Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd

Afscheid van de winter met mijn wintertuin, vereeuwigd in het programma Procreate op de Ipad, dat wonderschone cadeau van de Benjamin. Nooit geweten dat je met weglaten zoveel kan bewerkstelligen.

Het bezoek aan de orthopeed leverde nieuwe energie. Daar moest ik wel even over peinzen. Maar de wetenschap dat een knie nooit van het ene op het andere moment versleten raakt en dat ik alles weer zou kunnen doen, wat er was vóór de overbelasting, bleek, hoewel geheel logisch toch een eye-opener. Het had alles te maken met neerwaartse en opwaartse spiralen.

Het boek ‘De Wilde Stilte van ‘Raynor Winn en het vervolg op haar eerste boek ‘Het Zoutpad’, bleek een andere stimulans. Het tweede deel verhaalt hoe de hoofdpersoon uit een diepe impasse klauterde, door te zoeken naar mogelijkheden. Voor die openbaring was ze eerst angstig geweest en had zich overgeleverd aan de omstandigheden, iets waar ze niet gelukkiger van werd. Tot het moment waarop ze, ten overstaan van wildvreemden, ineens de ontsnapping noemde uit het diepe dal. Ze ging schrijven. Het woord zou niet alleen troost bieden, maar tevens het geheugen van haar zieke echtgenoot worden. Beide boeken getuigen van zo’n grote liefde en wilskracht, dat het versterkend werkte bij het lezen ervan. Niet zelden zet een boek mij aan tot een herziene kijk op een situatie en vaak vermoed ik dat er onzichtbare draden worden gesponnen tussen het eigen gemoed en de keuze voor een boek.

https://www.npostart.nl/typisch-utrechtse-heuvelrug/16-02-2021/VPWON_1323672

Na zo’n hele lange dag, die eindigde met een zelfgemaakte Pizza rucola, mozzarella en basilicum, had ik geen zin meer in de verontrustende berichten over een klok die teruggedraaid diende te worden, ja of nee, en neuzelde liever verder met de perikelen van de bewoners van de Utrechtse heuvelrug. Ik genoot van vier gezellige biggetjes, die scharrelden over een stuk om te wroeten grond (goed idee eigenlijk) waar een moestuin gemaakt zou worden. We liepen binnen bij de uitvinder in zijn wereld van radartjes en stoom en bij de, wat stuurse, boerin, die het leven van dieren, zoon en zieke oude man, toch helemaal alleen klaarde, terwijl ondertussen het meest fantastische koeienras in de stal stond. Het was een toonbeeld van het kleine leven. Even laven aan de vredige taferelen en de natuur. Het verlangen naar de lente en het buitenleven steeg met de minuut.

https://www.npostart.nl/het-geheim-van-de-meester/16-02-2021/AT_2156610

Daarna kwam ‘Het geheim van de Meester’, waarbij Isaac Israëls zijn ‘Vrouw en profil voor de zonnebloemen van van Gogh’ tot onderwerp was gekozen. De reconstructie werd extra bemoeilijkt, doordat Lisa niet rechtstreeks naar model kon schilderen, wat een losse toets eerder waarborgen zou, maar een reconstructie moest maken van het al bestaande schilderij van Israëls. Boeiend om te zien hoe ze het juiste materiaal en de hulpmiddelen bij elkaar sprokkelden, waarvoor zelfs een honderd jaar oude schilderskist geopend werd. Er was kleurverschil, maar de vormgeving was identiek en knap gedaan. Deze series maken het verlangen vrij om het penseel op te nemen en aan de slag te gaan. Wat een grote desillusie moest zijn geweest voor Israëls was de abjecte houding van zijn moeder, die in zijn vernieuwende schreden op het gebied van het imperialisme, een uiting zag van zijn ‘Idioot’ gedrag, met de zware lading van het woord in die tijd. Hulde aan de medewerkers die alles uit de kast trokken om de geheimen te achterhalen en, niet onbelangrijk in deze tijd, het hield je van de straat. Ook dat zouden meer mensen moeten weten.

Het weer is ineens in een lenteteug beland. Het is de hoogste tijd om te snoeien. Ik heb nog niet naar de verwachting gekeken op de lange termijn, maar de wilgen kunnen altijd. Zodra ik me ertoe geroepen voel, zal ik er gehoor aan geven. Maar wacht, een beter idee in het kader van de handelingen opbouwen. De Geraniums in de bloembakken aan de galerij moeten ook. Het kleine werk zogezegd. ‘Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd’.