Voorlopig huismussen we voort

Een fietser trekt diepe voren in de ongerepte sneeuw. Steeds verder weg zie ik de oplichtende rode lamp gloeien en ten slotte verdwijnen. De wind is gaan liggen en raast niet langer om het huis. Op het balkon ligt de sneeeuw nog kakelvers en onaangeroerd, trekt ronde vormen en laat de potten versmelten met elkaar tot een wal van wit. Poes Pluis wil heel graag naar buiten en toch ook weer niet. Met voorzichtge stappen beseft ze ineens dat haar pootjes koud en nat zullen zijn, dat er geen plek is om sneeuwvrij te zitten en wachten op langsvliegende hongerige vogels. Ze blaast snel de aftocht door een kier van de balkondeuren, die ik voor haar openhield.

Buiten is het nog donker. Een eerste schooldag? Nee, dat bleek voor de meesten een lege dop. Het personeel kon de school niet bereiken, dus blijven ze nog een dag dicht. Niet snel is een teleurstelling groter. Eindelijk je klassgenoten te mogen zien en dan toch op het laatste nippertje de deksel op de neus te krijgen. Ik heb er maar snel een nieuw hoofdstuk van het oma-verhaal ingegooid als doekje voor het bloeden. Zuur is het wel.

Gisteren heb ik eindelijk weer eens de pen ter hand genomen en ook een tekening gemaakt op de Ipad. Niet alleen uitproberen, maar ook tot in detail uitwerken. Wat een mogelijkheden ziitten er in het technisch vernuft.

De foto’s die nagetekend zijn waren oude schoolfoto’s, die boven water kwamen bij het maken van ruimte voor de hometrainer. Deze staat nu bij het voeteneind van het bed en als ik erop zit, kijk ik over de witte wereld in het park, waar ouders sleetjes trekkend overheen rennen met meestal twee kleine kinderen erop, die het uitkraaien van plezier, of hondenbezitters, die hun viervoeters laten dollen met de dikke sneeuwdeken. Ik kom nog niet ver op de hometrainer. Ben nog niet in de verste verte bij Amelisweerd, hooguit een blok om de flat of tot aan het ziekenhuis haha. Rustigjes opbouwen.

Gisteren de uitzendng van de Chinezen in Amerika met Ruben Terlou. Wat een diversiteit aan levensinvulling in een notendop. Ik was onder de indruk van de enige man uit het programma, die zijn leven in een sociale context plaatste. Het was een rapper van maatschappijkritische teksten, die erin geloofde dat je er alles aan kon doen om de wereld te verbeteren door dat zelf uit te dragen. Bewonderendswaardig, deze Jason Chu. Een kind van de tweede generatie Nieuwe Chinezen. Hij gaf vrij en eerlijk antwoord op de vragen van Ruben. Die ontmoette hij, toen hij als tattoo twee spreuken achterop zijn kuiten liet zetten. Op de linker ‘Fear is easy’ en op de rechter ‘Hope is real’. Ruben vertelde wat hij daar mee bedoelde: ‘Angst zorgt ervoor dat je elkaar niet goed begrijpt, wil hij daarmee zeggen, terwijl je juist oog moet hebben voor elkaars menselijkheid. De moed hebben om samen te streven naar verbetering, zoiets. Best mooi, vond ik dat‘. Ik was diep onder de indruk van de filosofie van een kleine grote man.

https://www.npostart.nl/de-wereld-van-de-chinezen/07-02-2021/VPWON_1296262

Het was weer een programma vol tegenstellingen, maar boeiend van het begin tot het eind en het riep veel vragen op over de verschillende beweegredenen om naar de VS te emigreren. Soms uit een fel anti-communistische inslag, of juist voor het kapitaal, maar ook om de eenouder-regel te ontvluchten. In de kunstenaarskolonie liep ook een Tibetanse dissident rond, die zijn ouders uit angst al een half jaar niet gesproken had. Er werden grote beelden gemaakt die voornamelijk de vrijheid verheerlijkten en het wapenbezit, omdat men in China afhankelijk bent van de grillen van de overheid en je in de VS jezelf mocht en kon verdedigen. Ware vrijheid in hun ogen.

Het moest allemaal bezinken. Vandaag moet er hard gewerkt worden. Het boek van Morton Rhue, De Golf moet uit, er dient geschreven en ik wil een eerste begin maken met een nieuw paneel. En, niet onbelangrijk, de dokter even bellen over de uitslag van de knie. We gaan het zien en beleven. Voorlopig huimussen we voort.