van de tuin zag ik twee dikke knoppen van de papaver. De lupine had zich onder laten sneeuwen door de dagkoekoeksbloem. Een paradijs van bloem en gezoem.