Achter elk gelaten gezicht schuilen de verhalen

De parabel van de Kleine Prins en de vos maakte veel los, gisteren. Mooi hoe gedachten en ideeën in beweging komen bij het lezen of horen van een kleine levenswijsheid. Dit soort ‘jeugd’boeken die als leidraad niet gek zouden zijn voor ons, volwassenen, zijn me zo ongelooflijk lief. Niet alleen de bekende boeken maar ook de wat in vergetelheid geraakte sprookjes. Zo was er op een van de avonden van Sprokkelhorst een vertelling van de Chinese nachtegaal, naar een moderne uitvoering van de hand van Martine Letterie met de prachtige illustraties van Rick de Haas. Alleen het boek was al een juweeltje op zich.

Dit zijn de verhalen die er voor zorgen dat alles wat je benadert, diepgang krijgt. Ik zat in het depot van het museum in IJsselstein. Met rode lappen over andere depotstukken, die daar opgeslagen stonden en en rode lampions was er middels sfeerverlichitng een Chinese verhalenvertelster geboren. Chinese zijden jasje aan, haar in een knot met twee glanzend zwarte eetstokjes erin gestoken en het kooitje met de vogel erin bij de hand. De kamishibai op tafel en de platen van het prachtige boek geseald als leidraad. Een Chinees tingeltje op de achtergrond. Zachtjes en lieflijk. De luisteraars waren al gebiologeerd door de entourage en het verhaal met de boodschap dat iets hebben niet hetzelfde was als iets beleven, raakte, wat te merken was aan de stilte die nog even bleef hangen nadat de deuren van de Kamishibai zich weer sloten. Rijk zijn met goud, robijnen en diamanten maakt een mechaniek niet minder kwetsbaar en het zingen niet per definitie beter.

Vriendinlief aan de telefoon doet de tijd verstrijken als zand door de zandloper. Als kerstgedachte wilde ze triffle maken voor de buren waarmee een zoomkerstdiner gepland staat en zij de toetjes op zich had genomen. Ze is niet-kok vindt ze zelf, maar als ik in de middag de leuke jampotjes triffle zie, met een roodgeblokt dekseltje erop, bevorder ik haar tot wel-kok. Zo simpel kan het zijn.

Mug zoemt me om de oren. Ze is van slag, want zou eigenlijk diep in winterslaap moeten zijn. Hoe hou je winter in het brein als het weer wat anders doet. Dan zoem je de slaap der argelozen wakker. Gisteren had ik wel 50 meter meegelopen met de zussen, die een lange struinwandeling door Bornia maakten. Weliswaar achteraf, want halverwege was de telefoon van jongste zus op, die alles liep te filmen. Ik was aan de achtergrond van het doek van Kluijvert begonnen, maar had toch weer te lang op knapknie gestaan, die daarover zeurend en mekkerend verhaal kwam halen. Dat betekende eerst weer even bijkomen op de bank. ‘Waarom gekozen voor blauw’, vroeg zoonlief, het interieur indachtig, zich af. Tja, dat ontstond zo, maar geen nood. Dat kan nog een keer veranderd worden. Flexibiliteit uw naam is mij niet vreemd.

Veel kerstwensen her en der, warm en liefdevol, kerstgedachten ook. Dan ineens in de krant een uitgebreid artikel met een vraag waar inderdaad te weinig bij wordt stil gestaan. Wat doet een dakloze, als men de opdracht krijgt om thuis te blijven waar het huis ontbreekt. Bijna 40.000 mensen zonder permanent dak boven hun hoofd. Of je een bed krijgt hangt sterk af van het feit of je geregistreerd bent of niet. De indeling geschiedt op gradatie van zelfredzaam. Volgens de reporter staan er mensen in een lange rij achter een leeg hotel, dat tijdelijke opvang is voor daklozen, in een zeer gemeleerd gezelschap met of zonder rolkoffers, authentiek op z’n Swiebertjes of keurig gekleed tot en met sneakers aan de voeten en Apple Ipod in de oren. Soms kies je niet voor dakloos, dan overkomt het je slechts. Met een viraal bijtertje erbij is het, naast de gebruikelijke kou, niet te doen. Het meisje met de zwavelstokjes maar dan zonder zwavel, een Chinese nachtegaal die wegkwijnt in een kooitje. De grootste stagnatie komt door het wachten, waardoor mensen te lang op een plek zitten en daarna begint het wachten weer, voor een vervolgtraject. Er gaat kostbare tijd mee verloren. Ambtelijke molens malen langzaam en hier nog minder snel. En achter elk gelaten gezicht schuilen de verhalen.