Groot in haar bescheidenheid.

Het was zo’n uitgelezen dag om naar buiten te gaan. Verkwikkende nachtrust, stralende zon en zondagse stilte. Het geeft altijd nieuwe energie, genoeg om al het achterstallige onderhoud weg te werken. Een vraag van een blogvriendin, of ik een gastblog wilde schrijven, had het brein al een tijd zoet gehouden. Zo’n onbewust bezig zijn met het bedenken. Nu mocht het ervan komen. Donderdag wordt het geplaatst. Het Word-document maagdelijk wit slurpt mijn woorden en zinnen naar binnen met een gretigheid die aan woordhonger grenst. Achter elkaar rollen ze op papier. Alsof iemand mijn hand heeft genomen en voor mij aan het schrijven is. Als het klaar is, slaat de verbazing toe, maar ook een zoete tevredenheid. Zie je wel, het komt altijd goed. Daarna nog een bres geslagen in het tweede jeugdboek, een mail beantwoord en dan in de benen met frisse zin.

Het was krakend koud, maar de kleine blauwe Prins stond gunstig en was om mijnentwil al geheel ontdooid, terwijl de auto’s vlakbij de flat een ijzig wit winterkleed droegen. Mazzel. Ondanks de verharde ondergrond was het pad naar de tuin toe nog steeds waterig, modderig en nu extra glibberig. Knie klotste van pure spanning. Kalmpjes aan dan brak het lijntje niet.

Alle vogels die ik thuis miste, toefden hier. De vinken, de mezen, de winterkoning het roodborstje. Twee meerkoeten zwommen vlak bij elkaar in de ijzige sloot, waar hele plekken met een dunne laag waren bedekt. De tuinen lagen er koud en troosteloos bij. Hier en daar had een ijverige moestuinder de aarde omgespit en kleurde het diep en donker tussen al de rijm.

De oude zat, zoals altijd in zijn vesting en stookte de kachel heet-gloeiend. Het atelier was koud en de kachel met het dikke houtstammetje erin wilde niet echt branden. Ik nam me iedere keer voor om dunne houtjes en aanmaakblokjes te kopen. Mijn dubbel-geïsoleerde atelier had maar een keer in de zoveel tijd een warme kachel nodig om het droog te stoken. Ook gisteren was het goed te doen, ondanks de ijzige temperaturen.

Nog steeds was ik met portretstudies bezig en iedere keer weer ontdekte ik ongerijmdheden bij aankomst en inspectie. Nu weer zag ik dat het gezicht te weinig opzij keek. Overnieuw en aanpassen. ‘Kill your darlings’, fluisterde het in mijn oor. Geen probleem. Oefening baart kunst en in dit geval dubbel op. Eer ik het in de gaten had, kwam ik toch wat verstijfd weer in de wereld na een uur of twee onafgebroken duwen en trekken. Het begon al wat de schemeren. Tijd om te gaan.

Nog wat ijzige pracht vastgelegd met mijn kleine trouwe zwarte oog, zoals dat flinterdunne ijslaagje in de sloot en ik dacht handig de moddermoeten te ontwijken door het weiland te nemen waar soms de schapen op liepen. Het hek stond uitnodigend open. Buiten dat ik nu de keutels moest mijden, ontdekte ik aan het eind van het weiland pas, dat daar het hek op drie plaatsen nog vast zat. Onverrichter zaken werd er omgekeerd en liep ik de dubbele hoeveelheid. De twee meerkoeten klokten me bemoedigend toe.

De schoonheid van de vergankelijkheid is altijd weer adembenemend. Er stonden grote Annabella Hortensia’s, de sneeuwballen bij een van de buren verderop, prachtig te verdrogen. Een foto waardig. Mijn groet aan dame en heer Meerkoet, kringelde omhoog in kleine witte wolkjes.

In de verte doemden de flats op van de overkant. Vlak bij de stad en toch volledig in de natuur, zonder de horden mensen, die probeerden hun zondag te verzetten zonder winkels, café’s, restaurants. Ze wandelden met thermosflesjes in de aanslag of de bekers van Coffee-to-go en ik hinkstapsprong in mijn pure eentje over Gods akker. Tel je zegeningen.

Meeuw en kraai krasten een laatste groet. Knie vond het welletjes. Thuis op de bank de deplorabele levens van de Chinezen in Servië verpakt in de welluidende vragen van Ruben Terlou. De drang om de wereld te verkennen was groot. Terwijl ik de troosteloosheid bekeek, prees ik in gedachten het grote goed om te kunnen genieten van de wereld om je heen, waar het geluk, als de zwerfstenen eerder deze week, soms voor het oprapen lag, dichtbij en oneindig groot in haar bescheidenheid.