Eenwording binnen handbereik

Gisteren lag er een dikkere enveloppe in de brievenbus. Het bleek van vriendinlief te zijn. Een eeuwigheid geleden liepen we vier jaar samen op tijdens de opleiding voor kleuterleidster. Een innig groepje van vier ziet elkaar nog steeds elk jaar. Soms kon er wat meer tijd tussen zitten, dan weer werd er vaker een dag ingelast, maar altijd waren de gesprekken op zo’n dag allesbehalve prietpraat. Diepgang over de wijze van in het leven staan, het ware geluk. De boodschap die mijn vriendin nu bracht was haar concept voor de zin van het leven met de prachtige kleurrijke vloeiende doeken als afbeelding erbij. Woord en penseel ineen gevloeid. Het had als titel: ‘Leven is… Opgedragen aan iedereen waar ze van hield, die ze een warm hart toedroeg of waar ze fijne herinneringen mee heeft gemaakt. Een alternatief voor een groot ‘jubileum’feest, een feest in boekvorm waarbij iedereen in het licht werd gezet door vriendin zelf. Ze kwam binnen, zweefde uit de bladzijden omhoog en raakte rechtstreeks de ziel aan. Ware deelzaamheid.

Die middag voor deze ontdekking was ik op mijn dooie akkertje naar de tuin gewandeld. Om de schutting te bewonderen, de buurtjes de hemel in te prijzen en de dunste takken van de vlier fijn te knippen, zittend op de regenton, waar ik een late middagzon kon vangen. In mijn simpele gelukzaligheid mijmerde ik over een gesprek dat ik voerde met mijn leesmaatje schuinachter. Ze vertelde over de wonderlijke vierdelige romancyclus van Wessel te Gussinklo’s met Ewout Meyster als hoofdpersoon. Daar kwamen we op naar aanleiding van het boek van Jeroen Brouwers ‘Cliënt E. Busken’, dat ik aan het lezen was. De overeenkomst was, dat je bij beide boeken in het hoofd van de hoofdpersoon kroop, een niet altijd eenvoudige symbiose. Zeker niet als het denken zo verschilde. Het vergt opperste concentratie. Daarnaast was het boeiend te beseffen, dat schijnbaar suffende ouderen in de conversatiezalen en de gangen van verpleegtehuizen konden leven in een compleet andere denkwereld, in een eigen tijd.

In al die jaren dat ik in dergelijke verpleegtehuizen heb rondgelopen heb ik me vaak afgevraagd, wat er toch in de hoofden van de zwijgende medemens omging, maar ik heb er nooit naar gevraagd en ik heb het ook nooit besproken of bespreekbaar gemaakt. Wel bedacht waar al dat gesuf en gestaar, het lijdzame ondergaan, aan gedachten op kon leveren. In zijn laatste jaren voegde onze vader zich bij die zwijgende massa, behalve als hij het spuugzat was. Dan haalde hij zijn gram in zwak verzet tegen de geldende regels door woest met de arm te maaien. Nu, zo oud als hij, moet ik er niet aandenken op die manier afhankelijk te zijn van anderen, laat staan de dag door te brengen in dat schamele bestaan ter grote van een bed en een nachtkastje, met een uitloop naar de conversatiezaal, waar anderen mede bepaalden wat er aan informatie via tv of radio binnenkwam. Ontdaan van vrije wil blijft er niet veel anders over dan je terug te trekken in je eigen hoofd. .

https://www.npostart.nl/de-wereld-van-de-chinezen/21-02-2021/VPWON_1314551

Het laatste deel van Ruben Terlou: ‘De wereld van de Chinezen’ heb ik vanmorgen teruggekeken. Het meest onder de indruk was ik van de ervaringen die de in Nederland geadopteerde Chinese vrouwen deelden. Het geplaag en de scheldwoorden, die ze naar hun hoofd geslingerd kregen en hoe de een zich hier volkomen thuis voelde en de anderen altijd een hang naar China bleven houden. Diepgewortelde genen. Wat zorgt er toch voor dat je mensen moet uitschelden, wat maakt toch, dat je op die manier naar mensen kijkt. Er zullen nog veel grenzen geslecht moeten worden om te kunnen accepteren dat ieder mens van vlees en bloed onder het lapje huid in niets verschilt van elkaar. Vriendin weet het. Op onze gezegende leeftijd omvatten hoofd, hart en handen elkaar en ligt eenwording binnen handbereik.