Parels ter inspiratie

Een uitnodigng in de app om op bezoek te gaan bij dochterlief en haar gezin. Een korte aarzeling en de check of er corona was geconstateerd op school. Dat bleek niet zo te zijn. Dan dorst ik het wel aan. De kleine filosoof en de kleindochter waren opgetogen. Er was thee en vijgentaart en een of andere lekkere cake en ik had voor hen de Koreaanse noedels van de dag ervoor meegenomen. Zo fijn om het goede te delen. Op een gegeven moment kwam ‘het rapport’ te voorschijn. Deze juf had het goed begrepen. Met trots liet hij zien dat hij in bijna alles een ‘goed’ had gekregen.

Ik dacht terug aan mijn eigen verslagen. Daar maakten we bij ons op school in het begin uitgebreide verhalen van met een opsomming van vooral de kwaliteiten die een kind bezat. In de onderbouw is het zaak met name de basis te leggen voor het zelfvertrouwen. Kinderen die zich gezien en gewaardeerd voelen, groeien meters. In het begin zaten er ook veel foto’s in en een paar kunstwerken die de kinderen hadden gemaakt. Onder de tijdsdruk werden de verslagen anders ingericht, maar in de onderbouw kon ik nog steeds los met mijn verhaal. Voor de kunstwerken en de foto’s kwam er een portfolio per kind. Ze werden in dank afgenomen en gretig gelezen. Nu las ik in mijn oma-rol de lovende woorden van de juf, die wist dat het in de onderbouw daarom draaide. Het kind sterken in het geloof in zichzelf. De denkbeeldige pluim was voor haar, de inhoud van mijn beurs voor de trotse filosoof. Natuurlijk wel met een kleine rekenles erachter aan, want elke ervaring is er een. Trots als een pauw, terwijl zus ook om een ‘centje’bedelde.

Dat bracht me terug bij mijn jeugd. Elke zondag stond ik voor het slaapkamerraam. Als ik in de verte de stijfgeklede deftige heer aan zag komen met de hoge hoed, schoot ik naar beneden, de deur uit en het tuinpad op. Dan kreeg ik een aai over mijn bol en muntstuk in mijn hand geduwd. Soms een stuiver, soms zelfs een dubbeltje. Hij kwam als kerkganger elke zondagmorgen op een vast tijdstip langs. Hoe het ooit begon ben ik vergeten. Nu zou het niet meer kunnen.

Een goed gesprek met dochter was mogelijk toen manlief de kinderen bezig hield. Fijn als daar even gelegenheid toe is. Gedachten uitwisselen, bedenken of iets een aanname is of terecht gedacht. Hoe ga je om met je emoties. Het zijn van die vragen die zich graag laten spiegelen. Met een warm gevoel weer op huis aan.

Die ochtend was de wijsvinger blijven steken op Canada. Ook al komt er geen vlees meer voor in de Canadese schijf van vijf, toch is het een land van vleeseters. Met goed zoeken vond ik een vegetarische poutine met een paprika-chilisaus. Zelf patat maken. Lekkere dikke frietjes in de schil met daarover heen die heerlijke saus en dat voor een verstokt patatje-met-mayo-eter. Heerlijk en eigenlijk een fluitje van een cent. Wel twee keer bakken die verse patatten.

De originele bewoners van Canada zijn de aboriginals. Iets om bij stil te staan. Op zoek naar de vrouwelijke kunstenaars in het land vond ik Shelley Niro. Ze is een multidisciplinaire hedendaagse kunstenaar die bekwaam is in fotografie, schilderen, beeldhouwen, kralenwerk, multimedia en onafhankelijke film, is lid van de Turtle-clan van de Kanienkehaka (Mohawk Nation) van Six Nations of the Grand River. Tree is een van haar films.

Na het gerommel in de keuken was er als toetje op televisie ‘On stage’, dat gepresenteerd werd door Nadia Moussaïd. Danny Vera was er te gast. En weer was er die grote diversiteit aan muzikanten en het plezier in het spelen en optreden spatte er van af. Een ander te zien genieten is om zelf blij van te worden. Elke glimlach, kwinkslag, voet die op het ritme beweegt, vingers over de snaren zijn mijn kleine parels ter inspiratie.

Recept voor de Poutine met paprika-chilisaus

Net als in het origineel wordt voor de vegetarische poutine eerst een saus gemaakt. Was hiervoor de rode paprika, chilipepers en champignons en snijd ze in hapklare stukjes. Snijd een ui in blokjes en fruit deze samen met de paprika, pepers en champignons. Nadat de groenten een beetje gestoofd zijn, worden ze overgoten met groentebouillon en verfijnd met tomatenpuree en room. Op het einde kan de afgewerkte saus op smaak worden gebracht met zout en peper en kruiden uit de Provence.

Voor de aardappelpartjes zijn meestal vastkokende aardappelen het beste. Deze worden gewassen en ongeschild in partjes van een vingerbreedte gesneden. Daarna frituren in een frituurpan of in een pan met veel koolzaadolie en uitlekken op keukenpapier. Wil je extra knapperige partjes, dan kun je ze een tweede keer frituren. Nadat alles klaar is, worden de aardappelpartjes samen met de saus geserveerd en besprenkeld met een portie geraspte cheddar – dat is alles. Bon Appétit!