Voor wat komen gaat

Onderbroken nacht. Dit keer hield niet een boek me in de ban, maar was het zoonlief, die een keer in het uur zichzelf binnestebuiten keerde, de hele nacht lang. Vermoedelijk iets verkeerds gegeten. Dat gaf een aantal flashbacks naar de tijd dat de kinderen nog kleiner waren en het hele gezin aan een simpel buikgriepje leed, bleek en hangerig op de bank, gehaakte sprei over ons heen en rode bellefleuren. Niet van de opwinding maar puur van het koortsig verwerken van deze virale aanval. Hoe deden we dat ook alweer als jonge hoeders. Koele hand op het voorhoofd, wat wrijven over de rug en weer toestoppen. In mijn gebaar herkende ik mijn vader, die bij ziekte altijd zorgzamer en zachter was dan gewoonlijk.

Nu hangt zoonlief gelig bleek in de deurpost. De laatste twee uur was het rustig. Wat of ie kon eten. Hou het maar bij slappe thee en een beschuitje. Hap voor hap en slok voor slok. Kalmpjes aan, alles moet weer wennen en op de juiste plek vallen. Daarna heb ik nog wat rijstewater voor hem in de maak en later misschien wat jam op de beschuit. Het is dat, wat ik van thuis geleerd heb, de vijftiger-jaren-aanpak zonder de lieve broodjes. Hoewel ik al vaak iets heb gemankeerd, weet ik bijna niet meer hoe misselijkheid voelt, laat staan wat het is om tot het gaatje te moeten gaan. Zoon brengt het me kreunend en steunend bij. Slaap is altijd goed, wist mijn moeder.

Als alles binnen blijft, is er de versterkende Perzische uiensoep van gisteren. Toen de benjamin klein was, was het mijn lievelingsgerecht, niet in de laatste plaats door de kerrie, de kaneel en de munt waar het mee gemaakt werd. Het idee was er al om uiensoep te maken en ineens schoot me een negentiger jaren soepboek te binnen, waar dit recept in stond. Het zoeken naar een nabij verleden, alras gevonden. Op de meest beduimelde bladzijde bleek ze haar grote geheim nog steeds te koesteren.

Terwijl ik in de pan roerde,

Terwijl ik in de pan roerde, vloog Jasperina de Jong voorbij met het lied dat de oude en ik zo vaak zongen onderweg naar Frankrijk of in de tuin tijdens het kokkerellen. Het roeren in, en het dubbelzinnig gebruik van, de woorden die zoveel speelser werden ingezet dan normaal, lieten daarmee de taal ruimer in haar jas passen. Het spelen met de tekst was geboren. Soep dus, als heilzaame hartversterker en oppepper bij uitstek, bij toeval gemaakt en nu als heilzame afdronk.

Buiten wisselde de natuur trouwens ook van jas. De nacht was nog ijzig koud, maar de zon had haar zinnen gezet op een verwarmen van het leed en straalde Lente uit in al haar vezels. De kauwen in de boom voor het huis hadden het ook in de gaten. Ze kakelden opgewonden met elkaar en hipten om beurten omhoog van hun tak van de opwinding en het verlangen warm de veren te schudden. Net als het huis, die openslaande deuren wilde, de planten op het balkon, die teemden om herschikken en oppotten. Februari, maart moet nog komen en toch…Je zou door de temperatuur, die van het weekend in de buurt van de vijftien graden komt, niet denken dat de staart, waarmee maart zich roert, nog een keer winter slaat.

Dit weekend wordt er definitief gesnoeid, beloof ik mijn tuin en verzin een plek voor de veelheid aan kale wilgentakken. De schutting tussen mij en achterbuuf moet worden vernieuwd. Met vlieg-en vlechtwerk komen we een eind. Zou de vijg al op haar nieuwe kale plek kunnen komen te staan. De kauwen vinden van wel, ze dansen hun meidans en strijken de veren glad voor wat komen gaat.