Moeder…voor altijd

Terwijl de duif druk doende is de aandacht te vangen van een duif verderop, vliegen de kauwen voor een vergadering naar de eerste boom op het plein voor het huis. Ik vang een streep licht in de blauwgrijze ochtend. ‘Er is altijd licht in de duisternis’ fluistert het verleden. Zo is dat. Even zakte gisteren, bij het horen van dat barse oordeel over mijn zicht, de moed me in de schoenen. Lieve vriendinnen en blogvriendinnen haastten me om me te zeggen, niet op een oordeel af te gaan. Natuurlijk hebben ze gelijk. Deze vrouw nam niet eens de moeite om een klein beetje meer van mij aan de weet te komen en velde haar oordeel op een enkele waarneming van vijf minuten. Laat je niet gek tikken. Zo is dat en ook: Al zou ze gelijk hebben dan is er waarschijnlijk wel alles aan te doen. Zo niet, dan zien we dat daar wel weer. Wie dan leeft, die dan zorgt.

Vannacht is het verhaal ook al aardig gevorderd. Er komt een beetje schot in. De draad van Ariadne laat ik varen, maar de virtule 3D bril gaat door. Het vergt nog wat speurwerk en het natrekken van historische feiten, maar dat is alleen maar leerzaam en leuk. Over de tuin hoef ik dus helaas niet meer na te denken. Bovendien had ik met vriendinlief gespard en het verhaal, inclusief de clou, al helemaal rond. Het draaide allemaal om de viervleugelige snuifmotkever. Ik zal het zorgvuldig bewaren tot de datum dat het wel door mag. Het hele gespinsel van gedachten stoelde op een van mijn lievelingsliedjes van Melanie: ‘Alexander Beetle’.

Duif gooit er nog een schepje bovenop en ook haar echo laat zich duidelijk horen. Gisteren appte zoonlief dat hij was aangevallen door een, naar hij dacht, kraai of buizerd, maar bij nader inzien was het toch eerder een kauw. Ik mag wel uitkijken voor het setje dat mijn dakgoot nog steeds bevolkt. Er is echter geen enkele aanwijzing in die richting. Wel smijten ze met takken op de galerij, maar dat is eerder onhandigheid dan agressie.

Gelukkig kreeg ik gisteren van vriendinlief een herinnering dat vandaag het tweede deel van de workshop ‘Dots and Lines’ zou plaatsvinden. In alle consternatie was het me door het hoofd geschoten, dus was ik blij met deze aanvulling op mijn laakbare geheugen. Dat betekent weer een dag vroeg uit de veren met een versneld ochtendritueel. Maar eerst het hoofd leeg maken. Gepieker en gepeins belemmert het Zen zijn bij het stippen met takjes en wattenstaven, de eerste manier authentiek aan de Aboriginals, en dat zou jammer zijn.

Daarna misschien met dochterlief naar de tuin, als het weer het toe laat. Morgen is mijn lieve oudste jarig. In deze malle tijden zou je de verjaardagen vergeten. Wordt ze werkelijk 41? Het was als de dag van gisteren dat ik in beginnende weeën met zwarte tuinvoeten op een kruk bij het fornuis zat om de maaltijd te koken voor de woongroep waarin we zaten. Het was immers mijn beurt. Ver kwam ik niet. Met de volkswagen-kever crosten we, tussen de weeën door, naar het oude Antonius in Utrecht. Daar hing ik in de steigers met voeten vol buitenleven. Het leverde schaamte op, maar na veel vijven en zessen ook het mooiste cadeau dat denkbaar is en een nieuwe rol in het leven. Moeder…voor altijd.

Rijstschotel uit Guyana Maar dan zonder de garnalen.