Tel de zegeningen

Gisteren stond de hele dag in het teken van een verrassing, die ik natuurlijk niet ga verklappen, anders is het geen verrassing meer. Het is wel gelukt en bijna af. Dat stemt tevree. Met de tijd zal ik een en ander onthullen. Daarna strekte de dag zich in luiïgheid na de inspanning van de dag ervoor. Jules de Corte in de herhaling opgeduikeld vanuit mijn laptop. Sommige weetjes over iemand wil je eigenlijk gewoon niet horen. Wat je niet weet, is niet gebeurd. Die gedachte begon ooit bij Adamo, toen ik vernam dat hij moest trouwen, In mijn onderdanige twaalfjarige kinderogen was het gelijk aan doodzonde, zorgvuldig ingeprent door iedereen die van God en Gebod wist. Ik kon zeven deugden oplepelen zonder met mijn ogen te knipperen. Dat werd gelukkig later bijgesteld.

En nu was die aardige jongen met zijn trits kleine broertjes en zusjes mijn opgeworpen voetstuk onwaardig en kukelde hij er, ondanks mijn bloedend hart, vanaf. Er zijn sindsdien wat voetstukken geslecht. Maar nu, Jules de Corte, die zo misleidend welbespraakt was en ondertussen teksten oplepelde in mineur, waar mijn vader schande van sprak toen er beladen werd gezongen over de kerkelijke beschaving en het heilige huwelijk, omdat de harde realiteit steevast in de laatste strofen werd uitgepeld. Ik zou wel eens willen weten….Dat mocht. Bovendien wil je als kind altijd van alles de hoed en de rand weten, alleen van Adamo had dat niet gehoeven.

https://www.npostart.nl/andere-tijden/10-02-2021/VPWON_1323819

Gisteren hoorde ik voor het eerst in het programma ‘Andere tijden’ dat het huwelijk van Jules en zijn vrouw Mien Verhoeven, uiteindelijk in een vechtscheiding belandde. De vierde zoon van de zes kinderen, Ernst de Corte, had zich daar heel boos over gemaakt en wilde een tijd lang niets van zijn vader weten. De zoon bezocht in de docu zijn ouderlijk huis, waar nog veel sporen waren van vroeger en spijt klonk door in de blikken en de woorden, in de soms aangedane stem. Dat ontroerde. Omdat het kind op zo’n jonge leeftijd was opgezadeld met een schuldgevoel door de daad van zijn ouders. De vader, die de deur had dichtgetrokken en uit zijn leven was gestapt en de moeder die lijdzaam leed. Zoon Ernst zette zich af door alles, behalve de muziek van zijn vader, te omarmen. Er schetterde ‘Deep Purple’ uit de boxen van zijn pick-upje, als overduidelijk protest. Hoe meer rock, hoe beter. Als halve hippie schaamde hij zich zelfs voor de muziek die zijn vader maakte.

Zonen worden ouder, wijzer soms. Hij maakte zelf muziek, speelde gitaar, wees in eerste instantie zijn vader af om te gaan samenspelen op diens verzoek, maar kwam door een toevalligheid jaren later daar wel toe. Vanaf die tijd deelden ze toch elkaars leven weer. Zo’n schrijnend verloop van een levenslijn, die indien andere keuzes waren gemaakt, ook anders had kunnen verlopen. Na de dood van de Blinde Jules is Ernst ‘Jules’ gaan zingen. Omdat dat de manier was, om het dichtst bij zij vader te zijn. Als ik mijn ogen dichtdoe tijdens een optreden van de zoon hoor ik de vader en inderdaad is hij ontroerend dichtbij, bijna tastbaar, zolang je de ogen dicht houdt. Een belangrijk wezenlijk stuk vader in de zoon. Hij had hem niet meer betekenis kunnen schenken. Zo komt het toch weer goed.

Spijt kan je hebben over het verloop der dingen en aan de andere kant zorgen de keuzes ervoor, dat je soms een weg inslaat, waardoor het leven meer betekenis krijgt dan ooit. Daar moest ik aan denken, toen ik de zoon zijn ontroering weg zag slikken. Tel de zegeningen.