Dat was het

De krant van deze ochtend stond vol met terugblikken en ook wat voorzichtig hanteerde men hier en daar de glazen waarzeggersbol. ‘Wat de toekomst brenge moge’ neuriede het verleden met haar mee. Maar deze korte winterse dagen zijn bij uitstek geschikt om juist een pas op de plaats te maken.

‘Waar sta ik op dit moment’. Als kerstgroet en nieuwjaarswens stuurde ik de parabel van de kleine Prins en de Vos door op facebook en het riep vragen op, want het is echt iets om te doorgronden, deze kleine filosoof. ‘Wat is tam, wat is verantwoordelijkheid. Geldt dat voor je hele omgeving. Is dat dan niet te moeilijk, te zwaar, te onverdraaglijk’. Die kleine prins, de existentie van zijn schepper zelf, raakt van zijn stuk door de grillen en pretenties van zijn Roos. Ze heeft nogal wat nukken. ‘Ze wil onder een stolp slapen, omdat het tocht, ze wil een ontbijt en dan weer een kamerscherm. Af en toe kucht ze om hem te laten voelen dat hij slecht voor haar zorgt’. Maar eigenlijk houdt ze van hem, diep van binnen en is ze bang dat hij haar zal verlaten. In al haar schoonheid en met al haar poeha is ze in wezen heel kwetsbaar.

Ik moet terugdenken aan de bravoure waarmee kinderen hun angsten soms overschreeuwen, aan mensen die hun eigen kwetsbare zelf overwalsen met geduchte meningen of bijtende opmerkingen. Door het uit te pellen en tot de kern door te dringen, ontdek je die andere waarheid, die soms zo dicht bij je ligt. Liefde is ontmaskeren of doordringen tot die kern, die vaak diep verscholen zit. Dat is een aardige kerstgedachte.

Vos weet dat de buitenkant meters kan verschillen met de binnenkant en leert de kleine Prins eerst vrienden te worden, daarmee verbondenheid te kweken, zodat je in staat bent om met andere ogen naar iemand te kijken en daarna de vruchten te plukken, omdat het de wereld om je heen rijker maakt. Dan blijft de vraag, ‘wat als je die ander dan niet bereiken kan. Als je elkaar niet versterkt, maar verstikt. Ooit lang geleden is me dat overkomen. Er was een moment dat ik wist, dat het moest eindigen omdat we niet de schoonheid in elkaar naar boven haalden. In die dagen begon ik met schilderen. Het eerste schilderij was iemand met een doek wapperend om de mond en een om de ogen. ‘Ziende blind’ was de achterliggende gedachte. Dat was het gevoel na jaren van knipperen en kronkelen. Losmaken was een moeizaam proces, dat veel heeft gekost, maar uiteindelijk ook veel heeft opgeleverd. In ieder geval de wetenschap dat je ‘verder moet kijken dan je ziet’. Net als een kleine prins ooit, jaren geleden, in het hoofd van zijn schepper deed.

Zo vullen de dagen zich met kleine wijsheden, die niet altijd dé waarheid hoeven te zijn. Het feit dat we erover kunnen peinzen geeft er waarde aan. Een bewustwording die groeit en groeit, zodra je hebt ontdekt hoe het in de aard der dingen werkt. In de groep resulteerde dat in het omgaan met de kinderen zonder straffen. Dat bracht zoveel rust en vertrouwen, dat de verbondenheid groeide en groeide. Het kweekte een sfeer van veilige geborgenheid. We gingen voor elkaar door het vuur, we kenden elkaars kwaliteiten en we konden er in het groepsproces altijd op terugvallen. Als je me destijds gevraagd had wat het was, dat die verbondenheid zo groot maakte, had ik het niet kunnen verwoorden. Nu, door afstand te doen van de hectiek van alle dag, is het helder als glas. Een onuitputtelijke bron van liefde. Dat was het.

.