Galerij van bezielende boeken

Met liefde naar de uitzending van Ruben Terlou gekeken, die in een antal afleveringen op zoek gaat naar Chinezen in het buitenland. Zijn eerste gang was naar Kenia. Alleen al om die boomlange Ruben Chinees te horen spreken, wil ik kijken. Wat klinkt de taal toch fascinerend als er een zware bas onder ligt. Het verbaasde me hoe ze hun plek daar hebben gevonden zonder zich te verdiepen in de gangbare normen en waarden van de Kenianen. Er was een Keniaanse die vloeiend Chinees sprak en zong. Ze was Chinees gaan studeren om de mooie taal en om de karakters waar ze dol op was. Op het podium werd ze een Chinese, vertelde ze. Tussen de waslijnen zong ze een aandoenlijk licht lied. Het intrigeerde Ruben, die er dezelfde passie in herkende. Vreemde gewaarwording, want toen ze begon te zingen, zag ik de metamorfose die ze onderging. In het laatste interview spaarde een man hard om met zijn gezin weer terug te kunnen gaan naar China. Als laatste redmiddel gokte hij, om het geluk in de kaart te spelen en veel geld te winnen. Ik was benieuwd hoe het bedrag dat hij uitgaf opwoog tegen de 250 euro die hij ten slotte won na het laatste spelletje.

https://www.npostart.nl/de-wereld-van-de-chinezen/10-01-2021/VPWON_1296258

De dag valt sombertjes en met veel lawaai binnen. De buren zijn bezig in hun nieuwe huis en op het geluid van de boor schrik ik wakker voor de tweede keer. Later dan gewend. Dan zal ik de slaap nodig gehad hebben. De boekenclub hebben we een maand uitgesteld. Met de verlenging van het thuisblijven is dat een logisch gevolg. Vanmiddag staat er eindelijk de afspraak met de fysiotherapeut. Ben benieuwd wat hij vindt van de vorderingen, die de knie nauwelijks maakt. In het boek Mrs Degas las ik vannacht dat een beperking ook een verrijking kon opleveren. Zo denk ik zelf ook. Het helpt om iets te aanvaarden of te ondergaan. In het geval van de knie heb ik er een beetje moeite mee. Heb het idee, dat ik weinig verder kom door de pijn en de frictie. Knie heeft voor mijn gevoel een olifantenmaat. Waar de pijn zit, wordt het in de beleving groter.

De doeken zijn klaar, de baklijsten stonden al bij dochterlief, maar ze zijn zwaar en onhandig om te sjouwen. Ik dacht eigenlijk dat ze -in elkaar gezet- geleverd zouden worden. Maar niets is minder waar. Volgende week als de randen wat droger zijn kan ik er mee gaan stoeien. Nu eerst koffie en de krant, terwijl Pluis zich net lekker naast me genesteld heeft.

Wie zich ook meer dan genesteld heeft in Rotterdam is Jana Beranová, een van oorsprong Tjechische dichter. De foto bij het interview met Anton Slotboom in de Trouw van vanmorgen toont de kleine dichter midden tussen haar uitpuilende boekenplanken. Ze is voornemens om het huis na haar dood samen met de inboedel na te laten aan een internationaal netwerk van Vluchtelingen en de Rotterdamse stichting Verhalenhuis Belvédère gaat het huis beheren. Ze wil dat het een vluchthuis voor schrijvers wordt na haar dood. Regeren is vooruitzien. In het hele interview komen een paar zinnen van haar voor, als voorbeeld van de zachtheid in haar werk. Ik kende deze dichter niet maar deze dichtregels vielen regelrecht mijn hart binnen:

“Wie een brug legt naar een ander/ kan altijd heen en terug’

en deze: Waar telkens weer bommen vallen/Zijn schuilplaatsen gedachten/En omgekeerd’.

Tijd om de bakens te verleggen en deze dichter toe te voegen aan mijn eigen galerij van bezielende boeken.