Weer zo door de velden te struinen

Twee koele handen gleden naar voren en in de kleine aarzeling, die daarop volgde, registreerde het hoofd, dat dit de eerste handen waren sinds medio maart, die ik aan zou raken. De fysio moedigde aan. ‘Toe maar’. Zo snel was mijn wereld gewend geraakt aan het onaanraakbare. Want er viel een lichte terughoudendheid te bespeuren.

De wijde wollen broek voorkwam ingewikkelde aan en uitkleedpartijen. De handen van de therapeut trokken en duwden aan de ligamenten, bewogen de knapknie heen en weer, lieten haar buigen en strekken voor zover mogelijk was. De pijnlijke plek was gauw gevonden met die bekwame speurtocht. ‘Ja zeker, sommige mensen wilden pijnstillers en anderen een kruk, maar als het te strompelen viel met een bewuste tred, was dat prima. De genezing zou langzaam inzetten met rust, ontzien en fietsbewegingen. Eerst moest het vocht eruit. Had ik een hometrainer? Anders fietsend de boodschappen halen. Over drie weken terugkomen. Bij alarmerende veranderingen bellen’. Buiten stuwde de wind regenvlagen in het gezicht, ondanks de zwarte paraplu, waar ik onder weg was gekropen. Hompel de hompel. Kalmpjes aan, dan breekt het lijntje niet. Letterlijk en figuurlijk.

De vierdubbele vesting ‘trap’ was genomen. Het genestel op de bank werd onderbroken door een alarm? Oh nee, het was de nieuwe deurbel, die nog niet geklonken had. De verklikker liet de man zien met een pakje in de hand. Druipend van de regen grijnsde hij, toen ik vond dat ze het niet makkelijk hadden met dit weer. ‘Had ik maar een vak moeten leren’.’Een schaterlach en weg was ie weer. Uit de doos vloog engel, gehuld in bubbeltjesplastic en een oud laken, omhoog, ze was in goed gezelschap. Hippocrates en Diana stonden fier op hun sokkeltje en waren gelukkig miniatuur. De koningin te rijk las ik dat albast eigenlijk niet buiten kon staan. O jé, nooit in dergelijke materie verdiept, had ik gevoeglijk aangenomen, dat het spul naar buiten kon. Nog weer eens prakkiseren wat wijsheid was. Tijd te over. ‘Er valt overal een mouw aan te passen’, fluisterde het verleden. En zo was het.

Vriendinlief appte. Het flesje hing in de boom. Ze vond het prachtig, missie geslaagd. Op naar een volgend doel. De maten doorgegeven van de grote doeken van Kluyvert en B.I.G. Dochter zou de baklijsten in zwart bestellen en dat was dan het cadeau van ons allen voor het nieuwe onderkomen van zoonlief. We hadden nog tijd, want hij zou in de laatste week van het jaar tijd en ruimte hebben voor de overhuizing. Nog een mijlpaal. Dit wonderlijke jaar afsluiten met een paar figuurlijke knallers kon geen kwaad. Dat streek de pijn vlak van alles wat er te missen viel. Andere voornemens op de lijst: Knie helen, boeken lezen, weer naar de tuin, zodra het kan en de rest van de wilgen snoeien. O ja, en als het vaccin er is, weer knuffelen. De liefde voor de kinderen loopt langzamerhand over. Het is maar goed dat het papier zo geduldig is en ontvankelijk voor emoties, zodat het water niet tot de lippen stijgt.

Over de mail ontving ik van een van mijn oude Meesters een film over de schilder Jan Mankes. Daardoor kon in de vroege ochtenduren de reis naar Eerbeek virtueel nog eens dunnetjes overgedaan worden. In februari, voor alle veranderingen intraden, hadden zuslief en ik gelogeerd naast huize Eerbeek. Zo was het jaar weer rond. De film eindigde in een emotievolle gelijkluidende tragiek aan het eind. Op dertig-jarige leeftijd bezweek de ziekelijke, bescheiden maar grootse schilder aan de Spaanse Griep. Vanuit zijn atelier zag ik de velden weer, liepen we over hetzelfde bospad, als waar hij zat te tekenen. Een paar oude schoenen als getuigen. Beeld en beleving weefden met elkaar een stil verlangen los. Weer zo door de velden te struinen.