Lief en leed gaan hand in hand

‘Weet je wat ik in mijn handen heb, dat is een geheimpje. Weet je wat ik in mijn handen heb. Dat is een geheim’. ‘Toe vertel het aan mij, tegen je beste vriend’, ‘nee Ubbie nee dan is het geen geheimpje meer’ zingt Frum zijn grote vriend toe. De kinderen op school hebben hun handen in een kommetje gesloten en dansen ermee op het ritme heen en weer. Grote glanzende ogen glunderen erboven. Ze kennen het van haver tot gort en zingen moeiteloos de intonaties en de stembuigingen op de juiste plekken, gniffelend bij de ontknoping ervan aan het eind. Dat was het gevoel dat mij en vele anderen in de ban hield deze maand.

Eind vorige maand was iemand op het idee gekomen om vriendinlief te verrassen op haar verjaardag. Een eerste zonder haar vader en moeder, een eerste ook zonder feest in huis. Alles om de pijn en het grote leed wat te verzachten. Ze heeft een grote trouwe schare vriendinnen. Iedereen was onmiddellijk in rep en roer achter de schermen. Er werd een tekst gemaakt op een lied van de Dolly Dots. Dansjes werden gefilmd en er werd een compilatie mee gemaakt. Precies, daar kwam ook de knapknie boven water. Foto’s door alle jaren heen werden verzameld en tot een boek verwerkt met grappige teksten en uitspraken. Er was een intieme film met lieve hartewensen en iedereen zou verlicht langs de deur gaan met een bijzondere kerstbal.

Iedere keer vergde het plan wat aanpassingen, omdat het virus steeds weer roet in het eten gooide. Eerst zouden we met auto’s gaan, daarna dichterbij parkeren en verzamelen, daarna ieder voor zich, maar alles passend in een strak tijdschema. Manlief en haar kinderen zorgden dat thuis de boel gladjes zou verlopen. Er kwam een vuurkorf en op anderhalve meter zou het een warm weerzien zijn. En toen…werd zoonlief, die op een testcentrum vrijwilliger was, getest en bleek positief te zijn.

Virusperikelen vragen om verhoogde flexibiliteit en binnen no time werd het plan geboren, dat zij op het dakterras zouden staan, gelukkig aan de straatkant en wij zouden al zingend beneden aankomen. Ieder tien minuten een nieuw koppel, volgens het oude schema. Onze hechte club van vier besloot samen te gaan en tijd te smokkelen om langer met het feestvarken te kunnen praten en toosten. Smetvrije zoon zorgde voor de bubbels en zijn vriendin en dochter namen de kerstballen in ontvangst, om ze tijdelijk in de vijg te hangen. Zelfs zo, zonder vuurwerk(sterretjes), zonder muziek en op een grotere afstand bleef het een verrassing van formaat.

Het was ons echt gelukt. Vriendin wist van niets en dacht alleen ons filmpje te krijgen tot aan het moment dat de eerste vleesgeworden dansers aanbelden. Er vloeiden tranen er was oprechte vreugde en genietend en terugwandelend naar de auto bedachten we dat inventiviteit ontwaakte, zodra er hard aan grenzen werd getrokken. Het feest meer dan geslaagd en bij mij weer de volledige vrijheid om te schrijven. Persvrijheid is een groot goed.

https://www.instagram.com/boekbeleving/?hl=nl

Mijn kerstbal was een glazen flesje met een lezende vrouw en een stapel boeken, een miniatuur uit boekbladzijden door Sietse Muis gemaakt op mijn verzoek. Wat hij kan, grenst aan het ongelooflijke. Hierboven een link naar zijn insta-account. Prachtig werk. Het refereerde voor mij aan die speciale avonden van de optredens samen. Het leven als een groot verhaal.

Zo. Vanmiddag gaat knapknie onderhanden van de fysio. Eindelijk. Met een lange wachttijd en de wandeling van anderhalve kilometer heeft ze me vannacht aardig uit de slaap gehouden. Of misschien was het de ontlading wel. De avond is nog met regelmaat voorbij getrokken evenals de gedeelde filmpjes van het moment suprême zelf. En zoals ze appte: ‘Er zal nog wel een traantje vallen, maar ook van geluk’. Lief en leed gaan hand in hand.