Om te overpeinzen

Het toetsenbord vertoont kuren. Soms valt er ineens een half woord of meer tussenuit. Dat geeft dan een andere beleving aan een zin en het gekke is, dat het me moeite kost om te bedenken, wat ik ook alweer had willen schrijven. Mijn toetsenbord leidt aan stotteren of in een ernstiger vergelijking, aan geheugenverlies. Ik heb alles geprobeerd. Nieuwe batterijen, het slotje opengemaakt en weer dichtgedraaid, etcetera. Nul op rekest. Ze lacht me uit. Haha-hartstikke vervelend moest dat zijn. Maar overkomelijk, dat wel, desnoods gooi ik de laptop in de strijd, mijn Ipad en als het echt niet anders kan de telefoon. Dat laatste is moeizaam, want dikke vingers, kleine letters, ernstig zelfdenkend met als gevolg dat er ineens een totaal verkeerde betekenis wordt gegeven aan mijn boodschap.

https://www.npostart.nl/dwarse-denkers/11-03-2020/VPWON_1314467

Het is verwarrend. Vanmorgen was alles een beetje verwarrend. Ineens ontdekte ik Dwarsdenkers. Ook al een programma van Özcan Akyol. Hoe hard werkt die jongen eigenlijk, vroeg ik me af. Met dezelfde innemende kalme manier van bevragen. Afwachtend, niet bang voor de stiltes, tijd voor overpeinzen. Ik zag achter elkaar eerst Youp van het Hek met zijn lofzang op het vrije woord en de vrije gedachte, Johan Cruijff en Carré. Daarna klikte ik Dwarsdenken met Roxane van Iperen aan. Daar begon de verwarring. Een juriste die in een fantastisch groot Naardens pand woonde, met idolen als Rapper Tupac, de dichter Boris Rhizi en zo meer. Die zich ‘het niet uitspreken van onrecht’ aantrok en die tijden lang bezig was geweest het geheim te ontrafelen van de geschiedenis van haar huis ‘Het Hooge Nest’. Haar vasthoudendheid en haar kunde als schrijver zorgden ervoor dat het een bestseller werd. Nooit en nooit moeten we over onrecht zwijgen.

Er zat in het interview een opname van Tupac, die haarfijn uitlegde hoe agressie werkte. Je klopt aan bij een hotel en zegt keurig ‘Ik heb honger, hebben jullie wat te eten voor mij alsjeblief’. Het antwoord is nee. De volgende week klop je aan en zegt: ‘Ik heb honger, geef me wat te eten’. Ze weigeren. De week daarop zie je de salami door het hotel vliegen en de lachende menigte. Je bonst op de deur. ‘Geef me te eten’. Als antwoord komt: ‘Hier is geen eten’. De week daarop breek je het slot open en op een dag blaas je de deur op. Ze houdt van Tupac omdat hij de misstanden laat zien. ‘Benoem het en het bestaat’ is de boodschap die ik eruit filter. Als je blijft zwijgen, verandert er niets. Het Hooge Nest heeft in de oorlog een belangrijke rol gespeeld bij het verzet en de Joodse onderduikers. De zussen Jannie en Lien Brilleslijper hadden daar een voortrekkersrol in. Ze belandden beiden in het kamp Bergen Belsen en Jannie heeft de laatste weken van Anne frank beleefd. Daarvan deed ze verslag in de documentaire ‘De laatste zeven maanden, Vrouwen in het spoor van Anne’ Die heb ik vanmorgen ademloos uitgekeken en nu ben ik met terugwerkende kracht nog veel meer ontdaan over wat die overlevers, deze vrouwen, ons als inkijk geven van het grote lijden. Iets wat we wel wéten, maar nooit zo overduidelijk beseften, ondanks alle foto’s, films, en boeken. Het komt binnen, want het is een verhaal van binnenuit, van vlees en bloed, van vrouwen, van mensen als jij en ik.

Er zit niets anders op. Er moet een boek komen. Het verhaal van ‘Het Hooge Nest’. Een geluk bij een ongeluk is dat het in herdruk is en pas op 20 Mei uitkomt. Dat geeft me de gelegenheid om de stapel naast het bed te laten slinken. Er wordt veel regen voorspeld, dus leestijd te over en heel wat om te overpeinzen.

‘In 80 dagen de wereld rond’l iet me afreizen naar Irak. Op papier een muurschildering ‘Feminisme in Irak’, dapperheid die raakt. In de kom: Tepsi Baytinyan, een aubergineschotel uit de oven.