Uncategorized

Een azuurblauwe hemel

lem2

Gisteren bij het programma ‘Kruispunt’ kwam het begrip ‘Blubberbrei’ langszij. Francien Oomen, de schrijfster, gaf aan dat dat vooral op haar van toepassing was in de periode van de overgang. Ze vergat dingen, ze was heel twijfelachtig,en heel erg verstrooid. Ze dacht dat ze of een vervroegde Alzheimer of misschien zelfs een herseninfarct had gehad. Ze kwam ook niet meer toe aan schrijven. Ze liep er maandenlang mee rond. Waarop haar door de interviewster de vraag werd gesteld of ze dit dan wel gedeeld had met de mensen in haar omgeving. Daarop vertelde ze dat het een soort overlevingsmechanisme in haar was, om dat niet te doen. Je moest doorbikkelen, groot en sterk blijven en stoer zijn, vooral niet willen toegeven dat je iets niet aankon. Na maanden van paniek en twijfels viel het kwartje. Het was de overgang.

https://www.npostart.nl/kruispunt/11-01-2021/KN_1716260

Vooral dat overlevingsmechanisme herken ik. In zekere zin zijn we daar vanuit huis mee vergroeid. ‘Niet zeuren’, werd ons vaak gezegd. ‘Gewoon doorgaan’. Kinderen konden niet moe zijn. Toen ik een keer van school naar huis werd gestuurd, overduidelijk groen en geel van ellende en ziek, mocht ik direct meehelpen in het huishouden en werd aan een grote bak met aardappels gezet, schilmesje in de knuisten en gaan. Op het moment dat bleek dat ik wel degelijk koorts had(hand op het voorhoofd en in de nek) en te misselijk was, mocht ik naar bed. ‘Maar dan ook daar blijven’ kwam er als waarschuwing achteraan. Teiltje naast het bed en dat was dat. Zoete broodjes werden niet gebakken. Dat was ook onmogelijk in een gezin met elf kinderen.

Hetzelfde hield ik mijn kinderen voor. Ziek was je pas als iets echt niet meer kon. Ondanks mijn verpleegkundige opleiding was ik geen zalvende heelmeester, integendeel. Bagage die ik mee genomen had van thuis. Het betekende ook dat je niet moest klagen. Ook dat was het credo dat door het ouderlijk huis waarde. Niet klagen, maar dragen.

Er was een ontwrichtende periode in het leven, waarbij ik alles steeds dieper wegdrukte. Als je iets negeert, is het er niet. Het werd doorbikkelen, niets delen met de mensen om je heen, mooi weer spelen. Tot ik tenslotte toch ingehaald werd door de ernst van de zaak. Zo ging dat. De jaren van de overgang die volgden, waren tropenjaren. Ik hyperventileerde, had men vastgesteld. Iets wat mij totaal vreemd voorkwam. Toen dat eenmaal in mijn dossier stond, werd alles wat anders was door de hormonale verschuivingen, onder die noemer geschaard. Zie dan maar eens duidelijkheid te krijgen. Veel en veel later werd uiteindelijk de longaandoening ontdekt, waardoor de ademhaling in een vrije val was geraakt.

Francien kwam aan het woord over de overgang, omdat ze een stripboek heeft gemaakt dat heet ‘Oomen stroomt over’. Een dagboek in tekeningen waarbij alle ongemakken op een zeer plastische manier bleken te zijn uitgewerkt. Het hielp met terugwerkende kracht om haar te horen praten. Met name over dat deel van mij, dat alle gebeurtenissen weliswaar had overwonnen, maar zich nog altijd een beetje schuldig voelde over die labiele periode.

Blubberbrein,een prachtige omschrijving voor een wonderlijke tijd, maar met als kroon op de verkwanselde energie, de boot die nu in kalm vaarwater verder kabbelt, op wat kleine ongemakken na. Een hoofd vol witte Magritte-wolken aan een azuurblauwe hemel.

Gepubliceerd door lem2

kunst en cultuur, literatuur, tuinen, schrijven, schilderen, kindertheater en alles wat een mensenleven boeiend maakt!

9 gedachten over “Een azuurblauwe hemel”

  1. Pingback: Een azuurblauwe hemel – Bespiegeling

  2. Er wordt te snel gezegd dat het wel de overgang, de ouderdom, etc. is. Onderzoek is nodig voor een goede diagnose. Ik las laatst ergens dat de meest plichtsgetrouwe mensen zich aan alle afspraken en deadlines houden behalve aan die met zichzelf. Dat was wel een eyeopener voor me. Ik weeg alles nu wat anders voordat ik tot actie overga.

    Geliked door 3 people

    1. Ja ja. Vooral die latente longaandoening heeft voor de nodige onrust gezorgd en werd niet herkend. Dan kan je het zelf ook geen plek meer geven. Doorbikkelen zit nog altijd in mijn systeem hoor. Geen mieper, maar daarom soms ook te laat of te lang gewacht. Wikken en wegen, daar hebben we nu alle tijd voor gelukkig. ❤

      Like

  3. Sterk zijn, was dé boodschap vroeger. En toch heb ik nu soms het gevoel dat we iets teveel in de andere richting overhellen. Ik zie vaak hoe te grote eieren onder kinderen worden gelegd, en vraag me dan toch af of ze voldoende weerbaar worden gemaakt, waar ouders werkelijk alles voor hen oplossen? De toekomst zal het uitwijzen.
    Dat kinderen recht hebben op een warme geborgen thuis is een feit. Met ‘vallen en opstaan’ groot worden moet kunnen.
    Jezelf mogen uiten is een noodzaak. Ik mocht het als kind wel, en toch houd ik veel voor mezelf, omdat ik zelf ‘niet zwak’ wil zijn. is dit oké? ik weet het (niet) meer.

    Like

    1. Ik denk dat je vooral af moet gaan van wat voor jou goed voelt. Als er echt een groot probleem is dan ga je vanzelf wel te rade. Ik ben er zeker van dat de kinderen van nu hun eigen bonen moeten doppen en dat door zelf te vallen en weer op te staan kunnen leren. Van ze houden betekent juist m. i. hun zelfredzaamheid vergroten, zodat ze ook werkelijk in staat zijn eigen bonen te doppen. Luisteren naar jezelf is het hoogste goed. ❤

      Like

  4. Soms is sterk zijn en doorgaan de weg en soms is dat juist niet de oplossing. Dat verschil wanneer wel en wanneer niet heb ik echt moeten leren. En heel vaak tegen de stroom in. Wat mij wel opvalt is dat over vrouwenkwesties, en de menopauze is er eentje van, al heel snel gedacht en gesproken word als ‘je moet niet zeuren en gewoon doorgaan’ en daarmee verstomt een stem die naar mijn mening wel gehoord moet worden. Wat zou het anders zijn als de zorg voor kinderen en huis een economische waarde had, zoals een betaalde baan buitenshuis. Dan zou de gezondheidsproblematiek die we als vrouwen nu gewoon wegknersen onder het motto ‘gewoon doorgaan’ een factor van betekenis zijn.

    Like

    1. Dat deel ik met je EmmHet toegeven aan je eigen kwalen is een leerschool, die soms maar moeilijk begaanbaar is, totdat er iets overloopt. Dan word je vanzelf teruggefloten. Ik heb mijn moeder er ook nooit over horen praten. Dat zegt ook veel. ❤

      Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.