Toekomstdromen

Vanmorgen kleurde de dag een zachte groet. Oranjeroze met de belofte op iets ander weer dan de grijzigheid van de afgelopen week. De kauwtjes vlogen bedrijvig af en aan van de boom naar het nest in de goot. Meer dan twee dit keer. Ineens schoof er een kauwenflat voor ogen. Meneer en mevrouw kauw woonden beneden en boven hen en daar weer boven andere stellen. Het was vermakelijk. Annie M.G. Schmidt op het netvlies. ‘Wat is dat mevrouw de kauw, zit er een bonte gaai in het gebouw en twee kraaien, Puk en Edje, ’t moet niet gekker worden zeg, geef ze maar gauw een zetje’.

De knapknie heeft de pijn doorgestuurd naar het onderbeen of het is de stijfheid door de minieme actie van mijn kant. In ieder geval zoek ik vandaag de knie-oefeningen op youtube op, een betere richtlijn, dan mijn eigen gevogel. In de herhaling het programma ‘Rouw van jou’, een documentaire die uitgezonden is op 3Doc. De presentatie is in handen van Nellie Brenner, wiens moeder overleed toen ze 28 was. Het uitgangspunt was dat ze had willen uithuilen om het verlies van haar moeder bij haar moeder en dat was ten enenmale onmogelijk. Dat besef moest vorm gegeven worden. De ontdekking van haar vader, die lang niet gesproken had over het gemis of over het gevoel wat dat opleverde, er ook nooit naar vroeg, kwam in deze docu nu ze wel dat gesprek aangingen. Hij weet inmiddels dat verdriet er altijd zal zijn en dat het niet te ontvluchten valt, hoe diep je het ook wegstop met de conclusie dat erover praten waarschijnlijk beter helpen zal bij de verwerking.

Verdriet dat een weg zoekt, door creatief te zijn en te schrijven, kunst te maken of door de confrontatie aan te gaan met het verdriet, door het letterlijk uit te schreeuwen. Een mooi beeld van de kwetsbaarheid, rouw en rauw verdriet, meer mooie mensen die al jong een ouder verloren zijn, plotseling of na een kort ziekbed. Een briefje van boven via een mediamieke buurvrouw roept het besluit op hulp te zoeken. Het slot met de wijze lessen van haar vriendinnen, die haar leren dat je verdriet kan toelaten en toch de schoonheid kan blijven zien. Uiteindelijk trekt ze een bruidsjurk aan en houdt een foto van haar moeders ogen over die van haar, omdat die nooit haar bruiloft of haar kinderen zal zien. Tenslotte begrijpt ze dat haar moeder er altijd bij zal zijn, omdat ze haar in zich draagt. De vereniging met het verlies is de uitweg naar het geluk. De titel onderschrijft de poezie waarmee ze haar vragen omkleedt. Mooie verstilde beelden, die indringend zijn en die de juiste omlijsting zijn om de zoektocht naar die zielskracht te duiden.

Mooi en herkenbaar. Het getuigt van moed om zo’n blokkade te slechten, want je zult moeten afdalen naar de kern van de pijn. Na vijf jaar schiet de vader nog steeds vol. Een van zijn uitspraken is dat de moeder niet dood wilde, ze wilde leven, maar ze wilde de pijn niet. Het was geen keuze, de dood zou een voldongen feit zijn, met of zonder pijn. Dus koos ze voor het laatste. De wegen zijn ondoorgrondelijk en knap om via deze documentaire het zoeken bedding te geven.

De lucht maakt de belofte van de vroege ochtend waar. Blauwe lucht met ragfijne waaiwolken boven het filigrein van de bomen zijn de juiste entourage voor een gemijmer over lijden, zoete herinneringen en toekomstdromen.