Een dag als vandaag

Hij stond geduldig te wachten in het gras. Verschoof af en toe, plukte hier en daar wat aan zijn rug terwijl zij zich lang en uitgebreid opfriste. ‘Waar werd oprechter trouw’ schoot er door me heen. Ook hier Vondeliaanse liefde.

Toen ze eindelijk klaar was, klom ze over de rand en waggelde naar haar trouwe eega. Samen vervolgden ze hun weg naar de veel ruimere sloot.

Het was het echtpaar Wilde eend, waarvan het vrouwtje een eigen hamam had herkend in mijn krappe wiervijver. Ze kwam er tevreden en coquette weer uit met haar glanzende groene wierveren, alsof ze wilde wedijveren met het kleurrijke verenpak van de woerd.

Het was allemaal goed te volgen, omdat de observatiepost hoog en droog op de wielen stond en ze zich onbespied waanden. Door het andere raam kon ik in mijn eigen vogelhut, dat het atelier ook was, de koolmees bespieden, die van het pindasnoer snoepte.

Ik was voornemens geweest het dorre hout aan de zijkant achter op te stoken in mijn kleine kacheltje. De grote stukken moeilijk brandbare berk eruit, kleine takjes erin. Het spul was zo droog dat het knisperde onder mijn handen. Het lukte welgeteld een kacheltje vol. Daarna waren al mijn vuuraspiraties verdwenen. In hart en ziel een ‘gids’, maar nooit een echte scout. Bovendien sloeg de rook door de wind neer. Niet bevorderlijk voor mij en mijn longen. Wijs besluit aldus. Toch maar weer alles per zak afvoeren naar de groenstort.

Het was fijn om te voelen dat, na een lange inspiratiedip, er de lust was om de penselen op te pakken. Zo vloog, zoals altijd, de tijd voorbij. Een eerste opzet en een tweede ronde. Dat ook de kou was binnengeslopen, merkte ik pas,bij het opstaan van de kruk en de stijfheid, waarmee het vege lijf zich krakend afwikkelde.

Dag lieve stek, dag echtpaar eend, dag familie koolmees, roodborst en haas, tot later. Halverwege het weggetje langs de sloot zag ik het beeld voor me van twee handchoenen die leeg en verlaten op het witte rotan tafeltje in het atelier lagen. Vergeten, maar ik was al te ver om nog terug te gaan.

De sloot deed me altijd denken aan het boek van Carry van Bruggen: ‘Huisje aan de sloot’. Zij behoort met de dichter Vasalis samen tot de vrouwen, die afgespiegeld in de tijd waarin zij leefden, zoveel mogelijk hun eigenheid wisten te behouden, ondanks de vaak benepen, normen en waarden. Het is vandaag internationale vrouwendag. Geen mooiere dag ze te eren. In ‘Het huisje aan de sloot’ beschreef Carry in een van de hoofdstukken, dat ze al van jongs af aan wist, dat je je vrijheid kon behouden, omdat alleen jij je gedachten wist. Niemand, die je dat kon ontnemen. Ook de hele strenge meester niet van haar klas.

Vrouwen dus, vormende vrouwen, vrouwen die iets weten los te maken, door hun gevoel te vertalen naar de literatuur en de kunst in de breedste zin van het woord. Sterke onafhankelijke mooie vrouwen. Met als belangrijkste drijfveer ‘De vrije gedachte’. Een mooi thema voor een dag als vandaag.