Aan het werk

In stralend weer door een dorpje lopen met lieflijke oude gevels in de winkelstraat heeft iets rustgevends. Overal mensen in zomerse kledij, terrasjes weer bevolkt, een eigenaar die de tafeltjes aan het neerzetten was, een doek die de tafel glanzend wrijft, alsof er nooit corona heeft rondgewaard.

Bij de opticiën hartelijk ontvangen door vriendinlief. Een uur lang trok ze voor me uit om uitgebreid te testen. Rustgevende woorden tussendoor, de raad regelmatig te knipperen en een uitslag die verheugend was. Niets staar. Zelfs de sterkte van de bril klopte nog aardig op wat kleine wijzigingen na. Wel dacht ze dat de ogen wat droog waren, dus kreeg ik druppels mee. Twee maal daags en na zes weken kijken of het resultaat had opgeleverd. Wat een andere aanpak was dit. Ze vertelde me dat de grote ketens vooral in een tijdsbestek moeten werken en dat dat de stress oplevert.

Opluchting en buiten lachte de dag beloftevol. Even langs de kringloop, waar ik al heel lang niet meer was geweest. Met een aparte haarclip stond ik na een half uur weer buiten. Tijd voor de tuin, waar de dagkoekoeksbloemen en de boterbloemen wedijverden wie zich het snelst kon verspreiden en het gras welig tierde. Dus toch eerst maaien. Kalmpjes aan met veel tussenpozen. Stoel onder handbereik. Het scheelt altijd weer, als het gras kort is, lijkt de tuin meer beheersbaar. Tussen de bloemen zag ik nog een paar verdwenen gewaande planten zoals het gebroken hartje en ik moest tot mijn spijt constateren dat alle salie die ik er vorig jaar had ingezet, verdwenen was. Net als de vijg hadden ze de vorst niet overleefd. Op de actielijst kwam: Vijg en salie kopen. Ik kon geen foto’s maken, omdat de telefoon bijna leeg was en het fototoestel lag nog thuis op de eettafel. Spijtig want het zag er fleurig uit.

De zon zet op dit ogenblik de boom weer aan. Altijd een vreugdevol gezicht. Zoonlief gaat net de deur uit om te sporten. Vandaag staat er een afspraak met vriendinlief op het programma. We hebben elkaar al een eeuwigheid niet gezien. Eerst een stukje wandelen en daarna lekker lunchen en bijpraten. Wat zal er veel te delen zijn.

De jonge kauwen zijn met hun eerste vliegpogingen bezig. Pa en ma houden de boel angstvallig in de gaten. Hun kroost zet zich af tegen de dakgoot en fladderen onwennig een heel klein stukje om daarna weer fluks terug te keren op hun honk. Het gekrakeel erbij is niet van de lucht. Wat leuk om van zo dichtbij mee te maken.

Hè hè, het geld van de geannuleerde vakantie van vorig jaar is binnen. Dat is heel fijn, al had ik liever die ene week met het hele gezin op dat Griekse eiland gezeten. Nu sparen we verder voor een vakantie in eigen land. Een fijn vooruitzicht als het weer mogelijk is. Nog meer opzienbarend nieuws van de week, want er rijden nachttreinen naar Wenen. Het eerste begin om het vliegen wat meer te minimaliseren. Het brengt me terug naar vroeger. Met de Wijze en de NBBS naar Spanje. Heerlijke manier van reizen. Je kan een boek lezen, heen en weer lopen, zuurstof happen uit een bovenlicht, genieten van het wijdse uitzicht, wat eten en praten met medereizigers. Vooral het wandelen is een voordeel en de beenruimte die ruimer bemeten is dan in een vliegtuig. In Wenen ben ik nog nooit geweest. Dat zou dan een volgend lichtpunt kunnen zijn.

Zo het fototoestel is aan het opladen om straks klaar te zijn voor de ontmoeting en de tuin daarna. Toch al die bloemenpracht vastleggen. Dan is er nog een praktische actielijst. Er moet verf komen voor de tuintafel en schuurpapier en Lijm en twee borden voor de Bernagie, die op hun beurt ook geverfd moeten worden en dat kan niet met acryl maar het zal latex moeten zijn. En er moeten twee smalle regentonnen komen. Daar is vandaag alle tijd voor. Aan het werk.