Betekenis kent geen dik of dun

De hoogste tijd om mijn zussen weer te zien en te spreken, de jongste is nog altijd niet met pensioen en moet het, spijtig genoeg, af laten weten. ‘Je hebt martelaren en apostelen’, hield onze moeder ons vroeger voor. Dit was er een duidelijk staaltje van. Amersfoort zonder het winkelgebied bleek een uitverkoren stad en als je bij de Koppelpoort begon, was je verzekerd van een stukje middeleeuws Amersfoort met hier en daar moderne accenten.

We trapten af met een broodje oude kaas bij een ambachtelijke bakker en koffie to go. In het zonnetje, tegenover het Flehitemuseum op een bankje was het heerlijk genieten, uitzicht op de twee lichtgroene treurwilgen die de aanblik van het museum, met een zwaarmoedig zwart blok van Armando ervoor en het vriendelijke wijkje erachter, vrolijk opfleurden. De poort stond er eenzaam en gesloten bij, net als het museum zelf.

Die morgen had vriendinlief op Facebook het toevallig over de Koppelpoort gehad, omdat daar de Volmolen was gehuisvest. Een ouderwetse katoendrukkerij. Bij het langslopen ontdekten we een etalage waarachter een vrouw in kwestie bezig was met het printen middels de stempels. Hoe kwam ik aan die mazzel en wat zou een mens er weer graag onbezorgd naar binnen willen lopen om al het moois van dichtbij te zien. ‘Van de zomer beginnen de workshops weer’, lonkte het opschrift bij het raam.

Terwijl de zussen er de pas in hadden en ik als altijd er wat achteraan kwam, wees zuslief op de wilde kardinaalsmuts en het lenteklokje en verbaasde ik me over het feit dat ik ze niet echt kende. Het wandelen ging goed, de knie hield zich steeds beter, maar omdat het hochie op en hochie af was, hoorde ik het amechtig raspen daarbinnen. ‘Wen d’r maar an’.

Tussen al het oud flitsten de gedachten telkens naar het slechte nieuws van die ochtend. Een geliefd mens waar ik al mijn hele leven mee oploop, we zien elkaar bij vlagen, zussen in zinsverband, heeft te horen gekregen dat er sprake is van kanker met ernstige uitzaaiingen. Wat een half jaar geleden was begonnen met een zeurderige pijn in de buik, had zich als een razende ontpopt tot iets van onbegrijpelijke omvang. Er rest nog een chemo om tijd te rekken, maar dat is het dan. Waarmee alles weer in perspectief werd getrokken. Er bestaat naast corona nog altijd al dat andere verdriet. Droeve onwenselijk ontwikkelingen en de manier waarop ook onmenselijk.

Het is de natuur die afleidt, een plantenbak, een plaatje aan de muur een torenspits met een gouden zeilboot als windvaan en natuurlijk het lieve gezelschap van mijn bloedeigen zussen. Amersfoort is een aanrader en zolang je buiten het winkelgebied loopt, heerst er rust, hier en daar een wandelaar, wat mensen op een bank en wat alleengangers met een hond.

Vanmorgen kwam ik door de krant op het spoor van het boek ‘Grief is that thing with feathers’ van Max Porter. Het is vertaald als ‘Verdriet is het ding met veren’. Het moest natuurlijk zo zijn, bij dit nieuwe verdriet. Porter schreef een boek over een vader en twee zoontjes die hun vrouw en moeder verliezen en hun rouw verwerken met behulp van een reusachtige pratende kraai. Er wordt een theaterbewerking van gemaakt, maar ik wilde niet verder lezen, want ik heb het boekje onmiddellijk besteld. Eerst blanco erin om te ontdekken hoe het mij raakt en daarna pas het interview, dat ik angstvallig zal bewaren tot de tijd rijp is. Een van de uitgelichtte zinnen: ‘Dood maakt wakker’ en ‘Het boek gaat door merg en been, maar er schuilt zo’n wáár hart in. Dan kan je niet anders dan meer te willen weten over de indringende inhoud van dit boek.

Het krijgt voorrang op het boeiende boek ‘Het gewicht van de woorden’ van Pascal Mercier. Dat is oneindig veel dikker. Maar gewicht hoeft niet perse meer toe te voegen aan de gewichtigheid. Soms is één zin al voldoende. Betekenis kent geen dik of dun.

In de rubriek in 80 dagen de wereld rond kwam ik uit bij Finland. Een snelle en simpele maaltijd na een lange wandeling van ruim 5 km. Op papier Silia Selonen en op het bord Uunifetapasta.

• 200 gram feta
• 300 gram pasta naar keuze
• 400 gram kleine, lekkere tomaten ik gebruikte tommies
• 3 tenen knoflook, fijngehakt
• 1 sjalot, in reepjes
• 1 eetlepel chilivlokken
• 2 eetlepels gedroogde oregano ik kneus de oregano altijd tussen mijn vingers voordat ik het toevoeg. Zo geeft het meer smaak af
• 2 eetlepels goede extra vierge olijfolie
• Handvol verse basilicum al dan niet grof gesneden

Verwarm de oven voor op 180 graden hetelucht of 200 graden convectie.Meng de tomaten met de knoflook, sjalot, een eetlepel gekneusde oregano, een eetlepel olijfolie en wat peper en zout in een ovenschaal. Leg de plak feta midden in de ovenschaal tussen de tomaten en besprenkel met de rest van de olijfolie, oregano, chilivlokken en versgemalen peper.Bak 25 minuten in de oven. Kook ondertussen de pasta gaar.Roer de schaal met feta en tomaten door. Meng daar de pasta doorheen. Maak af met de basilicum en serveer direct.