Het is de hoogste tijd

Gelanterfanter moet je bezuren. Nou ja. Sinds het indelen van de tijd een kwestie is van het verschuiven van etmalen valt het allemaal nogal mee. Vannacht trokken de uren zich niets aan van slaaptekorten en dergelijke. Ze vonden rond drieën dat je best kon aanvangen met wakker worden. Dat deadlines als ondertoon hun woordje meespraken leek buiten kijf.

Ik pakte de vijf boeken op en ging aan het werk. Waar moet je beginnen als burgerschap het thema is. Eigenlijk zoals ik altijd doe met schrijven. Bij het begin. Gewoon het toetsenbord op schoot en typen maar. Onder mijn handen komen als vanzelf de woorden en glijden naadloos over in de beleving van wat ik gelezen en gezien heb. Als die wat roestige machine op stoom is gekomen, knarsen de raderen gestaag door en zijn niet meer te stoppen. Nog steeds kunnen ze er geen genoeg van krijgen, want nu ook nog, dendert het op tempo voort.

Dan maar het hele pakket afmaken, schrijvers, illustratoren en uitgevers vermelden, foto’s erin plakken en nog even checken op fouten. Wat een heerlijk gevoel, altijd weer, als die deadline gehaald is.

Gisteren trok ik tegen negenen de stoute schoenen aan en belde de huisartsenpost. De assistente zag dat de brief met de uitslag van de foto van de knie al binnen was en begon met een patellohuppeldepup aan een diagnose, tot ze zich ineens realiseerde, dat dat misschien het werk was van de huisarts en schreef me in voor een telefonisch consult van die ochtend. Om elf uur kwam dat telefoontje. Een van de weinige anonieme bellers, die ik bij hoge uitzondering wel te woord wilde staan. Het bleek een doorverwijzing te zijn voor de orthopeed om dat er toch schade aan de knieschijf was geconstateerd. Volgende week dinsdag in het coronavrije ziekenhuis in Leidsche Rijn om half negen ’s morgens.

Even slikken bij het horen van het tijdstip, maar toch beamen, want anders wist je nooit wanneer er dan weer plek was. Nog een week strompeldestrompel. Ik ga het nog missen. Gisteren en vandaag ben ik niet buiten geweest, maar er zoeft voldoende verkeer langs, dus het zal toch wel te doen zijn.

De hometrainer ging goed gisteren, de motivatie was er vooral omdat er weer een halve kilo aan was gevlogen. Het is een complot tussen het gewicht en de beweging, wat ik je brom. Ik kijk nu over een bollend vlak heen, dat er jaren lang niet geweest is. Het heet buik en is me een doorn in het oog. Maar daardoor kon ik wel twintig minuten trappen volhouden. Van hier naar Galecop, schat ik in. Met mijn ogen gericht op de nog altijd glooiende vlakten van het parkje tegenover de slaapkamer. Mensen liepen voorzichtig en dik aangekleed. Het was verbazingwekkend hoeveel mensen buiten liepen, blijkbaar was men allemaal op zoek naar beweging.

Het verhaal voor de kleinkinderen vordert gestaag. Dat is leuk want vorig jaar zat ik muurvast. Ik laat de avonturen nu hoofdzakelijk ’s nachts plaatsvinden, dan is opa Sterretje erbij en ben je niet meer aan de realiteit gebonden, dus de vrije teugel in de fantasie. Sproet, de leguaan wil nu eerst naar het land waar zijn vader en moeder hadden gewoond bij een oude vrouw die kon toveren, in Florence. Dat betekent voor vandaag studie naar wat daar zoal te vinden is. Het werkt altijd stimulerend en inspirerend, zo’n research. Dat bleek ook wel met het verhaal van de tovenaar op de Pantokrator in Corfu vorig jaar. Nog altijd ben ik er voor mijn gevoel geweest, terwijl Corona daar toch echt een stokje voor had gestoken. Maar door de beschrijving van het verhaal, dat zich afspeelde op dat eiland, is het ook in mijn systeem gaan zitten. Hoe een verhaal een vlucht kan nemen met ons. Florence dus, altijd al eens naar toegewild en straks gaat het gebeuren. Maar eerst even wat slaap inhalen. Het is de hoogste tijd.