De kuierlatten

Blote voetjes plonsten in en uit het gerimpelde water, hoge gilletjes van de spanning en de kou, krullekopjes met rode blossen, we schrijven begin maart en in de zon voelde het lente-april aan. Kinderen laten zich niet weerhouden door standvastige kalendertijden. Maken zomer van een winterdag. ‘Een zwaluw maakt nog geen zomer’ klonk de waarschuwende stem van onze voorouders in de oren. Wat zullen ze er aan over houden. Hooguit wat gesnotter en tranende ogen, maar wel met pret naar bed.

De Lek zilverde de middag door. In het zand vond ik twee stenen die geschikt waren om te beschilderen en te laten zwerven als Kei-Tof of Happy Stone. In het grasveld op de uiterwaarde piepten al wat madelieven omhoog. Boven mijn hoofd zoemde een drone door het oudste meisje bestuurd, die ook bij de kinderen beneden hoorde. Plukjes mensen verschansten zich in de ondiepe ‘duinpannen’. Iets verderop een vrijend paartje. De aanblik van alles was zacht en gemoedelijk. Grote zwerfkeien daagden twee kleine jongens uit om te gaan klimmmen. Toen de jongste viel, schalde de stem van de vader waarschuwend dwars door de stilte heen.

Grote logge schepen kliefden opmerkelijk snel voorbij. De meeuwen die tot dan toe aan de kant hadden zitten soezen, vlogen op en cirkelden erachter aan op zoek naar de bijvangst van het omgewoelde water. Op een van de pieren stond een man en keek in het oneindige, vervolgens naar de spelende kleintjes in het water en daarna naar de lucht. Een filosoof, een dromer, of stond hij zo maar wat te peinzen.

Ik zocht een plastic tas om de stenen in te doen, maar vond het niet, dus bleef het bij twee. Anders had ik er meer geraapt. Mooie gladde kiezels te over op de oevers.

Aan de horizon schilderden de kerktoren en de huizen van Ameide, als een lang zwart lint, een compleet schilderij bij elkaar. Het blauw van de lucht spiegelde bedriegelijk in het water, dat in werkelijkheid modderig en bruin was. Het voetveer lag stil en buiten gebruik. Volmaakte rust, ook in het hoofd.

Het was na drieën. Tijd om het pakket op te halen. Nu van de dijk af, dat op de heenweg de nodige laveerkunst had gevergd met zelfs tractoren, die er reden. Het was er veel te smal. Met niet teveel omwegen richting Montfoort en de Meern binnendoor naar het Muntplein waar ik de pakketpost wist. Een kwartier later liep ik richting de kleine blauwe. Het pak was groter dan gedacht.

Een maand geleden besteld, maar na heel veel heen en weer gemail en gebel, eindelijk in mijn bezit. Het plantentafeltje. Een Zweeds pakket was niet voor de eerste de beste knutselaar. Hoewel overduidelijk met plaatjes en de juiste schroeven, duurde het toch weer langer voor ik begreep hoe ze het bedoelden. Even laten betijen en dan de draad weer oppakken was in zo’n geval de beste remedie. Dat had effect. Een half uur later stond het op haar stek met de planten erop. Mooi en handig. Zoonlief had de schroeven nog extra aangedraaid en twee schroeven, die uitstaken omgedraaid. Bijna goed.

Zuslief appte of ik het de volgende dag aandurfde, mee te gaan naar De Blauwe Kamer in Rhenen. Snoetjes op in de auto en natuurlijk, dan wel. Ik snakte naar wat verruimend inzicht, afleiding, een andere focus. De Blauwe Kamer is een groot natuurgebied onder aan de Grebbeberg, waar het water van de Nederrijn doorheen loopt. De vogelhut werd al wel gesloten omdat er teveel bezoekers kwamen. We gaan het zien. Als het te druk blijkt, nemen we de kuierlatten.