Een eerbetoon

Bij de huisarts zaten nog drie mensen in de wachtkamer. De anderhalve meter was goed aangegeven en er was maar plek voor vijf. Grote zwarte kruizen op de stoelen ertussen. Je zou het niet in je hoofd halen om er op te gaan zitten. De moeder en zoon werden snel opgeroepen. Bij de vrouw op de hoek en mij duurde het even. De stilte werkte te zwaar op haar. Ze schuifelde wat heen en weer op haar stoel, legde zuchtend de jas van de ene op de andere arm, daarna naast haar op de stoel. ‘Warm hè’, begon ze het gesprek, met een afleidende poetsbeurt aan haar bril. Ik kon dat alleen maar beamen, want nergens anders dan daar in het lage gebouwtje had ik last van benauwdheid achter het monddkapje.

Er volgde een betoog over Corona, de maatregelen, de verschrikkingen van de rellen. Spitsroeden lopend leidde ik het gesprek naar de vraag voor wie ze kwam. Dezelfde arts als ik, maar ze zat er al 20 minuten. Zo, het was in veilige banen en ging nu over wachttijden en uitlopen, kleine prietpraat. Een goede vijf minuten later werd ik geroepen. Ik vroeg de arts of de vrouw niet eerst moest. Hoge uithaal, ‘o jeetje, zit je daar allang, helemaal er tussendoorgeschoten. O wat erg’. ‘Geeft niet hoor’, mompelde de vrouw. Nee, ik vond het niet erg als ze nu eerst ging. Al met al een welkome afwisseling. Ik kon van de stilte gaan genieten. Kruizen tellen, zwarte kruizen.

De knie werd aan alle kanten bekeken, er werd op geduwd, aan getrokken, rondjes mee gedraaid. Veel te dik voor het tijdsgewricht. Er moest een foto gemaakt worden. Ze zou me de te maken afspraak mailen. Straks om half negen kan ik bellen. Prima, de groeten en dag. Frisse lucht en mooie lampionnetjes in de tuinen van het bejaardencomplex ernaast. Ik maakte een foto en hoorde gebons op het raam, de man gebaarde, neem mee. Ik trok er eeen tak uit. Prachtige lichtvoetige verfijnde vergane glorie. Als een tulen rokje werd het rode balletje omsloten. Een klein gedicht.

Thuis op de bank een uitzending teruggekeken van ‘Doe alsof je thuis bent’. Het bleek om huizenruil te gaan, maar niet zomaar in standaard huizen. Het waren karaktervolle huizen met architectonische en/of duurzame trekken. Heerlijk om te zien dat een gezin uit een oude omgebouwde en daardoor hypermoderne kunstzinnige smederij uit Schiedam hun huis verruilden met de moeder en zoon uit een off-grid sustainerhome in Almere, waar behalve veel land en een hottub, ook drie hangbuikzwijnen, twee poezen, een aanwaaiteckel, kippen en twee cavia’s woonden. Het huis in Schiedam had geen deuren en alle ruimten stonden met elkaar in verbinding. Daar herkende ik mezelf in terug. Ik leef al jaren zonder deur in de slaapkamer. Het enige buiten dat ze bezaten, was een platje, waar je je ‘Minoes’ kon wanen midden in de stad.

https://www.npostart.nl/doe-alsof-je-thuis-bent/03-02-2021/KN_1725215

In Almere waren er allerlei buitenklussen te doen en een koudwaterplons in de vaart onder begeleiding van iemand die hen de ademhaling leerde regelen in de kou. De beloning was boerenfriet van de aardappels van het land eromheen. Wat een heerlijk buitenzijn. Vanuit elk vertrek had je zicht op de natuur en de andere off-grid sustainerwoningen van de buren. Ze hadden nauw contact met elkaar en leefden dezelfde principes na. Heerlijk om te zien dat de jongens van dezelfde leeftijd zich met elkaars lego prima konden vermaken. Een leerzame aflevering.

Mijn moeder vierde gisteren haar verjaardag op haar wolk. 102 is ze geworden, waarvan 71 jaar hier en 31 jaar in de eeuwigheid. Mijn nichtje heeft ooit via een medium ontdekt, dat mijn moeder licht als een veertje, zo wit als haar wolk, van zich laat horen. Gisteren op mijn tocht naar de praktijk was het eerste wat ik tegenkwam een wit veertje. Je kon het toeval noemen natuurlijk, of niet. Ook was het de dag dat de gastblog over de bakermat van mijn schrijven, uitkwam. Het ging over mijn Alma Mater, mijn voedende moeder. Als iets samenkomt krijgt het een grotere betekenis. Het voelde goed. Precies zo het moest zijn, een eerbetoon.