Voor nog maar even later

De hometrainer was er klaar voor, maar tien graden kriebelde aan het buitengevoel. De eerste tien minuten zonder weer en tegenwind binnen gefietst, maar daarna de stoute schoenen aangetrokken en met moed, beleid en trouw een eindje Nedereindse Plas. Vena, vidi, fietsie.

Wind door de haren, een moeilijk hekje doorgeworsteld, langs grote groepen nijlganzen met in het midden een witte schoonheid, twee fazanten en een reiger. Heuveltje op en heuveltje af en eindelijk, na lang speuren in de grijze lucht, een biddende valk. De Iphone redde het niet echt, legde wel het moment vast en mijn kleinbeeld wist ik op de eettafel Helaas, pindakaas.

Gisteren was vriendinlief jarig. Al een paar weken moest ik me inhouden bij het schrijven van de blog om niets te verklappen van haar jubileumverrassing. Ik had een leporello gemaakt van mol, die onder de grond, veilig en warm, het feestje in zijn uppie vierde, met vlaggetjes. Aan het eind van de gang de schatkist met de grootste schat ben jij en op de achterkant van het boekje een acrostichon over de hele lengte. We moesten het afleveren bij een adres dat hier in de buurt was. Ik glibberde door ijs en weder hene, en wilde aan de vrouw die de deur opendeed, vragen of het het juiste adres was, maar ze legde snel haar vinger op de lippen en gebaarde, dat het feestvarken binnen zat. Hilarisch. Voorzichtig schuifelde ik weer terug naar de kleine blauwe Prins. Over toevalligheden gesproken. Er schoot van alles door me heen wat fout had kunnen gaan, want het duurde nogal eer ze de deur opendeed. Het bleek dat ze op krukken liep. Gelukkig had ik niet door het raam gekeken of er iemand thuis was en ze had vriendin afgewimpeld, die wel even de deur open wilde doen van wege de krukken. De voorzienigheid hielp gelukkig mee. Eind goed, al goed. Gisteren stond er bij haar thuis een tafel vol attenties, ik zag nog een draaiorgel voorbij komen, en er was een zoom meeting, maar die ging een beetje de mist in, of mijn mist, dat kan ook. Jarig was ze, dat stond buiten kijf.

Feest vieren, wie had ooit gedacht dat heden vroeger zou zijn in een jaar tijd. Alles wat doodgewoon leek, de slingers, de visite, de pakjes, wangkussen, drie of vier, een warme omhelzing, even elkaar vasthouden, een taart met kaarsen zijn binnen één jaar tijd verbleekte gedachten geworden. Verlangen blijft hangen op de regels van de wet, maar haar vezels groeien onverminderd door en breien er een stukje weemoed aan. Komt het ooit en is het snel gedaan met isolement en saai, want weinig meer afleiding dan boek, televisie, zoom of terugblik op wat er aan vondsten der vermaak worden gedaan. Een flard dans, een vleug toneelspel, de belofte aan beter als Cornald Maas Gijs Scholten-van Aschat bevraagd op diens toekomstplannen in het programma Theater Maas. Er is veel in de maak, maar komt het op de planken of blijft het bij het streamen van de te maken voorstellingen. Wat van ver komt, is lekker, zei men vroeger. Een belofte aan een musical over Johan Cruijff, alleen de verbeelding hierbij is al vermakelijk. Een stuk over het boek van Jeroen Brouwer, dat ik, toepasselijk genoeg, vergeten ben te lezen en dat zich nu achter het luikje inspiratie bevindt. ‘Cliënt E. Busken’. Het boek is besteld met een verdwaalde VVV-bon

Doorgaan met het uitpellen van de schatkist die buitenwereld heet en de innerlijke wereld verrijken met die virtuele. Het is net als de sneeuw en het laatste ijs in de sloot van ’s ochtends, die als herinnering nog even bleven nasudderen onder de oplopende temperatuur. Straks, dit weekend al, wordt het weer lente. We kloppen het stof af van de eenzaamheid en delen de zonnewarmte met de ontluikende knoppen in het groen. Lezen is voor ’s nachts en leven is voor nog maar even later.