Ergens vrat de spijt

Plannen die als wilde paarden door je hoofd schieten en bochtige sprongen nemen, een begin gemaakt met een verhaal en toch weer gestrand. Dat allemaal midden in de nacht. Daarna een onrustige droom met een pinkkleine baby, een opticien vol met meegelopen aanhang van mij, de twee klussers die bezig waren met een lichtsnoer, de brandweer, vier man sterk en waar kwamen die vandaan, dochter en die piepkleine baby terwijl er maar een klant tegelijk naar binnen mocht.

Dat van die opticien klopt. Daar ga ik straks langs met dochterlief. Maar de rest kan ik weer vergeten, behalve de plannen voor de Engelse dame. Die nemen wel grappige vormen aan. Daar vertel ik niets over, tot na het optreden. Het ziet er naar uit dat ik solo ga. Dat levert een lichte spanning op maar is tevens een fijn gevoel. Alsof je bijna jarig bent en niet weet wat je te wachten staat.

Pluis is helemaal opgeknapt van de nieuwe voeding. Ze geeft niet meer over en daar is het kleed met name erg blij mee. De fysio is gebeld en ik kan pas dinsdag terecht. Mijn nood is niet die van hen, goed om te beseffen. We zijn allemaal een van de velen. Je eigen sores weegt altijd zwaarder dan een ander het beziet.

Voor het andere verhaal bestudeerde ik de gouden draad van Ariadne, waarmee zij Theseus hielp de Minnotaurus te verslaan. Deze toverkluwen kan uitrollen en ook weer teruggewonden worden als iemand het uiteinde vasthoudt. Het brengt je op de plekken waar je moet zijn. Deze kluwen gaat een reis door de tijd maken. Hoe weet ik nog niet, maar hopenlijk leidt het tot een logische geschiedenis.

We hadden vroeg afgesproken bij de brillenwinkel, dus het schrijven moest opschuiven. Keurig op tijd waren we in het winkelcentrum. Er stonden twee vrouwen achter de kassa en dochterlief en ik konden doorlopen. Ze moesten de gegevens opzoeken van de vorige bril. De grootste vrouw verstond ik niet en ze begon direct over gehoorapparaten. Maar zij was haar stem verloren en ik hoor weliswaar niet alles meer, maar dit was volkomen logisch. Zo gebarsten als de taal eruit kwam, zo bars was ze van karakter. Kortaf en direct. Enfin na, zonder te vertellen over hoe ze ging handelen en alleen maar korte koude opdrachten gaf, kwam ze plompverloren met het verdict. Ze dacht aan staar, zonder welk blijk van medeleven dan ook en ik wist dat ik nooit meer een voet inde winkel zou zetten. Geen mooie spannende nieuwe bril, maar weer een kwaal erbij. Wat een mispoge.

Het was de dag van de tegenslag. Een kattebelletje van vriendinlief dat het tuinenfestival niet door ging. De gemeente had geen toestemming verleend. Het werd uitgesteld tot 11 september. ‘Wat in het vat zit, verzuurd niet’, zou mijn moeder zeggen. Die nieuwe uitslag en de desceptie over de annulering, ergens vrat de spijt.

‘In 80 dagen de wereld rond’ bracht me bij Mauritanië. Op papier kwam een vrouw die op de muur een schildering maakte en in de kom: Couscous aux legumes Mauritanië