Het proberen waard

Het is druk op de weg. Het zal samenhangen met de donkergrijze lucht erboven. Regen in aantocht. Wat zijn we eigenlijk verwend de laatste weken met heerlijk veel zonneschijn. Gisteren viel de dag stil, omdat ik niet op Dribbel hoefde te passen. Die was meer dan verkouden. Een oude aflevering van My Kitchen rules zorgde ervoor dat ik enorme trek kreeg in ragù, maar dan de vegetarische versie ervan. Een heerlijk recept vond ik op de site van ‘jennyalvares.com’. Tagliatella met portobello’s. Gericht boodschappen gedaan met boodschappenlijst in de notities, verse rozemarijn, portobello’s, tomatenpuree, roomboter en Tagliatella. Balsamico, knoflook en uien was er al.

In de grote blauwe stoofpan werd het feest en in de keuken ook vanwege het gepruttel. De schoonheid van die enorme Portobello’s was om te roemen. Ik had ze nog nooit gegeten.

Eigenlijk was het hele stoofgerecht in een handomdraai klaar. Italië zweefde het huis binnen. ‘Delizioso pasto speziato profumato’. Met de ogen dicht en het schoteltje voor me zag ik de groene heuvels van Toscane, waande ik me voor een tent in Genua, hoorde ik de kabbelende Middellandse zee. Even weg van hier geweest.

De balsamico deed wat er nog ontbrak aan alle ingrediënten bij elkaar. Het bracht de balans in alle verschillende smaken. Iets van de magie van de keuken kwam boven drijven. Iedere dag een ander land kiezen en het zou een gang om de wereld zijn in 80 dagen op een geheel eigen wijze. Het restje Portobello gaat straks met dochterlief en kleindochter mee, die zo voor de deur staan. In het kader van de duurzaamheid gaat de rozemarijn op water, om te laten wortelen.

Zo, de denkbeeldige knopspeld steekt in Italië. Zal ik nu blind kiezen Dat is een leuk tijdverdrijf. Op ‘Google-maps’ kom ik uit in Ethiopië. De keuze valt op een Ethiopische vegetarische groentestoofschotel. Het idee om de wereld rond te reizen is afgekeken van een fantastische meesterkok in de keuken, mijn aangetrouwde nicht in Ierland. Haar kinderen tekenden de vlaggetjes van het bewuste land en plakten ze op een vel papier. Zo konden ze ‘en route’ zijn zonder een stap buiten de deur te zetten. Zou Gulliver, de hoofdpersoon uit ‘Gullivers travels’ ook in alle landen het lokale voedsel hebben genuttigd. Hij werd bijna zelf onderdeel van de pappot, meen ik me te herinneren. Het beeld van de grote man met allemaal kleine mensen er omheen en vastgesnoerd in de touwen staat me nog voor ogen, maar hoe het verhaal ging weet ik niet meer. Toch weer eens herlezen.

Het zou ook leuk zijn om een reisverhaal te volgen, bijvoorbeeld Nils Holgersson met zijn ganzen mee of een van de oneindige stoet globetrotters die je kan vinden op google en die verslag doen van hun reizen. Met weinig inspiratie om je heen behalve het geijkte is dat een welkome afwisseling. Behalve de kookpotten is er ook de kunst van het betreffende land. Dan had ik me gisteren op de fresco’s moeten werpen en vandaag worden het kleurrijke iconen, die welhaast middeleeuws aandoen. Een nieuw inzicht verwerven blijft een boeiende bezigheid. Een reis om de wereld, omdat grenzen er zijn om overheen te schrijden. De landsaard doorgronden, waar het mogelijk is. Misschien is het te ambitieus, maar het is de moeite van het proberen waard.