Koffie en zo

Een heel verhaal verdwenen. Dat kan zo’n pc. De mooiste volzinnen, een prachtge overpeinzing en hup alles als sneeuw voor de zon weggetoverd. Niet te vinden onder history of wat ook. Altijd lastig. In totaal in al die jaren is het misschien een keer of vijf voorgekomen. Het stemt droevig, want wat is geweest komt zelden op volle sterkte weerom.

Ik roemde mijn vogelparadijs, speciaal gemaakt op een plek die moeilijker bereikbaar is voor de twee balkonpoezen, Pluis en de Witte. De Witte heet anders en is van de buren, maar ze komt na het verrichten van halsbrekende toeren Pluis plagen, die zachtaardige bol wol en pluizigheid verandert dan ineens in een wilde boskat en slaat en sist haar eigen territorium vrij. De doppinda’s heb ik aan ijzerdraad geregen en met nog twee ijzerdraden heb ik de helften van de appel, bekleed met vogelzaad, in de boom van de onderburen gehangen, die op respectabele afstand van mijn balkonrichel staat, al lijkt ze op de foto dichterbij. Het is tegelijkertijd een mooie observatieplek geworden, vanaf mijn bankhanghoek. Terwijl ik het pindakruim aan het stofzuigen was, zag ik pimpelmees al aan het snoer hangen, maar ze was me te vlug af voor het vastleggen van het beeld, een kaal plaatje dus.

Straks komt dochterlief met de kleine filosoof om de baklijsten af te meten en te schroeven. Houtboortjes en schroefboren in de aanslag. Fijn, dan kunnen ze naar zoonlief en is er ruimte, vooral in mijn hoofd, voor nieuwe onderwerpen als er weer een maagdelijk doek staat te pronken op de ezel. Er zijn al ideeën, maar eraan beginnen lukt maar niet.

Het is de tweede siepeldag op rij. Gisteren heb ik de zwerfsteen van vorige week weer haar weg laten vervolgen. Op een mooie boomstam ligt ze te wachten tot iemand haar vindt, een mooi gegeven, want het maakt een ander weer blij.

Het boek van ‘Groep Acht aan de Macht’ van Jacques Vriens is uitgelezen. Een leerkracht naar mijn hart, die vooral de diepgang zoekt in het onderwijs en niet blijft hangen op uiterlijk vertoon. Er spreekt een groot vertrouwen uit zijn verhaal. Kinderen in de groep voelen dat haarfijn aan. Vertrouwen is de basis van liefde. Wie gelooft in de groep krijgt immens veel voor elkaar. Het is een basis waarbij iedereen zich gezien weet.

Spin voor het raam is bezig aan een web. Wat aan de vroege kant, maar daar trekt ze zich niets van aan. Ze weeft gestaag door. Ze weet nog niet dat een keer in de maand de grote glazenwassersstraal een eind zal maken aan haar vernuftig kunstwerk. Ik laat haar nog maar even in de waan van veiligheid.

Gisteren werd ik door iemand ‘op de vingers getikt’, die het zonde vond dat er zoveel tegelijk voorbijkwam in de blog en dat ze dan soms afhaakte. De hoeveelheid is inherent aan de belevenissen van de dag, de schrijfsels zijn in dagboekvorm. Minder is meer. Dat weet ik, maar het gevoel leiden middels het schrijven dient een ander doel of nee, beter nog, beide doelen. Bovendien zingt ieder vogeltje zoals het gebekt is, schreef ik haar.

In mijn pogingen om het verdwenen verhaal terug te krijgen, sloop de zin binnen: ‘Je kunt altijd opnieuw beginnen’ en ook de gedachte aan dit grappige cabaretduo. En zo is het. Er zijn altijd nieuwe kansen. Hup, in de benen. Tijd voor koffie en zo.