Het gemoed verguld

Wat heerlijk als een Tomtom niet goed werkt en je alle tijd van de wereld hebt. De mevrouw in het kastje wees ons in ieder geval van het kastje naar de muur en allesbehalve naar de plek van bestemming. Daardoor ontdekten de zussen en ik zomaar, gratis en voor niets, een uitbouwmogelijkheid van de wandelroute aan de overkant. Het Heuzesepad is een bijzonder en mooi natuurgebied met een aangelegd lang lint over de dijk en vrij uitzicht over de uiterwaarden en de Nederrijn. De Grebbeberg lag er omfloerst bij, in het wat nevelige licht, zelfs toen de zon doorbrak bleef het heiïg.

De Grauwe ganzen trokken in grote getale over, luid verkondigend dat ze er waren. Een paar scholeksters stapten parmantig rond in het water, waar ook wat eenden dobberden. Hier en daar kwamen er wat mensen ons tegemoet, waarop een zwijgend knikje of een groet gemompeld werd. Het land van gezien worden.

Aan de kop van de dijk stond een struis beeld van een vrouw, de handen in de zij geplant, die zwijgend uitkeek over de schoonheid van het land. Bij een kleine inspectie op Google, bleek het beeld ‘De Wachter’ te heten. Ze was gemaakt door Gerry van der Velden uit Zoeten. Het was een oorlogsmonument. De boerenvrouw keek voorbij de schoonheid, richting de Grebbelinie en bracht de verschrikkingen, die hier hadden plaatsgevonden tijdens de tweede wereldoorlog, in herinnering. In die wetenschap bezie je alles toch met andere ogen.

We gingen na de korte wandeling naar het doel van vandaag. De Blauwe Kamer in Rhenen. Geheel tegen onze gewoonten in besloten we eerst de inwendige mens te versterken, want het afhaalloket was open. Het panoramarestaurant De Blaauwe Kamer bleek vernoemd te zijn naar de oude steenfabriek, waar men vroeger 500.000 stenen per week bakte en te drogen legden in de droogkamers, waar men nu dat restaurant met ruim uitzicht over de Nederrijn van had gemaakt. De oude groeve stond er, voor een deel nog intact, naast en restanten waren ook te vinden in het aangrenzende natuurgebied De Blauwe Kamer. Heerlijk om, zij het buiten staande aan een tafeltje, een broodje kroket te kunnen nuttigen, terwijl er binnen druk heen en weer werd gelopen. Het geluid van schalen en stemmen. Precies wat er even nodig was om de zinnen te verzetten.

Een bezwete fietser koos voor appelgebak met slagroom bij zijn koffie en lachte vriendelijk. ‘Zo, jij kunt er weer even tegen’ zei zuslief wat hij beaamde. Op mijn vraag hoe lang nog, bleek dat van hier naar Amersfoort. Nog een pittige rit te gaan. Een vriendelijke breedlachend en enthousiast koppie. We wensten hem succes en liepen de ingang van het natuurgebied in.

Een zinderend geluid van de ganzen daalde neer, opgeschrikt door een legerhelikopter die verderop cirkelde. Het vogelreservaat was in het geheel gesloten, maar de glooiende heuvels met de meidoorns her en der verspreid, mochten we in. Er werd aangegeven door paaltjes tot hoever je kon gaan. Tussen de meidoorns liep een grote kudde Galloway-runderen en de stieren van die groep waren zo imposant, dat je het vanzelf wel uit je hoofd liet om dieper het landschap in te gaan. Ze keurden ons geen blik waardig en maalden kalmpjes het gras voor de hoeven weg. Wat een schoonheid aan landschap was er hier. Wat deden we toch met z’n allen in die Randstad.

Bij wat houten paaltjes ging ik even zitten. Te laag eigenlijk, nu moest zus uit alle macht me omhoog zien te trekken, maar dat lukte niet, ik schoof naar de punt, zodat de knie wat vooruit kon glijden en daarna ging het wel. Malle eigenwijs, knie én ik. In het vervolg toch een krukje mee.

Drie mensen stonden bij de rivier naast hun kano’s. De man deed een ingewikkeld aan en uitkleedspel en stroopte het rubberen pak wat naar beneden, vervolgens weer omhoog. Ik speurde naar stenen en vond het hart van de natuur, terwijl op dat moment twee van de kano’s in de zon gevangen werd gehouden. Net op tijd om af te knippen.

Het hoofd is vol, een ervaring rijker, de herinneringen versterkt en het gemoed verguld.