De avond trok gevloerd voorbij

Een zinsnede in Het Zoutpad van Raynor Winn was voldoende om gisteren de tocht der tochten te maken. Dat wil zeggen, van hier naar de huisartsenpraktijk te lopen. De zin ‘Gewoon de ene voet voor de andere zetten’ was voldoende om op pad te gaan. Ik had uitgerekend dat ik er minstens een uur voor nodig had in dit tempo, voorzichtig en zoekend naar de juiste tred.

Zogezegd, zo gedaan. Het bleek letterlijk en figuurlijk voortschrijdend inzicht. Bewegen is gewoon de ene voet voor de andere zetten en het tempo bepaalt of het haalbaar is of niet. Dus liep ik voetje voor voetje drieeneenhalve kilometer heen en weer evenzoveel over een andere weg terug. Afwisseling van spijs doet eten.

Ik had niets te klagen. Ik had geen CBD, dat staat voor corticobasale degeneratie, zoals een van de hoofdpersonen uit het boek, in dit waargebeurde verhaal, die het hele zoutpad heeft gelopen met alle ontberingen vandien en in zijn stijfheid, de ziekte die in het begin vooral tegensputterde en opvlamde. Stap voor stap dan breekt het lijntje niet, zei mijn oma vroeger en die liep krom als een hoepeltje. Het is een wonderlijke gewaarwording als de veerkracht uit een knie verdwenen is. Als ik het vertraagd zou weergeven, dan was het of het neerzetten diep natrilde, bot op bot..

Mijn bril besloeg steeds, dus die had ik afgezet en daardoor mistte ik ten enenmale de haak van de kapstok-jas op de grond- en het achtereind van de onderzoekstafel-tas op de grond-. Gestuntel van de eerste orde, deels door de vermoeidheid, maar de vrouw vertrok geen spier. Ze jenste een pneumococcenprik in de haastig ontblote bovenarm. Zo, de komende vijf jaar gevrijwaard van een longontsteking op basis van die coccen. Dat gaf een goed gevoel. En daar ging ik weer, dik aangekleed, voetje voor voetje.

Door de concentratie nam ik de foto’s enkel in mijn hoofd. Het was druk op mijn wandelpaden. Veel echtparen in stevige tred, in het identieke ANWB-uniform, de stevige schoenen met profiel: ‘De paden op de lanen in , vooruit met flinke pas’ of dames van om en nabij dezelfde leeftijd met rugzakjes en druk aan de babbel: ‘Jo met de banjo en Mien met de mandolien’. Iedereen ontvluchtte het huis en de beweegloosheid van het niets dat er zwaar op drukte, nu alle klussen waren geklaard en de leegte dreigde binnen te sluipen. De kinderen kwamen uit school. Een paar moeders stonden aan de voet van een heuvel de tijd te overbruggen, die de kinderen met hun sleeën nodig hadden om de energie weg te glijden na uren lange ‘leerzit’. Gillend de heuvel af. Het hijgen van een oma verscheurde de stilte in een van de straatjes, omdat ze een kind achter zich aan trok, dat op een bijna onzichtbaar plat zwart schild zat. Ze liet het zien, toen ik vroeg waarop ze aan het glijden was. Oma sterkte haar spierballen en hortend en stotend ging de tocht voort.

Er was veel te zien, maar tegelijkertijd was het niets. Prietpraat, kleine huiselijkheden, een half gesmolten scheefgezakte sneeuwpop in de zon. En voort, stapperdestap.

Toen eindelijk de flat in zicht kwam, monterde het humeur weer op en werd de pas kwieker. Thuis wachtte Pluis met haar verlangen, omdat de pimpelmezen buiten de appel met de zaadjes hadden gevonden. Ze mekkerde van wellust. Twee vliegen in een klap, vijf jaar gezondheid en gespierde opleving had de wandeling gebracht. Alweer een kleine overwinning en zo steeds verder tot het lijf zichzelf en goed in elkaar geknutseld zou zitten. De avond trok gevloerd voorbij.