Wie wat bewaart, die heeft wat

De zon schijnt uitbundig en maakt deze dag extra feestelijk, want zuslief is jarig. Ze volgt mij altijd op de voet. Straks in september schelen we weer anderhalf jaar, vanaf vandaag tot september maar een jaar, getalsmatig gezien en niet strikt genomen. Vandaag is ook de dag van de controle. Een longfunctieonderzoek moet laten blijken dat een en ander, zij het altijd wat minder, nog functioneert. Het zorgt ervoor dat ik in een ziekenhuis, waar ook covid-afdelingen zijn, straks aan apparaten hang, waar elke longpatient aan moet geloven. Adem in en adem uit. De knijper op je neus zuigt elke gedachte naar binnen, je zoekt naar lucht. Het klikje als de zuurstoftoevoer dicht valt, het blijven van die kleine ongemakken die tegelijk een wereld los maakt aan kwetsbaarheden. En daarna een diffuse angst en onzekerheid. Waren de apparaten steriel genoeg, zweefde er ergens nog een kwetsend fragment rond.

Zuslief is jarig en ik hou afstand in de vorm van, ik zeg niet wat, nog niet. Het wachten is op de verjaardag voorbij. Een van de andere graag gelezen bloggers haalde ook ‘Het Wachten’ aan en duwde daarmee een bakvissenherinnering in de herhaling. Verliefd zijn en smachtend wachten naast de telefoon, tot die rinkelend overgaat. Dat kan eigenlijk alleen maar met de ouderwetse draadtelefoons, want vandaag de dag kan je al handelend wachten en krijgt het toch een andere invulling. Destijds was het wachten en smachten. ‘Zolang de vlinders fladderen, anders stopt het wachten’, schrijft hij me als antwoord. Wat een mooi beeld levert mij dat op. De vlinders blijven nog even hangen om het hoofd en vliegen dan in een dansende vaart omhoog. Dan relativeert hij dat er elke lente nieuwe vlinders komen, ook als herinnering, gemis en verlangen. Mijn vlinders vervullen tegenwoordig een andere functie. De kracht van de natuur. Ik leef op bij elke kleine schoonheid die ik zie. Van koolwitje tot atalanta, straks kan het weer. dat zachte zoete lokkertje van rot fruit op een schotel.

Blogvriendin haalt de regel van derden aan en als ik in de materie duik, zie ik dat het wat anders is dan de Gulden snede, nog zo’n compositieregel in de fotografie. Het maakt alles uit bij het vastleggen en de toepassing ervan zorgt dat de gemaakte foto je pakt, naar binnen trekt, met je aan de haal gaat. Een handige uitleg vond ik hier.

https://vinkacademy.nl/fotografietips/compositie-de-regel-van-derden-de-gulden-snede-en-het-verschil/embed/#?secret=3hOsHfmKio

Het nieuwe boek is binnen. Het is ‘Zuurstofschuld’ van Toine Heijmans. Een snelle blik op de aanhef en de eerste bladzijde nodigt direct uit om er in te duiken, maar mijn motto is niet voor niets ‘First things first’. Stap voor stap betekent eerst uit het hoofd zien te komen van Cliënt E. Busken van Jeroen Brouwers. Die pakt je met zijn gekte en maalstroom aan gedachten, associaties en observaties helemaal in. ‘Wie wat bewaart, die heeft wat’, leerde men mij vroeger en zo is dat. Maar o, wat is het moeilijk om die mooie grafische omslag te weerstaan, waarop het reliëf van de bergen zichtbaar en voelbaar is. Een aanrader ook voor broer, die op alle grote bergtoppen heeft gestaan.

Gisteren was een dag van rust, knie weer even ruimte geven en er waren allerlei spannende berichten, waar nog niet over uit te weiden valt maar binnenkort hier zeker in geuren en kleuren zal worden vermeld. En inderdaad: ‘Wie wat bewaart, die heeft wat’.