In zorgeloze onwetendheid

Na het kijken van ‘Matthijs draait door’ werd duidelijk wat de uitdrukking: ‘tot wanhoop gedreven’ kon betekenen voor een mens. Harry Sacksioni, de virtuoze gitarist, werd in zijn leven veertig jaar lang gestalkt door een vrouw, die daarmee begon toen ze 14 was en waar haar dood veertig jaar later er letterlijk en figuurlijk een eind aan maakte. Ze volgde hem niet een klein beetje, maar met grote regelmaat. Ze versteerde er optredens mee, door aandacht te vragen met roepen, hij vond haar een keer naakt in de badkuip of ze stond voor zijn huis te schreeuwen. Het werd zo erg, dat Harry haar bij het huis in de sloot duwde, kopje onder hield en eigenlijk niet meer los wilde laten. Gelukkig stormde zijn vriendin naar buiten om hem tot zijn positieven te roepen. Hoe desperaat kan je zijn. Hij heeft er vaak over verteld in allerlei praatprogramma’s en wilde dan ook dat er een politicus aan tafel zat, zodat hij gehoord werd. Op die manier kreeg hij een podium voor een anti-stalkerswet. Harry beschreef in het gesprek met Matthijs wat hij voelde toen hij hoorde van haar vader dat ze overleden was, wat dat met hem deed. Himmelhoch jauchzend omdat het achter de rug was en aan de andere kant zum tode betrübt om dit verloren leven, de schijnwerkelijkheid die ze had opgebouwd en waar ze haar hele leven door had laten regeren. De keerzijde van de roem en nauwelijks te dragen.

https://www.npostart.nl/matthijs-gaat-door/06-03-2021/BV_101404467

Helaas ken ik het verschijnsel van nabij en geloof me, je raakt daadwerkelijk buiten zinnen, omdat er geen vat is op de situatie. Zodra het leven buiten jouw werkelijkheid van goed vertrouwen en geloof treedt en een nachtmerrie wordt, stopt elke vorm van nuchterheid. Het dualistische gevoel is te rechtvaardigen. Haar dood bracht letterlijk lucht, misschien zelfs voor beiden.

Het werd een aangrijpend gesprek, waarbij ik wel wat was afgeleid door de gemanicuurde nagels aan de handen van Harry. Het leken jonge gevijlde stralendwitte gelnagels aan de doorleefde rechterhand. Het was vooral de tegenstelling, die mijn blik ving, maar het had natuurlijk alles te maken met het spel van Harry. Fingerpicking op stalen gitaren vergt het nodige lapwerk of een goede bescherming. Dat laatste lijkt me.

Er waren meer onverwachte wendingen in het programma. Zo bleek Esther Ouwehand, de politica namens de Partij van de Dieren, vooral Heavy Metal, Hard Rock of Death Metal te draaien als ze haar energie wilde opladen en Claudia daarentegen stond de mooie klassiekers van Barbara Streisand luidkeels te zingen onder de douche.

De afsluiting van de avond was ook dit keer grandioos. We werden de nieuwe week ingestuurd met een prachtige finale, een hommage aan het wonder van Stevie’ door The Big Band, Sven, Harry Sacksioni, Chelsea en José James, die Stevie Wonder nummers brachten van diens onovertroffen plaat ‘Songs in the key of life’. De goeie ouwe tijd kwam onder de welluidende klanken boven drijven.

Het was en bleef feest van de bovenste plank.

Terwijl ik dit alles terughaal in mijn herinnering valt iets me op. Luchtig bezien heb ik hier ook een kleine stalker. Met niet aflatende aandacht houdt ze alle verrichtingen in de gaten. Volgt met haar blik nauwkeurig elke beweging. Ze heeft het erg druk met deze kleine bezigheid, ook al verroert zij geen vin. In haar ogen spiegelt zich de locatie en soms het lijdend voorwerp met tak en al in zorgeloze onwetendheid.