De slagroom op de taart

Een stuk nacht, hanewaken op niveau, en vroeg dag in afwachting van dochterlief en de kleine filosoof. Het was me niet bekend hoe laat ze er zouden zijn dus vulde de ochtend zich met werkjes, waardoor er een opzienbarende ontdekking plaatsvond. Jaar en dag hing er een houdertje voor het vogelzaad aan de spijlen naast de brandtrap, maar geen vink of mees haalde het in z’n hoofd om er eens rustig voor te gaan zitten. Nu, met al dat thuiszitten was er tijd te over om de houder eens grondig schoon te maken. Wat scherts mijn verbazing, toen bleek dat mijn gevederde vrienden het bij het rechte eind hadden. Bij een dichtgetaped voederhuisje viel weinig te halen. Om de beide ingangen waar het vogelzaad door gesluisd werd, zat nog doorzichtig plakband. Iets wat me ten enenmale ontgaan was met mijn + viereneenhalf oogsterkte. Daarom vlogen vogels met een groot dedain mijn huis voorbij. In hun geval zou ik hetzelfde doen. Wel een lekkere wortel voor houden, maar er niet in kunnen bijten.

Bij de welkome afleiding met mijn lieverds moest ik de filosoof helaas mededelen dat er geen brood in huis was en dat we nu pannenkoeken moesten bakken. Spijtig maar waar. Groot gejuich. Het werden waterpannenkoeken, want de melk was ook op. Geen probleem vond kleinzoon. Hij zou wel helpen met de klus te klaren. Dochterlief vogelde ondertussen de baklijsten uit. Spannend om de boor erin te zetten, maar het bleek met het juiste gereedsschap een fluitje van een cent. Het pannenkoekenbeslag werd tweedrachtig vaardig en snel in elkaar gedraaid.

Het ei vloog uit de kleine knuisten weliswaar half uit de kom, maar het aanrecht was brandschoon, dus terug in een schaaltje geveegd en opnieuw toegevoegd. Geen vuiltje aan de lucht. Pan op het vuur en de assistent liet het beslag van de pollepel in de pan vloeien. Ziezo.

Bleke Betjes van Oma zijn niet te versmaden, want ze bollen ook nog op in de pan. Bolle Bleke Betjes waren een feit, vanaf nu populair voor de rest van mijn leven. De eerste is de proefpannenkoek, je moet toch weten of alles in kannen en kruiken is. Smikkel smikkel, daar ging de eerste naar binnen met de verzekering dat Bleke Betjes lekkerder waren dan melkpannenkoeken. Ziezo, de eerste slag was gewonnen.

Tussen het bakken door moest er ook nog even geholpen worden bij het schroeven indraaien. Een filosoof dient van alle markten thuis te zijn, per slot van rekening. Bij de tweede lijst hielden we een halve meter over aan ruimte, te groot bemeten. Een kleine tegenslag. Nu kon B.I.G niet in zijn lijst. Opnieuw bestellen, maar de meetlat was uitgeleend aan zoonlief. Vrijdag komen ze samen terug., wat een voordeel is bij een nadeel. Zo gezellig vloog de tijd voorbij.

De afspraak met de huisarts voor tegendraadse knie staat voor vandaag. Er gaat al sinds december geen dag voorbij, waarbij ze zich niet zeurend de dag doorwerkt. Ouwe chagrijn hoor, die knie van mij.

https://www.npostart.nl/het-geheim-van-de-meester/AT_2051673

Een terugblik op de oude Meester Tadema. De reconstructie van het kleine doek ‘Amo te, Ama me’/ Ik hou van jou, houdt van mij. In het programma ‘Het geheim van de Meester’ blijkt dat Tadema het doek onder andere geschilderd heeft met Mummie, wat destijds in de mode was. Een opzienbarende ontdekking, waarbij Lisa Wiersma, de schilder, wat weerzin moest overwinnen. Ze kan worden overgehaald door een gemummificeerde muis, waar wat verteerde deeltjes, die er van afgevallen waren, worden gebruikt. Het resultaat is verbluffend. Het echte geheim aan het licht gebracht. Een hele bijzondere aflevering.

Mijn Alma Mater – De gastblog van vandaag

Het licht wat op buiten. Dat mag ook wel na die huilende hemel van de laatste twee dagen. Het gastblog is gisteren een feit geworden. Als vanzelf kwam ik bij de bakermat van mijn schrijven terecht, mijn moeder. En toeval of niet, maar vandaag is ze haar 102-jarig bestaan aan het vieren op haar wolk. Straks strooit ze voor de feestelijkheid wat witte confetti in het rond. De kers, in dit geval de slagroom, op de taart.