De vraag naar meer

Op de vibraties van menig meelevende lezer golft een pakketje deze richting uit. Juichend berichtte Catawiki dat mijn engel in aantocht is. een echte kerstengel dus. Voor een viervoud meer dan et beginbedrag, maar ach. Ik had de limiet op vijf keer gesteld. Een engel ontvangen is een kostbare aangelegenheid. Gelukkig is de kamer kerstklaar. Een console heb ik ook al voor haar. Straks zal ze prijken op het bolvormige zwart/witte ornament, aangezien de oude engel vastgelijmd zit op de groene bol in de tuin. Mijn kerst kan niet meer stuk. Een kinderhand is gauw gevuld.

Alsof de dag net zo blij is, waaiert ze zonlicht als een belofte van licht, lucht en leven. ‘Of ik er tegenop zie, tegen deze lockdown’vraagt dochterlief over de app. Nee, een van de voordelen van een jarenlang alleengaand bestaan, is dat je het prima met jezelf vinden kan. Het vermaak is er volop, alleen speelt de knapknie me parten. Vooral in rust roert ze zich, zeurend en jengelend als een kind dat haar zin niet krijgt. Het kussen dat verlichting bracht, wordt in de nacht met regelmaat verschoven. Ertussen, naast of knie erop. Zuchtend wentel ik met de logheid van een oude zeerob om en om en zelden heeft de nacht zoveel langer aan tijd geduurd.

Wel spijtig dat pijn zoveel aandacht eist. In het hoofd maak ik nieuwe schetsen, werk aan nieuwe doeken, maar in werkelijkheid doe ik niets op wat huishoudelijkheid na. Stofzuigen op een goed standbeen, heerlijk gerechtje koken. Gestoofde visfilet in botersaus met dille en millefleur qua kleur-krieltjes uit de oven. De heldergroene Sugar Snaps met kruidenboter voor nog een accent ernaast.

Vraag van zus om iets te schrijven over het stimuleren van lezen op jonge leeftijd. Er doemt een spiegel op van mijn eigen jeugd. Het klokje van zeven uur. Radio’s waren er alleen, geen televisies, geen telefoons. Een kabbelend bestaan met veel buitenspel en vlak voor het slapen gaan, geen tijd om voor te lezen, maar dat klokje. De stemmen van Paulus, Oehoeboeroe, Gregorius en Salomo, maar vooral die van Eucalypta, extra krakend door de trillingen van het geluid, schetterden mijn verbeelding los. Het leven was gevuld met kabouters. Pinkeltje was nummer twee met Snorrebaard en de muisjes en daarna kwam het ventje Piggelmee in de Keulse Pot.

Het hielp dat er bij een buurvrouw, verderop in de straat, kabouters woonden in haar achtertuin, waar op de knietjes, door een kier in de schutting, de fantasie bewaarheid werd en het verhaal tot leven kwam. Tekeningen en illustraties weekten los van het papier en vormden een nieuwe waarheid. De wereld als een sprookje met lieflijk goed en griezelig kwaad, doorspekt met de kinderlijke onschuld. Ook was er de filmwereld die mijn vader draaide voor de jeugd in de wijk. We mochten mee en keken onze ogen uit, terwijl hij de grote banden liet snorren in het gangpad. Marcelino Pan Y Vino of Puntje en Anton, die met zuslief nagespeeld werden tussen de stapelbedden.

Pas bij het gruwelijke verhaal van Blauwbaard wenste ik dat het echt alleen maar fantasie was en bij de Bende van de Zwarte Hand ook, goed voor jarenlange nachtmerries.

Hoeveel avonden heb ik niet een boek ter hand genomen om zo’n wereld te creëren voor mijn eigen kinderen. Van ‘De eend op de Pot en het oeuvre van A.M.G. Schmidt tot en met alle andere klassiekers, zoals van Thea Beckman en Jan Terlouw. Alles passeerde de revue, versjes, liedjes, verhalen, maar ook theater en film. Later bij het werken in de groep was er die rijke boekenkast, waaruit eindeloos geput mocht worden en iedere dag als voeding een vervolgverhaal, omdat dat de bekoring bracht door de vastgehouden spanning en altijd de vraag naar een nieuw verhaal.

Liefde voor boeken begint bij het eerste woord en door alles aan te boren dat de fantasie, de beleving maar bovenal de verwondering oproept en zo de vraag naar meer.