Scheppingsdrang

De vermoeidheid van de vorige nacht of het geluier van de dag gaf deze nacht als beloning een droomloze lange slaap. Tenminste, ik werd wakker zonder beeld van wat zich achter de geloken ogen zou hebben kunnen afspelen. Mijn eerste app is voor de jongens. Is alles nog in orde. Niet zieker geworden? Meervoud, ja, want gister bleek dat de oudste zoon eveneens was overvallen door corona, net als zijn buurman. Via een vriend wiens hele familie het bleek te hebben.

Hier neem ik nog geen symptomen waar. Ik hoest al vanaf januari als te doen gebruikelijk voor oude uitgelubberde longen, maar verder is er geen koorts, geen spierpijn, geen hoofdpijn. Oudste zoon vond een voordeel dat hij nu eens kon inschatten hoe het is om zonder reuk en smaak rond te lopen en wist nu wat ik sinds de puffers als normaal ervaar. Maar daar had hij het niet voor op hoeven lopen. Vriendin van jongste zoon heeft het nu ook, wat te verwachten was op die 20 vierkante meter. Enfin, de buurtsuper bracht de boodschappen en de inventiviteit bracht me van Portugal naar Macedonië, omdat ik dan de basis van de witte bonenpot in tomatensaus van gisteren kan omvormen tot een ‘Gigantes Plaki sto fourno’. Op de cadans van Macedonische muziek, de opzwepende tapan en de zurla staan de witte bonen in no time te pruttelen onder hun korstje van feta. Ik kan er zelfs nog het Macedonsco Devojce bij zingen, omdat de woorden in het geheugen gegrift staan. Aan het bijbehorende dansje waag ik me niet, uit respect voor de knie.

De tijd staat stil. De kranten brengen buitenaards nieuws evenals de andere media. Als je op een grens vertoeft van het buitenleven, keer je vanzelf in. Niets is interessant genoeg om langer vast te houden, als je zelf alles los moet laten. Het is niet de eerste keer, deze quarantaine. In het begin van de pandemie heb ik me tot juni steevast aan een vrijwillige gehouden. Een opgelegde isolatie is anders. Van alle kanten schiet de hulp toe. Dochterlief, breedlachend achter haar witte mondkap, haalde gisteren de krant op. De bonenschotel was zo klaar en heerlijk.

https://www.npostart.nl/man-en-kunst/20-04-2021/AT_2156583

Alsof het zo moest zijn is er de hele week Man en Kunst ter meerdere eer en glorie van mijn honger naar nieuwe creatieve prikkels. De aimabele Lucas De Man presenteert in deze Nationale Museumweek iedere avond een kunstenaar. Gisteren was dat Paula Modernsohn-Becker, een van de weinige vrouwen die woonde in het kunstenaarsdorp Worpswede. Ze trouwde met de oprichter ervan , de kunstenaar Otto Modernsohn. Ze is een van de belangrijkste vertegenwoordigers van het vroege Expressionisme. Lucas zet een mooi portret van haar neer, als hij een inkijk geeft in de woning met atelier. Haar schilderijen zijn met een vlugge penseelstreek van een ontroerende eenvoud, ook wilde ze het lichaam, het functionele naakt van de vrouw, laten zien. Helaas overleed ze al op 31 jarige leeftijd na de geboorte van haar dochter aan een embolie. De overlevering wil dat het laatste woord dat ze sprak ‘Schade’ (jammer) was. Ze had al meer dan 1000 werken gemaakt, en ze had er nog veel meer willen maken.

Met nog vier uitzendingen voor de boeg is er iets om aan te laven, anders dan mijn zelfopgelegde reizen. Om te genieten van de beeldende intentie van een ander kan het me niet stil genoeg zijn. Zo vallen alle stukjes van de puzzel op haar plek. Eerst uitgebreid het werk van deze bewonderendswaardige vrouw opzoeken, een pionier binnen het mannenbolwerk rond 1900 en wie weet wat ze allemaal los weet te maken in mijn eigen scheppingsdrang.

In 80 dagen de wereld rond bracht me dus naar Portugal. Met op papier: Maria Inéz Camona Ribeiro de Fonseca en op het bord: Arroz de Feijao onder de link.

Recept: Arroz de Feijão