Te mogen delen

Heel vroeg wakker en net op tijd om te zien dat de dag toch echt met goede voornemens en veel kleur begonnen was, ondanks het grijze gemiezer van dit tijdstip. Een dapper voornemen.

Daarna sukkelde ik toch weer in slaap. Bij het ophalen van de krant lag er nog een bruin pakje in de brievenbus. Het bleek afkomstig te zijn van vriendinlief, waarmee ik mijn prachtige laatste schooljaren als duo gedeeld had. Toen we alle spullen met spijt in ons hart, dertig jaar trouwe dienst, achter hadden moeten laten, plukten we er wat hartendiefjes uit om mee te nemen als aandenken. Zij wilde mijn paarse ladenkastje, dat anders op de schroothoop zou eindigen, zoals het meeste van de spullen. Dat ladenkastje was ons bureau. Daar zaten verrassingen in, grote tackers, hebbedingetjes, voorraad plakband en anderszins en dingen voor je-weet-nooit-waar-het-goed-voor-is. Het ladenkastje ging met haar mee en de inhoud grotendeels met mij.

Nu ze straks gaat verhuizen, verhuist dit paarse aandenken aan onze glorietijd mee. In het pakje zat een verschoten boek met een Fiep Westendorp-tekening voorop. Het bleek een totaal in de vergetelheid geraakte stagiaireboek te zijn dat me ooit in 2007 was geschonken door een van hen. Ze wilde laten weten hoe ze de tijd bij ons had ervaren. Heerlijk om door te bladeren en de foto’s te bekijken. De verslagen besloegen drie jaar en daarna is het vast en zeker ergens tussen geschoven en nooit meer boven water gekomen tot nu aan toe.

Ook vriendin had een woordje geschreven, want zij was ooit eveneens als stagiaire bij mij begonnen, toen ze qua onderwijs in een wijfelende fase zat. Ik las de verslagen van de anderen door, de lovende woorden, de heerlijke foto’s als herinnering aan de activiteiten die we deden, de glorieuze projecten en er was iets dat heel erg streelde. De wetenschap dat velen twijfelden op het moment dat ze binnen waren gestapt en stuk voor stuk was er bij allen het enthousiasme en de vastbeslotenheid om er wat van te gaan maken, toen ze bij de apen naar buiten stapten. De kroon op mijn werk waren niet aleen de kinderen maar zeker ook de stagiaires, die hun teleurstellende ervaringen wisten om te buigen om vol zin en levenslust nieuwe uitdagingen aan te gaan. Dit boekje is inderdaad een kleinood, dat ik altijd zal koesteren. En lieve vriendin, wat hebben we mooie en spirituele groei doorgemaakt. Zoals je zelf schrijft: ‘Woordenschat, taal, rekenen, muziek, drama, dans, motoriek, alles zat als een kunstig weefwerk in elkaar en met elkaar leerden we van alles zonder dat we het door hadden’. Dat had je je in een oogwenk eigen gemaakt.

Ik was vergeten hoe ik hen bijbracht, dat onderwijs van binnen uit groeide. Je vertelde dat ik iedere ochtend tegen je zei: ‘Goed voorbereid? Mooi! Dan kun je dat nu allemaal vergeten en lekker aan de slag gaan’. Haha. Zo is dat. De ingestudeerde les is de grote beperker van het proces. Gaandeweg volgen lessen elkaar vanzelf op, op de momenten dat het uitkomt, of nodig is, of omdat een handeling erom vraagt. Dat duidelijk maken was mijn grote missie. En volgens het boekje met deze voorbeelden niet zonder succes.

ik hoop dat mijn bagage lang is blijven meereizen met alle lieverds die een tijd met me hebben meegelopen. In ieder geval kon ik ze meegeven dat onderwijs genieten is, zolang je maar een paars kastje hebt met de mooiste en onverwachtste spulletjes. De meeste van die juwelen gingen mee in mijn ‘Leren is Leuk’-koffertje, waarmee ik kon invallen en een klein stukje Jenaplan mee mocht nemen naar andere scholen. Van lieverlee heb ik bepaalde hartendieven weggegeven, als kinderen het nodig hadden, of als de groep erom vroeg. Mijn liefste groene happertje bleef achter bij een lieve schat, die daarmee contact kon maken met de hele groep zonder in verlegenheid stil te vallen. Ze bleven onafscheidelijk.

Net als de vroege morgenstond begon mijn dag óók met een prachtig oranje-gouden randje. Heerlijk om in vriendschap de goede herinneringen te mogen delen.

In 80 dagen de wereld rond bracht me bij Oostenrijk en natuurlijk bij Hundertwasser op papier en een makkelijke Käse-Spätzle in de kom.

Twee Uien/bloem/ 4 eieren/ 2 dl melk / 400 gr bloem/ een teen knoflook/ boter/ peper/ zout/ 200 gr gemalen kaas.

Verwarm een flinke scheut arachideolie in een pannetje op het vuur. 2 uien. Schil de uien, halveer ze en snijd ze in ringen. Maak ze los met je handen en verzamel ze in een kom. Bestrooi de halve uiringen met bloem en zeef de overtollige bloem eraf. Bak ze in de hete arachideolie tot ze beginnen te kleuren. Laat ze daarna uitlekken en krokant worden op een vel keukenpapier. Spätzle zelf maken gaat zo: Breng een pot met gezouten water aan de kook.4 eieren deciliters melk. Klop de eieren los en meng de melk eronder. 400 g bloem. Voeg de bloem toe en roer voorzichtig tot je een glad mengsel hebt. Neem een vergiet met kleine, ronde gaatjes en hou het boven de pot met kokend water. Duw het beslag door de gaatjes met een spatel. De kleine druppeltjes deeg zullen meteen stollen. Ze zijn gaar wanneer ze komen bovendrijven.1 teentje look. boter. Zet een tweede pan op het vuur en doe er wat van het kookvocht van de spätzle in. Rasp er een teentje look bij en smelt een klont boter in het kookvocht. peper en zout naar smaak. Schep de gegaarde deegwaren bij de saus en kruid met peper en zout. Roer 200 gr gemalen kaas onder de pasta totdat alle pastasliertjes bedekt zijn met een dun laagje kaassaus.. Snipper de bieslook fijn.. Serveer de spätzle in een kommetje met wat fijngesnipperde bieslook. Werk af met de krokante uiringen. Smakelijk!

Ik koos voor de makkelijke versie en nam gekookte elleboogmacaroni. Ook heerlijk.