De natuur pakt uit

Wat een heerlijke zonnige dag was het. Het werd tijd om de uitbottende lente onder de loep te leggen. Dat kwam goed uit, want voor mijn Bulgaarse verkenningstocht van deze dag, moest ik een stevig brood hebben. Iedereen die in de omgeving van Utrecht woont, weet dat je dan in de Veldkeuken moet zijn. Nu ik toch in Amelisweerd was, kon ik gelijk volop genieten van een wandeltochtje. De kou was uit de lucht door de kracht van de zon, die haar uiterste best deed om het lentegroen pracht en glorie te geven.

Bij het parkeren van de auto scharrelde mevrouw merel bij de brandnetels in de grond. Ze krabde met haar poten tussen de aarde, maar koos toch eieren voor haar geld, toen ik uitstapte. Op haar gemak hipte ze onder de heg door naar de andere kant. Een fiere pinksterblom stond al volop in bloei.

Het klaphek deed zijn naam eer aan. Een veld vol jonge zuring verwelkomde deze eenzame wandelaar. In mijn hoofd zong het lied ‘Hier is dan de fiere pinksterblom’ in de uitvoering van Herman van Veen. Het landschap ontrolde zich en liet overal het voorjaar toe. In de grassen en tussen de halmen nog meer pinksterbloemen.

Het geel van het bloeiende speenkruid tegen een decor van fris groen en de blauwe lucht, waarin de wolken als grote onbemande schepen langs trokken beloofde een mooie tocht. Hooguit twee wandelaars passeerden, dan weken we van het kippenpaadje af en struinden door het gras.

Zo ging het richting Rhijnauwen, waar ik de weg terug naar Amelisweerd zou nemen langs de Kromme Rijn, doorgaans in deze tijd druk bezocht, maar alles wat er aan volk was bleef hangen bij de uitspanningen waar koffie to go te halen viel. Overal waar maar enigzins neer te strijken viel, zaten mensen tot op de trappen van het bordes bij de jeugdherberg toe.

In de kilte van de poort lonkte de warmte. De hoge oude bomen van het bos vingen elk geluid af en er heerste een gewijde stilte, met enkel het gekwinkeleer van drukdoende vogels, die zich verscholen achter takken en in bosschages. De bomen strooiden kwistig met hun lentetooi, de krentenboompjes zetten hun beste beentje voor, maar de wilde prunussen pronkten uitbundiger met een waterval aan witte bloesem.

De Kromme Rijn weerspiegelde de bomen in het door de lucht blauw/groen getinte water. Aan de tafels in de groenweide zaten hier en daar een stel mensen wat te praten, te lunchen of ze hieven de bleke winterwangen naar de zon. Twee grote wilde ganzen zwommen statig rond en hadden het rijk alleen.

De bomen fluisterden oude sprookjes. Bij de boerderij stonden de koeien nog op stal, terwijl ze af en toe verlangend de kop naar de toegang hieven om wat zuurstof te snuiven. Ze schoven wat heen en weer en rammelden met hun kettingen. Ook bij hen klopte het voorjaar aan.

Rond de veldkeuken was er volop bedrijvigheid. De winkel zat nu in de andere vleugel omdat op die manier een vrije doorgang gewaarborgd was. Wachten in de hal en meeschuiven om met een heerlijke zuurdesem Levain het pand door de buitendeur te verlaten. In de statige oprijlaan tuurde ik, tot de nek stijf was, naar de woonstee van de kauwen, die ik daar wist te zitten. Ze waren wel in de buurt ervan, maar zaten nog niet in de holen. Bij de auto zat echtpaar Merel nog steeds. Pa trok zich snel terug op de haag, maar het vrouwtje liet zich niet storen door mijn aanwezigheid. Ze had net een dikke worm te pakken en liet die voor geen prijs schieten. Ergens ontpopten de dikke knoppen van de kastanje hun blad. Lente in het kwadraat. De natuur pakt uit.

In 80 dagen de wereld rond toog ik naar Bulgarije en omdat het de dag van bos en bomen was kwam op papier: De bomen van Yordan Katzamunski

en in de kom en op het bord: Mish mash met Shopska salade en zuurdesembrood van de Veldkeuken: Levain bruin zonnepit.