Terug naar het boek

Genoeg getreuzeld en gemiesmuizerd. In de benen en aan de slag. Al trappend haalde ik de uitzending van Matthijs van afgelopen zaterdag in, die vooral over Brel en Aznavour ging. Het geschetter van de bigband klonk harder dan anders, een half uur vloog voorbij. Minstens een tocht van hier tot aan Houten, over het kanaal heen. We vorderden gestaag.

De zon scheen, de sneeuw lichtte verleidelijk op en de kilo’s trokken aan de heupen. Daar kon een wandeltochtje door de rulle sneeuw richting supermarkt heel goed tegen op. Sneeuw maakt alles lichter en tovert kunst waar je bij staat. Mooi spel van licht en donker, strakke of grillige lijnen, intense kleuren tegen het witste wit, dat, net als het ongbegrijpelijke zakje blauw, Reckit, van vroeger, blauwe tinten schemerde, kleurrijk wit, Monet-waardig. Lijnen worden abstracter, spiegelingen diep en ongrijpbaar.

Een lange simpele weg en een ommetje naar het park, waar ik de treurwilg weet en een vijvertje. De eenden en meeuwen accepteren zwijgend en roerloos de kou, reiger staat als een oude man kouwelijk te zijn langs de kant van een slootje, het verenpak hoog opgetrokken. Hij vliegt niet eens weg als ik in de buurt kom.

Stap voor stap gaat de weg voort. Vriendin aan de overkant zwaait uitbundig en stapt kwiek door. De wens is de moeder van de gedachte. Onbewust zijn van het lopen op zich. Zorgeloos stappen, zwieren, zwaaien. Nog even geduld.

In de brievenbus zit mijn pakketje boeken klem. Ik pel het ter plekke uit en ontfutsel ze aan het karton. ‘Het Zoutpad’ van Raynor Winn en het vervolg erop ‘De Wilde Stilte’. Ik kan niet nalaten om in mijn bankhangplek direct te beginnen met lezen, terwijl het stapeltje nog niet uitgelezen boeken me zwijgend en verwijtend toe-ogen. Jaja, jullie komen echt allemaal aan de beurt, maar kijk dan, zo’n prachtige omslag, het opzienbarende verhaal, alles te verliezen en toch een zoete overwinning behalen met het beschrijven van die ervaringen in een boek, waardoor de toekomst weer zonnig en rozig kleurt. Dat willen we toch in deze dagen van doem en isolement.

Raynor Winn kan er wat van. Ze schrijft kleine pareltjes tussen de zinnen, schroomt niet om op te schrijven wat er binnenkomt, waardoor de emotie erachter zichtbaar wordt. Het Zoutpad loopt langs de zuidkust van Engeland dwars door een ‘oeroud en verweerd landschap’ vertelt de achterflap. Al in de eerste hoofdstukkken wordt duidelijk dat het een tocht is om een intens verdriet te overwinnen en meer dan dat. Ze neemt ons mee op een boeiende queeste, die eigenlijk in alles het leven en de liefde is in duizend kilometers en meer dan dat.

Als een functie belemmerd is, dan verlang je juist op volle sterkte naar het bereik ervan. Dit boek gaat over lopen, trotseren, doorbikkelen. Zo vult de stilte zich met het verzetten van de zinnen, zonder daadwerkelijk een uitputtingsslag te leveren en wel het verlangen te voelen.

Zoonlief komt de was doen, want zijn wasmachine heeft kuren. Hoe lang geleden was het dat ze met volle tassen kwamen en met schoon weer vertrokken. De tijd vliegt zelfs als alles is stilgevallen. Het wachten tot het klaar is duurt te lang als blijkt dat hij de machine anders had ingesteld dan verwacht. Nu de armen vrij zijn, mag Kluivert met hem mee. Zorgvuldig ingepakt in bubbeltjesplastic. Dag lief kind, dag doek. Ruimte voor nieuw, maar eerst terug naar het boek.