In een warme kerst

Wat vinden we toch veel van anderen. Op Twitter brak het gisteren los na het programma ‘Kopen zonder kijken’. Iedereen die daaraan meewerkte, koper, makelaar, presentator, architect of styliste werden langs de maatlat van de kijker gelegd. Allerlei superlatieven, die niet anders deden dan alles wat positief benoemd kon worden, toch in een negatief daglicht te stellen. Het was zoveel, dat het opviel. Uiterlijk, stemgeluid, spraak, verlangens, wensen, aankopen werden in een venijnig geprikkelde jas verpakt door die publiekelijke verslaggeving. Vroeger zei onze wijze moeder altijd: ‘Vind je dat? Steek de hand eerst maar eens in eigen boezem’. Iets wat ik dan moest opzoeken om te begrijpen, wat daar werd uitgesproken, om daarna beschaamd te beamen dat ze gelijk had. Er was er nog een, die rechtstreeks vanaf de kansel met regelmaat gepredikt werd. ‘Hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen’. Daar was voor ons kinderen geen woord Spaans bij. Die voorstelling viel met huiveringwekkend gemak te maken. Mijn lieve oude vriendin, die het leven in een wijze milde beleving bekeek, gaf het nog beter aan: Oordeel niet, verwonder je slechts”. Zij komt vaker terug in mijn verhalen, omdat het zo kan helpen, niet direct met je mening klaar te staan.

In de loop der jaren heb ik de mensen met een uitgesproken mening, zij die niet willen buigen of in de emotie wild om zich heen slaan met hun bijtende repliek, wat van mij afgeschoven. Ik wil niet meer iets vinden van iemand. Ik wil vooral kwaliteiten zien, waar anderen de onvolkomenheden zien. Ik wil zo graag het leven de moeite waard maken en het niet drenken in chagrijn. Stop met het vinden van iets over een ander. Nog een mooie van vroeger gaat hier op: ‘Schoenmaker, blijf bij je leest’. Iemand die oordeelt over iets waar hij eigenlijk niet over kan oordelen, is in deze tijd voor een deel gemeengoed geworden. Het brengt onrust, al die vinders en veroordelaars.

Met een geknapte knie is er eenvoudigweg teveel tijd en maalt het hoofd haar spinsels bij elkaar. Halve ochtend op bed met kussen onder de knie, later op de bank met kussen onder de knie, af en toe rondjes lopen of lichte oefeningen. Zodra dat gebeurt, wringt het gedachtegoed zich in allerlei bochten en puzzelt en memoreert, staat ondersteboven of schiet met een uppercut van rechts en naar links. Ontembaar, zo’n brein. Helaas, pindakaas werd de afspraak met mijn oude kleuterkweekvriendinnen noodgedwongen afgezegd. Daar zou die armlastige knie een flink aantal kilometers voor moeten gassen en dat dorst het brein weer niet aan. Spijtig maar niet onoverkomelijk. De afspraak blijft staan voor het begin van de volgende maand.

Kerst pakt uit. Lichtjes voor de ramen, op de balkons van de buren, steeds meer verlichte bomen en boompjes in de open etalages van de flats en de tuinen om me heen, soms een rendier of een arreslee. Hier slechts een klein beetje kerst in de grote glazen vaas, waar een oud snoer van lichtjes eigenlijk het hele jaar kerst viert, omdat het sfeerverhogend werk tin mijn optiek. Er worden op meerdere plaatsen aandoenlijke lieve kleine sparretjes aangeboden, die op een bijzettafeltje of op mijn olifantenkruk toch wat gewicht in de schaal zouden kunnen leggen. Een ideaal zou zijn het te behangen met mooie kerstgedachten. Oprechte wensen, geen verdichtsels en verdenksels.

Zoals bij een van de vieringen aan de grote ring aan het plafond in het midden van de gemeenschapsruimte op de oude school, waar alle kinderen hun liefste gedachten in hadden gehangen voor een ander kind. Samen denken aan, geven om, geloven in elkaar. Breien met positiviteit in donkere dagen, zodat een koude kermis verandert in een warme kerst.