Buiten is zo gek nog niet

Het boek is uit, de laatste bladzijde omgeslagen. Het is valentijn. Hoe kan je anders de liefde vieren dan met een boek dat daar alles over vertelt tussen de regels door. Die de woorden voert zonder ze te noemen. Een boek dat je een paar dagen en nachten opgetild heeft, in vervoering gebracht, dat het verlangen kan wekken naar het South West Coast Wall van Engeland. Dat zo geschreven is, dat je het zout op de huid meent te proeven, de zee op de kliffen hoort slaan, de sternen en zilvermeeuwen als echo’s tegen een zeewind hoort. Een boek dat elke vezel natuurbeleving los kan maken. Weemoed overstemt, als na de laatst beschreven bladzij het hagelwitte niets volgt. In een opwelling had ik na het lezen van de inhoud van het verhaal direct het vervolg ook aangeschaft. Risico, want meer dan eens vielen opvolgers van een debuut tegen. Nu is er nog geen hagelwit eind, maar een tweede fase. Wijsheid uw naam is vrouw.

Vandaag ga ik het wagen. Fototoestel mee en de laatste dag van witte schoonheid vastleggen, liefde voor de natuur op Valentijnse wijze verheffen. Koffie mee en voor tienen op de tuin is het streven. Ik neem de prikstok met het stoeltje er aan mee als extra ondersteuning op het glibberpad. Dan kan ik als het te zwaar wordt zelfs nog even zitten. Vanmorgen koerde houtduif in de boom voor me haar belofte uit naar een tweede verder op. Ze kleurden langzaam mee met de lucht van warme geel en roodtinten naar hun behouden grijs.

Hier scheerden ook witte zilvermeeuwen boven de bomen, verblindend wit, witter nog dan de restanten sneeuw beneden. Natuur riep het verlangen nog verder wakker. Straks de tuin.

De dromenvanger hangt op haar plek en ik ben benieuwd naar de dromenloze nacht van de kleine filosoof. Zou hij het gered hebben. Mijn nachten zijn wonderlijk opgedeeld, deels door het boek, deels door de knie, in waakslaap, wonderlijke dromen en stille leesuren. De nacht snoept de tijd weg, kostbare tijd omdat de ochtend met lummelen begint. Als je deel wilt zijn van de natuur is de vroege ochtend het juiste tijdstip of de schemeravond. Maar koffie, hometrainer als oefening voor de knie en schrijven zijn de spelbrekers voor een vroege start. Bovendien een tikkeltje slaaptekort. Dan maar een terugblik op ‘Matthijs gaat Door’. Een geweldige hommage aan de Earring met behulp van Chabot en Radar Love in een swingende uitvoering. Dan een van de aardigste trainers van Nederland aan het woord: Foppe de Haan, die nog vol schiet als hij de grondlegger noemt voor zijn manier van vaderlijk trainerschap(mijn woorden) en zijn grote held de eerste trainer, ene Gerrit uit Grouw, aanhaalt. De eerste die kinderen die kwamen trainen, niet alléén als potentiële voetballers zag, maar ook als het kind achter de voetballer. Precies dat gevoel heb ik bij Foppe. In de voetballoopbaan van beide zoons zijn er enkelen geweest, maar er waren er ook bij die meedogenloos de eigenwaarde van het lijdend voorwerp door het afvoerputje spoelden. Het heeft me altijd verbaasd.

De laatste vraag van Matthijs aan Foppe was wat het mooiste van het leven was en zijn antwoord was: ‘Alles. Het leven is mooi’. Het geheim. Nieuwsgierig blijven naar wat er komt. ‘Vandaag is gisteren’ maar dan in het Fries. Het klinkt als poezie van de eerste orde. ‘Hjoed is Juster’. Wat een mooie man, die Foppe en wat was het weer een heerlijke uitzending.

De mooie ochtendgloed is zoetjes vergleden in een grijskalme winterdag, zoonlief en vriendinnetje komen thuis na een wandeling. Zij wel, toch eens een voorbeeld aan nemen. Ooit, vroeger, waren alle ochtenden de mijne, als ik na de nachtdienst in de vroege ochtend de frisse lucht opsnoof buiten de poorten van het ziekenhuis en uit de trein stapte in Voorschoten, waar de velden in een heiige belofte van een nieuwe dag de merel liet kwinkeleren. Buiten is zo gek nog niet.